Rozdział I - Początek zmian

            Hermiona Granger weszła na peron 9 i ¾. Wszystko było spowite dymem, przez co minęła chwila, za nim jej oczy przyzwyczaiły się do otoczenia. Tuż za Hermioną, weszli jej rodzice, nadal zachwyceni otaczającą ich magią, pomimo tego, że już siódmy raz pojawiają się na dworcu King’s Cross, aby odprowadzić córkę na pociąg do szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Do odjazdu pociągu Exspress Hogwart było jeszcze dokładnie piętnaście minut, więc dworzec nie był jeszcze pełen. Dużo rodzin, takich jak państwo Weasley, pojawiali się peronie dwie minuty przed odjazdem pociągu.

            Pomimo tego, że Hermiona nie spodziewała się zobaczyć Weasley’ów ani Harry’ego, stanęła na palcach i rozejrzała się w poszukiwaniu pewnej osoby. Wychwyciła ją prawie od razu. Jej prawie platynowe włosy były widoczne z daleka, jednak nie zawołała ani zrobiła żadnego gestu, aby ta osoba ją zauważyła. Powód był tego prosty. Draco Malfoy stał z rodzicami. Gdyby zobaczyli, że ich jedyny, czysto krwisty syn zadaje się z mugolką, zabroniliby mu kontaków z Hermioną, a tego chciała za wszelką cenę uniknąć. Tak więc, stała spokojnie, przy rodzicach, zabawiając ich nudną rozmową o tym, że jak dojedzie do szkoły, od razu do nich napisze.

            Pięć minut przed odjazdem pociągu, na peronie zrobiło się małe zamieszanie. Pojawiło się nagle parę płomiennorudych głów i jedna kruczoczarna. Kobieta, pulchna i wyglądająca na bardzo opiekuńczą, wołała do swoich dzieci, żeby się pośpieszyli, bo nie zdążą. Odpowiadały jej znudzone głosy, które nagle ucichły, aby przerodzić się w okrzyk zachwytu.

- Hermiona!

Nim zdążyła się choćby uśmiechnąć, parę osób przytuliło ją jednocześnie, co doprowadziło, do tego, że została podeptana.

- Auuu! Ron, to moja stopa. Uważaj!

- Przepraszam… - mruknął chłopak i zarumienił się dość mocno.

            Hermiona wniosła teatralnie oczy ku niebu, po czym się roześmiała. Brakowało jej tego, jako, że spędziła całe wakacje w domu, nie widząc się z chłopcami.

- Może zajmiemy przedział w pociągu? Zaraz wszystkie będą pełne. – powiedziała rozsądnie i odwróciła się w stronę rodziców, którzy rozmawiali z zafascynowanym panem Weasley’em.

            Hermiona podeszła do matki i przytuliła ją do siebie. Widziała, że rodzicom jest ciężko. Nie widzą jej praktycznie przez cały rok, bo nawet czasami na święta nie wraca do domu. A wiedziała również, że oni to rozumieją.

- Kocham was. Obiecuję, że będę pisać. – wyszeptała, wyswobadzając się z objęć matki i podchodząc do ojca.

- Kochanie, obiecaj, że w tym roku nie wpakujesz się w żadne tarapaty. – mruknął Hermionie do ucha ojciec, gdy ją przytulał. Dziewczyna spojrzała na ojca, po czym uśmiechnęła się sztucznie.

- Obiecuję. Będę grzeczna.

            Gdy pożegnała się ze wszystkimi, włączając w to państwo Weasley’ów, ruszyli całą czwórką w stronę pociągu. W tym samym momencie, Draco żegnał się z rodzicami. Jego matka wyglądała na lekko przybitą. Widać, nie tylko mugolscy rodzice, nie lubią dłuższych rozłąk ze swoimi dziećmi.

            Hermiona widząc tą scenę, uśmiechnęła się lekko do siebie. Będzie miała co wypominać Draconowi. Taki twardy i niezależny, a tuli się do mamy jak dziecko. Pokręciła lekko głową, tak, że zafalowały jej brązowe loki i weszła do pociągu. Chłopcy poszli przodem, szukając przedziału, a ona ruszyła wolniej z Ginny. Dopiero teraz zauważyła, że przyjaciółka jej się przygląda.

- Nadal jesteś z Malfoyem?

- A czemu miałabym nie być?

Ginny zrobiła minę w stylu „daj spokój, obie wiemy, że to Malfoy”, po czym szturchnęła ją lekko w żebra.

- Co tym w nim widzisz? Przecież do dupek! – mruknęła i obie weszły do przedziału, w którym siedzieli Harry i Ron.

- Podoba mi się Ginny. Mówiłam ci to już tysiąc razy. Ma w sobie coś…

- Coś czego nie miał Ron? – wtrąciła się, siadając obok Harry’ego i uśmiechając się  niewinnie.

            Hermiona zmroziła ją wzrokiem i spojrzała w stronę Rona. Na szczęście nie słyszał ich wymiany zdań, bo w tym samym momencie wsadzał klatkę Świstoświnki na półkę. Ginny nadal nie mogła jej wybaczyć tego, że zostawiła Rona dla Malfoy’a, chociaż ich związek był po prostu beznadziejny. Cały czas się kłócili, co uprzykrzało życie nie tylko im, ale
i  otoczeniu. Hermiona podejrzewała, że rozstanie przełknęłaby bez większych oporów, gdyby nie to, że kolejnym kandydatem do jej serca, był Draco Malfoy.

            Chwilę później poczuli lekkie szarpnięcie, co oznaczało, że pociąg ruszył. Hermiona wyjrzała przez okno i pomachała rodzicom. Gdy peron zniknął jej z oczu, usiadła z powrotem na miejscu. Harry i Ron zaczęli grać w szachy czarodziejów. Strony były wyrównane, bo Harry był beznadziejnym graczem, ale pomagała mu Ginny, która wiedziała na czym rzecz polega, a Ron radził sobie świetnie sam.

            Hermiona zaczęła się niecierpliwić. Jak długo jeszcze ma czekać? Jadą już dobre piętnaście minut, jego rodzice na pewno się o niczym nie dowiedzą… W tym samym momencie usłyszała pukanie w szybę, od przesuwnych drzwi. Spojrzała na nie i zobaczyła Dracona, uśmiechającego się do niej i dając znaki, aby wyszła.

- A on, co tu robi…? – warknął Ron, patrząc nieprzyjemnie na Hermionę, która właśnie wstała.

- Prawdopodobnie chce się przywitać, Ronaldzie. – opowiedziała rozbawiona i wyszła z przedziału.

            Ledwo zamknęła za sobą przesuwne drzwi, znalazła się w objęciach Dracona. Obejmował ją w talii, przytulając lekko do siebie. Drugą ręką założył jej włosy za ucho.

- Cześć Malfoy. – powiedziała wesoło i objęła go za szyję.

- Cześć Granger. - odpowiedział tym samym, patrząc jej w oczy.

Wiedziała co zaraz nastąpi i bardzo jej to odpowiadało. Przez te całe wakacje stęskniła się za jego dotykiem. Tak jak się spodziewała po chwili pochylił się nad nią, bo była o pół głowy niższa i pocałował ją delikatnie, dając upust emocjom. Przymknęła oczy, zapominając o bożym świecie. Było jej tak dobrze w objęciach Dracona. Zapewne długo by jeszcze tak stali, ale na małym korytarzyku zrobiła się kolejka. Zajmowali całą szerokość i nie można było przejść.

- Ej Granger, mogłabyś sunąć swój tłusty tyłek… - Hermiona usłyszała jadowite słowa wypowiedziane przez Pansy Parkinson.

            Puściła Malfoy’a i stanęła tak, aby przepuścić ludzi. Wszyscy przeszli, jednak Parkinson nadal stała i wpatrywała się w nich z niedowierzaniem.

- Masz jakiś pro… - urwała, bo Draco ścisnął jej mocniej rękę, dając znak, aby umilkła. Zdzwiona, posłuchała go.

- Pansy, mogłabyś być tak miła i  przestała obrażać moją dziewczynę? Tak, dziewczynę. – na ostatnie słowo położył szczególny nacisk, bo Ślizgonka skrzywiła nie nieznacznie. Jak widać nie tylko Ginny nie mogła przełknąć ich związku.

- To jest niedorzeczne. Za parę miesięcy wrócisz do mnie jak zraniony piesek. – warknęła zła, przewracając oczami.

- Wątpię. Zresztą nie ważne. Nie muszę ci się tłumaczyć z moich prywatnych decyzji. – powiedział Draco stanowczo i spojrzał na Hermionę z lekkim uśmiechem. – Spotkamy się w szkole, dobrze? Tutaj i tak nie mamy szansy pobyć sam na sam.

            Wskazał głową na jej przedział. Harry, Ron i Ginny bez krztyny zażenowania własnym zachowaniem, śledzili rozwój wypadków. Hermiona westchnęła teatralnie i kiwnęła lekko głową. Czuła się jak jakiś, wyjątkowo ciekawy okaz w zoo.

- Dobra. Spotkamy się po uczcie. – stwierdziła tylko i pocałowała go w policzek. Potem wróciła do przedziału, siadając tam gdzie wcześniej.

- Wiecie, że to nie ładnie podglądać?

- Boimy się o ciebie Hermiono. Malfoy nie jest dla dobrym towarzystwem. – odezwał się spokojnie Harry.

            Hermiona nic sobie nie robiąc z jego uwagi, wyciągnęła z torby podręcznik od numerologii i zaczęła szukać tematu na którym skończyła ostatnio. Gdy wreszcie znalazła ten interesujący ją, zaczęła czytać.

- Nie powinnaś się zadawać z takimi typami. Wiadomo, że on chce od ciebie tylko jednego. – dodała Ginny.

- Doprawdy? Czyli czego dokładnie? – zapytała rozbawiona Hermiona. Wiedziała, że oni chcą dla niej jak najlepiej, ale zaczynało ją już to trochę irytować. Przecież to jej życie i jej sprawa.

            Podniosła głowę, aby na ich spojrzeć. Ginny siedziała po turecku, obok Harry’ego. Wyglądali na przejęci całą sytuacją. Ron natomiast wyglądał przez okno. Miał niewyraźny wyraz twarzy. Hermiona doskonale wiedziała o co chodzi. Gdy oni byli razem, nigdy nie całowali się w ten sposób, a już na pewno nie publicznie. Przy Malfoy’u pozwalała sobie na o wiele więcej, ale to może dlatego, że on był do tego przyzwyczajony. Gdyby nagle zabraniała mu się pocałować na korytarzu, na pewno nie byłby z tego zadowolony i nie rozumiałby dlaczego nie może robić pewnych rzeczy. W końcu był rozpieszczony. Od dziecka dostawał to czego chciał. Z drugiej jednak strony, Hermiona nie widziała powodu, aby akurat tego mu zabraniać. Jej również sprawiało to przyjemność, chociaż była pewna, żeby gdyby zaczęła się całować w ten sposób z Ronem, spaliłaby się ze wstydu. Może właśnie o to chodziło Harry’emu i Ginny? Może pod tym względem był dla niej nie odpowiedni? Nie miało to  jednak większego znaczenia, bo Draco jej się podobał. Bardzo.

- Słuchajcie. I tak z nim nie zerwę, w każdym razie w najbliższym czasie, więc dobrze by było, gdybyście dali mi święty spokój. Jeśli Malfoy zacznie się po swojemu zachowywać, obiecuję, że będziecie o tym wiedzieć jako pierwsi.

            Ginny wyglądała nadal na nieprzekonaną, ale kiwnęła niechętnie głową. W końcu kto jak kto, ale ona wiedziała, jak to jest, gdy ktoś się czepia jej związków. Właściwie przez całą piątą klasę, Ron obrażał się, że z kimś chodzi. Domyślałam się, że jej wyrozumiałość nie potrwa zbyt długo, ale uśmiechnęłam się z wdzięcznością. W końcu muszą się przekonać do Dracona, choćby miałoby to im zająć cały rok.

            Reszta drogi do Hogwartu upłynęła im spokojnie na graniu w eksplodującego durnia. Nawet Ron trochę się otrząsnął i od czasu do czasu wybuchał głośnym śmiechem, bo bardzo rozluźniało atmosferę.

            Hermiona jednak trochę się bała przyjazdu do Hogwartu. W zeszłym roku dopiero pod koniec ostatniego semestru zaczęła chodzić z Draconem Malfoy’em, więc ludzie nie przyzwyczaili się do tej wiadomości. Znowu będą się gapić i szeptać, że Gryfonka chodzi ze Ślizgonem i to jeszcze ONA, przyjaciółka Harry’ego Pottera. Wiedziała, że ludzie się przyzwyczają. W końcu ucichną i znajdą sobie nowy temat do obgadywania, ale za nim do tego dojdzie, będzie głównym tematem ich rozmów. Poza tym, profesor McGonagall i profesor Snape nie byli zbytnio zachwyceni związkiem łączącym ich domy. Co prawda McGonagall jako tako starała się ukryć własną niechęć, bo nie dyskryminowała Hermiony na oczach całej klasy, jednak Snape nie miał z tym żadnych oporów. Otwarcie ją krytykował i obrażał. Miała nadzieję, choć nie wielką, że w tym roku będzie lepiej. W końcu miał całe wakacje, aby to przemyśleć, jednak w głębi serca wiedziała, że Snape nie odpuści żadnej okazji, aby jej dopiec.

            Parę godzin później zrobiło się ciemno, więc postanowili się przebrać w szkolne szaty. Potem zatrzymali się na stacji Hogesmade. Wszyscy rzucili się, aby wyjść z pociągu, więc jak zwykle zrobiło się zamieszanie na stacji.

- Pirwszoroczni, do mnie! Tutaj! Się masz Harry. – usłyszeli donośny głos Hagrida.

Hermiona pomachała olbrzymowi i ruszyła do powozów, bo pogoda nie sprzyjała do dłuższych pogaduszek. Zaczął siąpić lekki deszczyk, więc wszystko, łącznie z włosami było nasiąknięte deszczem. Hermiona wolała nie przebywać zbyt długo na dworze, bo jej włosy zaraz zamieniłyby się w stóg siana.

Całą czwórką wsiedli do powozu, ciągniętego jak zwykle przez testrale i dotarli do szkoły, zanim zrobiło im się zimno.

- Błagam, niech ta ceremonia przydziału już się skończy. Konam z głodu! – jęczał Ron, spoglądając na mały tłumek przerażonych pierwszoroczniaków. Co róż stara tiara krzyczała nazwy domów, a oni kierowali się odpowiedniego ze stołów.

- Jak możesz tak mówić? Nie pamiętasz, jak to było, gdy siedziałeś na tym stołku i błagałeś o Gryffindor? – warknęła Hermiona, rzucając mu nieprzyjemne spojrzenie.

- To ja prosiłem tiarę, a nie Ron. – wtrącił się rozbawiony Harry, spoglądając na dziewczynkę, która już od dłuższego czasu siedziała na stołku. Tiara od czasu do czasu mruczała coś do siebie, aż w końcu krzyknęła „RAVENCLAV!”

- Oh, dobrze wiesz, o co mi chodziło, Harry. I dlaczego ty zawsze musisz go bronić? – jęknęła i pokręciła głową. Oni byli okropni.

            Hermiona odchyliła się trochę w bok i spojrzała na stół Ślizgonów. Draco właśnie zabawiał rozmową kapitana drużyny Quidditcha. Gdyby nie komentarz Rona „no na reszcie”, na pewno by nie zauważyła, że na stole pojawiły się tysiące półmisków z najlepszymi daniami na świecie. Jednak nikt jeszcze nie zaczął jeść, bo powstał Dumbledore. Cała sala momentalnie ucichła i zamarła wpatrując się w dyrektora.

- Powinienem chyba wygłosić jakąś mowę powitalną, na cześć nowych i starych uczniów, ale mam pewne przeczucie, że i tak nikt by jej nie słuchał, widząc i czując takie pyszności. Dlatego powiem wam tylko – smacznego! – Wielka Sala rozbrzmiała śmiechem i oklaskami. Wszyscy zaczęli jeść, łącznie z Ronem, który zdążył już sobie nałożyć tyle na talerz, że zaczynało brakować mu miejsca.

            Hermiona miała jednak przeczucie, że Dumbledore słyszał ich, dość głośną wymianę zdań, bo mówiąc o tym, że nikt by go nie słuchał, patrzył na Rona, uśmiechając się dobrodusznie. Znała go jednak za dobrze, aby myśleć, że poczuł się urażony lub zły na nich  za nieprzyzwoite zachowanie.

            Gdy uczta dobiegła końca, Dumbledore powstał znowu. Sala ponownie ucichła, tak jak poprzednim razem. Dyrektor stał przez chwilę, patrząc na swoich uczniów, po czym powiedział:

- Pan Filch prosił mnie, abym znowu wam przypomniał o tym, że na przerwach nie wolno używać czarów. Ponadto mam nadzieję, że nikt nawet nie pomyśli, aby zbliżać się do Zakazanego Lasu. W tym roku jest w nim o wiele bardziej niebezpiecznie niż dotychczas. – jego wzrok na chwilę zatrzymał się na Harrym, Ronie i Hermionie. -  I na koniec najważniejsza sprawa, chociaż dotyczy ona tylko siódmoklasistów. Związku z tym, że w zeszłym roku Owutmy poszły najgorzej w historii Hogwartu, postanowiliśmy podjąć odpowiednie kroki. Uczniowie z klas siódmych będą musieli zdecydować się na dodatkowe i jedocześnie obowiązkowe  lekcje z przedmiotu z którym najgorzej sobie radzą. Musicie się dobrze zastanowić, nad jego wyborem, bo może to zaważyć na waszej przyszłości. Czas na zastanowienie się macie do końca tego tygodnia. Jest to ogromne utrudnienie dla nauczycieli, dlatego proszę was, abyście się starali. W razie jakichkolwiek problemów, opiekunowie domów odpowiedzą wam na wszystkie pytania. A teraz, zmykajcie!

            W Wielkiej Sali rozległ się zwykły gwar i wszyscy ruszyli w kierunku wyjścia.

- Obowiązkowe korki? Kto to wymyślił? – zaczął jęczeć Ron, kręcąc głową. Ewidentnie przerażała go perspektywa zwiększonej nauki.

- A ja uważam, że to dobry pomysł. Takie dodatkowe lekcje mogą bardzo pomóc. – stwierdziła Hermiona, rozglądając się wokoło. Gdzieś w tym tłumie musiał być Draco.

- Jaki przedmiot byście brali? – zapytał zrezygnowany Harry.

- Nie wiem, ale będę musiała się mocno zastanowić. Dumbledore ma racje. Ten wybór może być bardzo ważny!

- Oczywiście… - Ron przewrócił teatralnie oczami.

            Hermiona wzruszyła ramionami. Przyzwyczaiła się już, że Ron nie bierze wszystkich spraw na serio. Potem ponownie się rozejrzała. Znowu nic. Czyżby zapomniał? Wcześniej jeszcze nigdy mu się to nie zdarzyło.

- Wystawił cię? – zapytał ciszej Harry, aby Ron tego nie usłyszał. Zauważył to jak się rozgląda.

- Nie. Tam stoi. – odpowiedziała wesoło, bo w tym samym momencie zobaczyła Malfoy’a opartego niedbale o ścianę i czekającego tylko na nią. Pożegnała się z chłopakami i podeszła do Dracona.

            Oparła się o ścianę obok niego i przez chwilę milczeli. Spotykanie się z nim, wymagało wyrzeczeń od obydwu stron, pomimo tego, sprawiało im to przyjemność.

- Co sądzisz o nowym pomyśle Dumbledore’a? – zapytała w końcu Hermiona, patrząc na blondyna.

- Nie uda się. Ślizgoni nie będą grać czysto. Większość nie radzi sobie z transmutacją, ale nikt jej nie weźmie, bo uczy McGonagall. – Hermiona uniosła brwi do góry ze zdziwienia. Nie spodziewała się takiej szczerości. – Nie myśl sobie, że z Gryfonami będzie lepiej. U was nikt nie weźmie eliksirów, bo uczy Snape. Zamknięte koło. – Draco wzruszył ramionami i objął ją ramieniem. – Nie przejmuj się. Taka już dola uczniów.

- Nie prawda. Ja wezmę eliksiry! – warknęła odtrącając rękę Malfoy’a. – Ja i dużo innych Gryfonów. To, że Ślizgoni nie umieją dorosnąć to ich strata. A teraz przepraszam, ale jestem strasznie zmęczona, zobaczymy się jutro.

            Hermiona zostawiła Dracona samego na korytarzu i skierowała się do wieży Gryffindoru. Rozzłościła ją ta wymiana zdań, a najbardziej to, że miał rację. Ślizgoni nienawidzili McGonagall, a Gryfoni Snape’a. Dlatego chciała mu udowodnić, że się myli. Będzie się starać namówić na wzięcie eliksirów tyle osób ile zdoła. 

Aut:

Mam nadzieję, że się podobało. ;D 

 NASTĘPNY ROZDZIAŁ