Rozdział LIV "Nie możesz mnie zostawić"

Aut:
A więc, wreszcie się doczekaliście. Ostatni rozdział Hogwardzkiego Trójkątu! Co prawda, czeka Was jeszcze epilog, który prawdopodobnie będzie podobnej długości, do tego rozdziału, ale jednak... to koniec.
Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba i spokojnie poczekacie na epilog, który wstawię przed końcem wakacji.
Zapraszam! ^^

Draco Malfoy złapał Lunę za rękę i pociągnął za sobą. Jak to się stało, że walczy u jej boku? Przecież jest wariatką! Ostatnio, gdy z nią rozmawiał, trzymała w dłoniach cebulę…

- Musimy iść na błonia! Tam są wszyscy! – krzyknął, a ona skinęła głową. Pochyleni, biegli korytarzem, starając się unikać zielonych płomieni.

            Nie chciał teraz o tym nie myśleć, ale musiał w duchu przyznać, że Luna była ładna, oczywiście, gdy nie miała rozmarzonego spojrzenia. Długie, blond włosy miała związane w luźny warkocz, aby nie przeszkadzały w walce. Zamiast zwykłych, szkolnych szat, miała na sobie mugolskie jeansy i podkoszulek, który jak się domyślał, ozdabiała sama. Teraz był brudny i uwalany jego krwią. Jeżeli obydwoje przeżyją tę wojnę, własnoręcznie go wypierze – w końcu zawdzięczał jej życie.

            Wybiegli ze szkoły, po drodze mijając jakąś czarną płachtę. Miał nadzieję, że to nikt z Zakonu. Biegnąc przez szkołę, widzieli wystarczająco dużo ciał.

- To nie są twoi rodzice? – zapytała Luna, wskazując na dwójkę ludzi, jakieś dwadzieścia metrów przed sobą. Draco zamarł. Rzeczywiście to byli oni.

            Lucjusz leżał na plecach, a tuż przy nim siedziała Narcyza, zanosząc się płaczem. Zrobiło mu się zimno – mógł ich nienawidzić, za to, jaką drogę wybrali, ale dalej byli jego rodzicami i kochał ich. Nie potrafił minąć ich bez słowa.

- Zaczekam. Idź – popchnęła go łagodnie w ich stronę. Niepewnie ruszył, oglądając się na Lunę, która posłała mu spokojny uśmiech. Odetchnął głębiej i przyśpieszył.

- Mamo – odezwał się niepewnie, stając obok. Narcyza gwałtownie podniosła głowę, aby na niego spojrzeć. Malfoy prawie cofnął się przerażony – jeszcze nigdy nie widział takiego obłąkania w jej oczach. Nie poznawał własnej matki.

- Draco… - załkała ponownie. Nie mogąc patrzeć na jej ból, kucnął obok i przytulił mocno do siebie. Narcyza przywarła do niego, mocząc łzami szatę syna. Żadne z nich nie zwracało na to najmniejszej uwagi. – Cieszę się, że zmieniłeś strony. Przykro mi, że teraz dopiero zwróciłam uwagę na to, że jesteś lepszy od nas. – wyszeptała mu do ucha, pociągając nosem.

- Nie przepraszaj. Nie miałaś powodów, aby stanąć po stronie Zakonu – mruknął, odsuwając ją nieco od siebie, aby móc swobodnie spojrzeć jej w oczy. – Gdyby nie Hermiona, prawdopodobnie wybrałbym tak samo jak wy. To ona otworzyła mi oczy.

- Chyba źle ją oceniłam. Wychodzi na to, że poznała cię lepiej, niż ja. Mam nadzieję, że będziesz z nią szczęśliwy.

            Draco uśmiechnął się lekko. Nie zamierzał uświadamiać matki, że nie jest z Hermioną. To nie miało większego znaczenia – ważne było to, że to dzięki niej, stał się sobą.

            Przeniósł spojrzenie na ciało ojca, leżące tuż obok nich. Przez chwilę patrzył na niego beznamiętnie, po czym westchnął.

- Kto?                                                       

- Szalonooki – wyszeptała i znowu zaniosła się płaczem. – Ochronił mnie przed śmiertelnym zaklęciem.

            Malfoy spojrzał zdziwiony na matkę. Nie spodziewał się takiego rycerskiego zachowania po ojcu. Wydawało mu się, że już dawno przestał ją kochać. Jak widać wojna wyzwala różne zachowania, nie tylko te najgorsze. Choć raz w życiu, był dumny z Lucjusza.

- Dołącz do Zakonu Feniksa. Dumbledore cię przyjmie – Narcyza pokręciła głową, więc po chwili milczenia, dodał – Mamo, proszę.

- Nie, nie mogę. – chudą ręką otarła łzy z policzka – Teraz, gdy twój ojciec nie żyje… nie dam rady bez niego…

- Pomogę ci! Chodź ze mną! – zawołał, wstając. Pociągnął ją za rękę, usiłując pomóc podnieść się jej z ziemi. Na próżno.

- Przestań, Draco. Moje życie się już skończyło. Pozwól mi na to – ponownie zobaczył obłąkanie w jej jasnych oczach. Zawahał się. Nie mógł pozwolić jej się zabić. Nie potrafił tego zrobić, pomimo tego wszystkiego, za bardzo ją kochał. Z drugiej strony, rozumiał co czuje. Mąż nie żyje, syn jest po drugiej stronie, bezpieczny. Może spokojnie zrobić to, co planowała już od dawna. Zdziwił się, ale po chwili zrozumiał. Od dawna przeczuwał jej samobójcze zapędy, jednak udawał, że nie widzi. Teraz nie mógł postąpić tak samolubnie.

- Na pewno? – zapytał cicho, ponownie kucając przed nią. Skinęła ledwie zauważalnie głową. Była blada, ale pewna swojej decyzji. Draco skrzywił się i przytulił ją ponownie do siebie, ostatni raz. Potem wstał i ruszył do Luny, która siedziała na kamieniu, czekając. Dziwne… byli w samym środku wojny, ale tutaj było spokojnie. Znajdowali się w przejściu, pomiędzy błoniami, a szkołą.

Nie odwrócił się, więc nie widział, jak zapłakana Narcyza Malfoy ostatni raz całuje martwego męża. Drżącą dłonią wykierowała w siebie różdżkę i cicho wypowiedziała dobrze znaną formułkę zaklęcia. Moment później rozbłysło zielone światło, a potem upadła martwa na ziemię.

Ron Weasley biegł ile sił w nogach. Nie przejmował się tym, że powietrze, które wdychał, prawie raniło mu płuca. Nie zwracał uwagi na to, że nie miał pojęcia, dokąd biegnie. Musiał go po prostu znaleźć i zabić. Dwie proste czynności, które odbijały się echem w jego głowie: znaleźć, zabić. Nie dopuszczał do siebie innych myśli i uczuć. Nie mógł teraz roztrząsać jej śmierci. Nie był na to gotowy.

- Protego! – ryknął, osłaniając się w ostatnim momencie przed lecącą w jego kierunku klątwą. Nie zatrzymał się, aby zobaczyć kto ją rzucił. Nie interesowało go to. Właściwie to nic go nie interesowało, poza znalezieniem i zabiciem Snape’a.

            W końcu go zobaczył. Walczył z jakimś zamaskowanym Śmierciożercą, ale powalił go stosunkowo szybko. Widział, jak przeciąga się, aby rozluźnić spięte mięśnie i rozgląda się w poszukiwaniu kolejnej ofiary.

- Snape! – zwrócił na siebie jego uwagę. Przez moment był świadkiem zmiany uczuć na jego twarzy. Najpierw lekkie rozgoryczenie, a później irytacja. – Zabiłeś ją!

- Skoro była na tyle głupia, aby wchodzić mi pod różdżkę, to dobrze, że nie żyje – warknął i jednym ruchem ręki, spowodował, że Ron wpadł na niewidzialną ścianę. Odbił się od niej i upadł na ziemię.

- To twoja wina! – krzyknął ponownie, wstając. Próbował zrobić krok do przodu, ale znowu natrafił na barierę. Zaczął wykrzykiwać przekleństwa i groźby, ale to nic nie dało. Nie mógł przejść.

- Na wojnie dzieją się takie rzeczy, Weasley. Przykro mi, że zauważyłeś to dopiero teraz. – Snape uśmiechnął się okrutnie i podszedł bliżej Rona. Spojrzał mu w oczy i pokręcił głową, gdy ten zawył wściekle, żądając przejścia.

- Musisz za to odpowiedzieć! Zrobię wszystko…

- Jeżeli przeżyjesz, Weasley. Na wojnie się umiera – przerwał mu i skierował się w stronę walczących ludzi. Nagle ściana puściła i Ron mógł przejść. Podbiegł za nim kawałek, jednak nigdzie go nie zobaczył. Znowu został sam.

            Harry Potter zarzucił na siebie pelerynę – niewidkę. Nie miał już sił walczyć, musiał wymyśleć jakiś plan. Zakon nie wytrzyma długo, jeżeli w najbliższym czasie nie zabije Voldemorta. Przełknął ciężko ślinę. Od myślenia była Hermiona. Bez niej nie potrafił się skupić i w głowie dudniły my tylko trzy słowa „ona nie żyje”.

            Rozejrzał się. Praktycznie tuż obok, zobaczył profesor McGonagall. Była cała i zdrowa, oprócz zadrapania na policzku. Krwawiło, ale zdecydowanie nie było niebezpieczne. Rzucała jakieś zaklęcia na Hogwart – pewnie obronne. Dziwne, myślał, że szkoła już upadła.

 - Pani profesor! – zawołał i szybko zdjął z siebie pelerynę. Nauczycielka podskoczyła i zacisnęła usta w wąską szparkę.

- Potter. Cieszę się, że jeszcze żyjesz – przyznała i wróciła do mruczenia inkantacji.

- Gdzie jest Dumbledore i Voldemort?

- Wydaje mi się, że walcząc, skierowali się w stronę jeziora.

- Dziękuję! – uśmiechnął się słabo.

- Uważaj na siebie, Potter – posłała mu cieplejsze spojrzenie, po czym ruszyła w stronę szkoły. Harry jeszcze przez moment stał w miejscu. Zaczynało powoli świtać. Niebo robiło się różowawe, ale pomimo tego, Zakazany Las, przy którym się znajdował, wyglądał upiornie.

- Rusz się… - mruknął do siebie i gdy wziął parę głębszych oddechów, pobiegł nad jezioro.

            To co zobaczył, spowodowało, że zatrzymał się ponownie. Wszyscy – dobrzy i źli – stali w ogromnym kole i patrzyli na Dumbledore’a i Voldemorta, walczących w środku. Zaklęcia, które rzucali, nawet z takiej odległości, w jakiej znajdował się Harry, były niezwykłe. O większości nigdy wcześniej nie słyszał. Niewiele było takich, o których kiedyś czytał - zapewne dzięki Hermionie…

- Nie myśl teraz o niej – nakazał sobie w myślach i zmusił nogi do działania. Nie zdziwił się specjalnie, gdy ludzie schodzili mu z drogi. Co poniektórzy z Zakonu klepali go po plecach, Neville życzył nawet powodzenia. Nie odwzajemnił żadnego uśmiechu, po prostu szedł, powłócząc nogami. Nie daleko zobaczył przepychającego się Rona z Ginny. Obydwoje wyglądali strasznie – ubrudzeni krwią i upiornie bladzi. Odwrócił wzrok. Nie mógł patrzeć na ich przerażone twarze.

            Jak na złość, po drugiej stronie zbiorowiska, zobaczył Snape’a z Marcelem. Nie miał pojęcia, dlaczego się przyjaźnią. Facet wydawał się być w porządku, pomijając oczywiście fakt, że był księdzem i egzaminował ich na Owutemach. Właśnie, Owutemy… kiedy to było?

- Powodzenia, Potter – usłyszał spokojny głos, który znał, ale zdecydowanie nie poznawał. Nie było w nim zwykłego szyderstwa. Spojrzał w bok i zobaczył Malfoy’a, trzymającego Lunę za rękę. Wyglądał na przybitego, ale chyba również nic mu nie było. Nie wiedzieć czemu, może ze względu na Hermionę, a może po prostu uwierzył, że zmienił strony, ale ucieszył się, że żyje. Prawdopodobnie jeszcze nie wie, co takiego zrobił Snape…

- W samą porę – dotarł do środka koła. Zobaczył Dumbledore’a, całkowicie wyczerpanego z przypaloną brodą i Voldemorta, zwracającego się do swoich Śmierciożerców. – Harry Potter wreszcie zaszczycił nas swoją obecnością!           

            Rozległ się zwykły, służalczy śmiech. Był zimny i pozbawiony wesołości. Przyprawiał o ciarki na plecach.

- Dobrze dzisiaj walczyłeś, Harry Potterze – zawołał ponownie Voldemort, uciszając tym samym tłum – jednak nie uchroni cię to przed śmiercią!

- Być może… – wzruszył ramionami i przeniósł spojrzenie na Dumbledore’a. Oddychał głęboko, a na twarzy perlił mu się pot, jednak w oczach dalej świeciły wesołe ogniki. Podniosło go to trochę na duchu, bo dodał – …ale ty zginiesz pierwszy! Expelliarmus!

            Voldemort oczywiście uchylił się przed zaklęciem, jednak rozpoczęło to walkę. Śmierciożercy, którzy nie dostali poleceń od swojego pana, nie wiedzieli co mają robić. Pomóc, czy spokojnie się przyglądać? Dotychczas Czarny Pan sam chciał wykończyć Pottera, ale czy nadal tak jest? W końcu większość z nich zdecydowała się na ponowną walkę z Zakonem Feniksa. Na powrót rozpoczęły się pojedynki i latające zaklęcia.

            Harry walczył ramię w ramię z Dumbledorem. Dziwnie się czuł, bo zawsze starszy czarodziej go bronił, nie pozwalając się wtrącić – choćby w piątej klasie, w Departamencie Tajemnic. Teraz jednak było inaczej. Był wdzięczny dyrektorowi, że nie zostawił go samego. Nie dałby rady jednocześnie odparowywać zaklęcia i je rzucać. Dlatego podzielili się - Dumbledore atakował, ale Harry się bronił, czekając na odpowiedni moment. Voldemort w końcu popełni jakiś błąd. Miał tylko nadzieję, że nadejdzie to przed tym, jak straci wszystkie siły. Nie mógł go zabić, ledwie trzymając się na nogach.

- Teraz, Harry! – krzyknął Dumbledore.

            Nagle wszystko ucichło. Nie słyszał toczących się tuż obok walk. Widział tylko stojącego naprzeciwko Voldemorta. Wyostrzył się na tyle, że widział załamania czarnej szaty, którą miał na sobie. Nadszedł wreszcie moment, aby go zabić. Tylko jak?

            Patrzył gorączkowo na ruchy przeciwnika. Musiał zobaczyć to, co zobaczył dyrektor. Jakąś prawidłowość, dzięki której wreszcie go pokona. Zmarszczył czoło i odskoczył na bok, wiedząc, że nie zdąży odparować zaklęcia. Upadł na prawe kolano i wreszcie do niego dotarło. Voldemort się nie bronił. Rzucał klątwy na tyle szybko, że one same w sobie były tarczą ochronną. A gdyby tak, udało mu się w trafić pomiędzy jednym zaklęciem a drugim? Zadanie było trudne i wymagało ogromnej celności, jednak było do zrobienia!

            Harry odparowywał zaklęcia, czekając na odpowiedni moment. Uśmiechnął się szeroko, mając nadzieję, że uda mu się zmylić przeciwnika. I udało. Voldemort zwolnił atak na ułamek sekundy, nie wiedząc, dlaczego on się uśmiecha. W tym samym momencie Harry zamiast dalej utrzymywać tarczę, ryknął na całe gardło.

- AVADA KEDAVRA! –  nie miał pewności, czy to zadziała. Nie potrafił rzucać niewybaczalnych. Udowodnił to, próbując torturować Bellatriks w Ministerstwie Magii. Jednak teraz nic nie wskazywało na to, aby znowu się nie udało. Z różdżki Harry’ego trysnął zielony płomień śmierci, który ugodził Voldemorta prosto w pierś. Potok klątw rzucanych przed Czarnego Pana ustał, a on sam upadł na ziemię. Różdżka wypadła mu z ręki, tocząc się po trawie. Udało się! Udało się! Lord Voldemort wreszcie został pokonany!

            Harry, niedowierzając własnemu szczęściu, upadł wyczerpany na kolana. Nie przejmował się tym, że jedno prawdopodobnie wcześniej sobie stłukł. Pani Pomfrey z pewnością później się nim zajmie. Teraz liczyło się tylko to, że wygrali! Nic poza tym.

- Harry, wiedziałem, że ci się uda – Dumbledore położył mu dłoń na ramieniu i uśmiechnął się szeroko. Wyglądał o całe dwadzieścia lat młodziej – jakby upragniona śmierć wroga, przywróciła mu zabrane na walce lata.

- Stary! To było bezbłędne! – Ron rzucił się na niego i przygwoździł do ziemi. Obaj wybuchli śmiechem w tym samym momencie.

- Panie Weasley, proszę go tylko nie udusić – zachichotał dyrektor i ruszył w stronę biegnącej do nich pielęgniarki. Biały fartuch miała ubrudzony krwią, ale chyba nic jej nie dolegało.

- Harry! – zawołała Ginny i uklękła na ziemi, tuż obok nich. Ron taktownie odsunął się od przyjaciela, aby zrobić im miejsce. – Tak się bałam – wyznała, szlochając. Sama nie wiedziała, czy to ze szczęścia, czy też rozpaczy. Chyba jedno i drugie.

- Wiem, ale już po wszystkim – uśmiechnął się do niej czule i nie przejmując się gapiami, pocałował ją. Na moment przestała płakać, bo jej uwaga, została zaprzątnięta czymś innym, o wiele przyjemniejszym, niż łzy. Przyłożyła dłoń do policzka Harry’ego i cicho westchnęła, gdy chłopak odsunął się.

- No, panie Potter. Chciałabym pana obejrzeć, zanim… - pani Pomfrey chrząknęła znacząco. Obydwoje zarumienili się lekko, ale Ginny nie puściła jego ręki. Nie zamierzała go już nigdy zostawiać, nawet na moment. Chciała być z nim już zawsze.

             W tym samym czasie, Śmierciożercy, którzy zorientowali się, że ich pan poległ, zaczęli się masowo aportować. Było to do przewidzenia, ale i do nieuniknięcia. Mogli teoretycznie znowu nałożyć na Hogwart i błonia zaklęcie antyaportacji, ale to groziło uwięzieniem nie tylko tych złych, ale i dobrych, gdyby coś poszło nie tak. A przecież Aurorzy też muszą mieć coś do roboty, więc mogą się zająć wyłapywaniem byłych zwolenników Voldemorta. Teraz jednak nikogo to specjalnie nie obchodziło. Wszyscy byli zajęci świętowaniem zwycięstwa. 

            Parę godzin później, Harry, Ron i Ginny stawili się w gabinecie dyrektora. Pomimo tego, że cała trójka marzyła tylko o tym, aby pójść spać, nie marudzili. Była jeszcze jedna, bardzo istotna sprawa do rozwiązania. Mianowicie: Snape.

- Dziękuję za przybycie – odezwał się w końcu Dumbledore, patrząc po twarzach wszystkich obecnych. W gabinecie, oprócz nich, był jeszcze Snape, Marcel i profesor McGonagall. - Harry, mógłbyś opowiedzieć, jak to tego doszło? – spytał łagodnie dyrektor, patrząc na niego z nad okularów – połówek.

- Ja… - wyjąkał i podrapał się po karku. Nie był pewien czy da radę. Jej śmierć nadal go przytłaczała, w końcu minęło zaledwie kilka godzin.

- Panie profesorze… może ja to zrobię? – Ginny rzuciła krótkie spojrzenie na Snape’a, który siedział na krześle pod oknem i wyglądał jakby myślami był daleko stąd. Odetchnęła głębiej i zaczęła opowiadać – Już na początku się rozdzieliliśmy. Ja byłam z Harrym, a Ron i Hermiona osobno. Ktoś niefortunnie zawalił korytarz… - westchnęła i kontynuowała streszczenie wydarzeń, wypranym ze wszystkich emocji głosem. – Po jakimś czasie pojawił się Ron, jednak Hermiony dalej nigdzie nie było. Wyszliśmy na błonia i po drodze natknęliśmy się na ciała… Remusa i Tonks… - urwała i pociągnęła nosem. Dumbledore pokiwał smutno głową i wyczarował białą chusteczkę, którą jej podał.

- Kontynuuj – przypomniał łagodnie, kręcąc młynka palcami. W pokoju panowała idealna cisza, zakłócona jedynie świszczącym oddechem Ginny.

- Taak… zobaczyłam ją dopiero na błoniach, a właściwie to Ron był pierwszy. Oczywiście ruszyliśmy w jej stronę, ale była za daleko, aby nas usłyszeć i nie mogliśmy nic zrobić! Właśnie wygrała pojedynek z Bellatriks Lestrange, była w euforii. Zobaczyła profesora Snape’a, ale niestety nie dostrzegła już Rudolfusa, który był za nią.  Profesor chciał go wyeliminować, ale ona w tym samym momencie zrobiła krok do przodu i… oberwała… - Ginny sapnęła głośno i nie potrafiła nic więcej z siebie wydusić. Harry objął ją ramieniem i lekkim ruchem ręki uspokajał. W końcu zaczęła cicho szlochać.

- No tak… - mruknął pod nosem Dumbledore, wstając z miejsca. Podszedł do Snape’a i przeczesał palcami swoją długą, białą brodę, trochę przypaloną przez pojedynek z Voldemortem. – Severusie, możesz potwierdzić, że śmierć… panny Granger, to przypadek? – dyrektor spojrzał na niego badawczo.

- Przecież to oczywiste, że chciał to zrobić! – zawołał Ron. Patrzył z wyraźną wściekłością na swojego byłego profesora.

- Severusie? – ponaglił go Dumbledore, nie zwracając uwagi na okrzyk Rona.

            Snape uniósł głowę, niezrażony wybuchem Weasley’a. Miał obojętny wyraz twarzy, jakby w ogóle nie obchodziło go to, co się stało. Jakby to nie przez niego zginęła Hermiona. Jakby wcale na wpół nie osierocił własnego syna.

- Sama mi wlazła pod różdżkę. Za głupotę trzeba płacić.

            Słysząc te słowa, Ron z dzikim okrzykiem, zerwał się z fotela, na którym siedział i rzucił się z pięściami na Mistrza Eliksirów. Zamachnął się i mocno uderzył go w twarz.

- RONALD! – wrzasnęła Ginny, jednak profesor McGonagall ją ubiegła. Jednym machnięciem różdżki odrzuciła go na drugi koniec gabinetu.

- Jak możesz go bronić, po tym wszystkim? – zapytał, patrząc na siostrę z wyraźną konsternacją na twarzy.

- To był… wypadek – wyszeptała i opadła z powrotem na krzesło.

Harry nie wiedział jak się zachować. Z jednej strony cieszył się, że Snape oberwał. Był na niego równie wściekły co Ron, jednak z drugiej strony, wiedział, że Ginny ma rację i to był zwykły wypadek. Na wojnie dzieją się takie rzeczy. Tylko czemu akurat musiało trafić na Hermionę? Na jego najlepszą przyjaciółkę?

            Severus potarł czerwony od uderzenia policzek i przewrócił oczami. Weasley był taki przewidywalny i nic nie rozumiał. Wstał i spojrzał z niechęcią na Marcela, który nie wiadomo skąd znalazł się przy jego boku.

- Nie potrzebuję niańki – warknął.

- Wiem – przytaknął, po czym zwrócił się ironicznie do Dumbledore’a – Oczyszczony ze wszelkich zarzutów?

- Tak – odparł, po dłuższej chwili milczenia. Obaj skinęli głowami i ruszyli w stronę wyjścia – Ale chciałbym jeszcze z tobą porozmawiać.

- Nie jesteś już moim panem. Wreszcie mogę podejmować własne decyzje – odwrócił się i uśmiechnął się najbardziej złośliwie, jak tylko potrafił. – Żegnam.

            - Możesz ją zobaczyć, ale... nie sądzę, aby to był dobry pomysł – zaczęła łagodnie McGonagall, patrząc na Dracona. Stał przed wejściem do Skrzydła Szpitalnego – Nie wolałbyś zapamiętać ją żywą? Jako roześmianą, wiecznie z książką pod pachą, Hermionę?

- Podjąłem już decyzję – powiedział stanowczo. Minerwa westchnęła, ale przepuściła go w drzwiach.

            Draco wszedł do środka i rozejrzał się. Na paru łóżkach, przykryte białymi prześcieradłami, leżały ciała osób, które poległy w bitwie. Skrzydło Szpitalne zamieniło się w kostnice, a chorzy zostali przeniesieni do Wielkiej Sali. Tam było więcej miejsca, którego tutaj wyraźnie brakowało. Malfoy zdusił w sobie odruch wymiotny i ruszył dalej. W końcu ją zobaczył. Leżała na łóżku i wyglądała, jakby spała.

- Hermiono – wyszeptał i podszedł bliżej. Oddech miał urywany i świszczący z emocji, ale zdawał się tego nie zauważać. Widział tylko ją – leżącą na plecach, tuż przy oknie. Wyglądała, aby zaraz miała otworzyć oczy i uśmiechnąć się na jego widok. Wszystkie rany miała zaleczone przez panią Pomfery, jednak ubrania zostały te same. Brudne od kurzu i upadków. Materiał na kolanach był lekko zielony, od częstych uników. Włosy nadal miała zebrane w luźny warkocz, który prawie całkowicie się rozwalił. Wyglądała jak ona, jednak jej nie poznawał.

- Nie możesz mnie zostawić… nie dam rady bez ciebie – wyjąkał, ledwie słyszalnym głosem. Usiadł na skraju łóżka i złapał ją za rękę. Miał wielką ochotę potrząsnąć nią, aby wreszcie się obudziła.

            Dlaczego musiało dość do tego, akurat teraz? Mieli dwumiesięcznego syna, który potrzebował matki. Przecież on nie będzie potrafił się nim dostatecznie dobrze zająć. Poza tym, jak on ma dalej żyć bez niej? Od roku z kawałkiem, była dla niego najważniejsza!

            Draco ukrył twarz w dłoniach. Nie mógł się rozpłakać. Był na to za twardy. Malfoy’owie nie płaczą z byle jakiego powodu… ale przecież jej śmierć, nie była nie istotna! Wywróciła całe jego życie do góry nogami.

- Nie mogę… - wydukał, przeczesując włosy palcami. – Dlaczego musiałaś się wtedy ruszyć?

            Całą sprawę utrudniał fakt, że zginęła z ręki jego ojca chrzestnego, który uważał, że należało jej się. Cholera, może to nie była jej najrozsądniejsza decyzja, ale mógłby chociaż przeprosić!

- Niech cię szlag, Snape! – krzyknął i gwałtownie wstał z łóżka, które cicho jęknęło w proteście. Nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

- To był wypadek – usłyszał miękki głos, za swoimi plecami. Odwrócił się szybko i zobaczył Ginny, wchodzącą do Skrzydła Szpitalnego. Miała spuchniętą od płaczu twarz i martwe spojrzenie. Nie tylko on stracił Hermionę.

- Wiem – powiedział zawstydzony swoim wybuchem – ale, to nie znaczy, że musi mi się to podobać.

- Fakt. Nie musi – zgodziła się i stanęła po drugiej stronie łóżka. Zastanawiał się po co przyszła. Przecież widziała już jej ciało, pożegnała się jeszcze na polu bitwy.

- Muszę już iść – odezwał się w końcu. Podszedł jeszcze bliżej i delikatnie pogładził policzek Hermiony. Był lodowaty. – Zawsze będę cię kochać – wyszeptał i pocałował ją lekko w czoło. Wiedział, że jeżeli zostanie tam choćby minutę dłużej, rozpłacze się w obecności Weasley, a to było o wiele bardziej upokarzające, niż płacz w samotności. Odwrócił się na pięcie i wyszedł szybkim krokiem ze szpitala.

            Severus Snape aportował się przed dom Andromedy Tonks. Nigdy wcześniej tu nie był, ale Marcel powiedział, że to jej adres. Wolał nawet nie wiedzieć, skąd on go ma. Poprawił szatę, która po wylądowaniu, źle się na nim ułożyła. Zresztą, kogo to interesowało? Otworzył furtkę i wszedł do ogrodu. Większość roślin, które dostrzegł, była mugolska, ale były i magiczne, o różnym zastosowaniu. No tak – Andromeda kiedyś nazywała się Black.

            Podszedł do drzwi i bez ociągania zapukał. Nie miał czasu, musiał załatwić jeszcze parę rzeczy. Przez dobre trzy minuty stał i czekał, aż w końcu usłyszał kroki i moment później zobaczył mężczyznę, mniej więcej w jego wieku.

- Kim pan jest? – zapytał, marszcząc czoło. Snape przewrócił oczami na tak jawną ignorancję. W tym samym momencie, usłyszeli płacz dziecka.

- Czarodziejska niańka do osieroconych dzieci, do usług – rzucił z sarkazmem i wszedł bez zaproszenia do domu. Mężczyzna zastąpił mu drogę.

- Proszę natychmiast wyjść!

- Co tu się dzieje? – do przedpokoju weszła Andromeda. Severus skrzywił się na sam jej widok. Była uderzająco podobna do Bellatriks, z tym, że miała trochę delikatniejsze rysy. Ale i tak była idealnie piękna. – Ah, Snape… przepuść go Tedd.

            Severus rzucił mu spojrzenie w stylu „a nie mówiłem” i ruszył za kobietą, którą kiedyś znał. W szkole nie byli przyjaciółmi, ale od czasu do czasu mogli porozmawiać. Nie przeszkadzało jej to, że dobrze się uczył.

- Gdzie jest Aleksander?

            Dromeda uniosła brwi, ale bez słowa wskazała na łóżeczko w rogu pokoju. Snape podszedł bliżej i zajrzał do środka. Ledwie zauważalnie, wypuścił powietrze. Był cały i zdrowy.

- Zabieram go – oświadczył, przenosząc ponownie wzrok na kobietę, która kucała na dywanie, tuż obok bawiącego się chłopca, prawdopodobnie syna Lupina.

- Dlaczego akurat ty? Jest chyba wiele… odpowiedniejszych do tego osób, nie sądzisz?

- Uwierz, że jestem najbardziej odpowiedni – uśmiechnął się ironicznie. – Oddam go twojemu siostrzeńcowi, bez obaw.

- Jesteś ojcem chrzestnym Dracona, prawda?

- Tak – zgodził się ostrożnie.

- I podobno zabiłeś matkę jego syna?

- Zgadza się. Jeszcze jakieś inteligentne pytania?

            Andromeda zamiast odpowiedzi, uśmiechnęła się w taki sposób, że pewnie większość mężczyzn, zaczynała się ślinić. On jednak nie był nią zainteresowany – kochał Hermionę. Wzniósł oczy ku niebu i w duchu zaczął błagać o cierpliwość. Potem nachylił się do łóżeczka i wyjął z niego śpiącego Aleksandra. Otulił go kocykiem i wyprostował się.

- Skoro wszystko ustaliliśmy, mam nadzieję, że się więcej nie spotkamy – powiedział dość szorstko. Kobieta przytaknęła. Ruszył do wyjścia, jednak po drodze zatrzymał się jeszcze i odwrócił – Moje kondolencje. Straciłaś na tej wojnie obie siostry, córkę i zięcia. Przykro mi, Tonks.

            Kobieta zacisnęła usta w wąską linię i odchrząknęła. W tym samym momencie, w drzwiach, pojawił się Tedd i wzrokiem ogarnął sytuację. Podszedł do żony i przytulił ją lekko.

- Dziękuję, Severusie i również mi przykro. Z powodu Hermiony.

- Nie wiem o czym mówisz. Sama weszła pod…

- Oczywiście. Idź już – ponagliła go. Snape wzruszył ramionami, ale od razu przypomniał sobie, że trzyma na rękach Aleksa. Upewnił się ostatni raz, że chłopiec dalej śpi i wyszedł z domu, aby aportować się do Hogwartu.

            Severus stanął przed pokojem Dracona. Dostał go od Dumbledore’a, w ramach rekompensaty. Nie mógł wrócić do domu, bo wszyscy Śmierciożercy mieli do niego ogólny dostęp. Teraz, gdy wyszło na jaw, że zmienił strony, był w niebezpieczeństwie. Autorzy dopiero jutro rzucą specjalne zaklęcia, które uniemożliwią im wejście do środka.

            Spojrzał na Aleksandra i uśmiechnął się lekko. Nie miał pojęcia, jak się pożegnać, nigdy nie był w tym dobry. Prawdopodobnie już nigdy nie zobaczy syna, a jednak nie potrafił nic zrobić, oprócz wpatrywania się w jego malutką twarzyczkę.

- Nie ważne kim się staniesz w przyszłości – zaczął ochryple, pochylając się nad nim – zawsze będę cię kochał, chociaż pewnie nigdy się o tym nie dowiesz. A jeżeli jednak, jakimś cudem, poznasz prawdę, zapewne znienawidzisz nas, za zatajenie jej przed tobą. Mimo wszystko, tak jest dla ciebie lepiej.

            Potem od razu kopnął nogą w drzwi. Nie chciał dodać nic więcej, chciał zniknąć. Na zawsze.

- Severusie? – drzwi się uchyliły i zobaczył zmęczoną twarz chrześniaka. Wyglądał jak półtora nieszczęścia.

- Cześć, Draco. Mogę wejść? – zapytał, wiedząc, że może być niemile widzianym gościem. Dał mu możliwość wyboru.

- Ja… - zawahał się, mierzwiąc ręką włosy. – No dobra  – dopiero teraz zobaczył, co trzyma na rękach – To Aleks?

- Odebrałem go za ciebie. On potrzebuje ojca, wiesz o tym – mruknął cicho Snape i wszedł za nim do pokoju. Wyczarował małe łóżeczko i położył go w nim. Potem zwrócił się bezpośrednio do Malfoy’a. – Przepraszam. Nie chciałem tego zrobić. To był wypadek, zwykły niefortunny wypadek.

- Wiem…

- Nie przerywaj mi – warknął i odetchnął głębiej, zbierając myśli – W ciągu roku… wiele razy utrudniałem ci życie. Szczególnie na początku. Twój związek z Hermioną, nie miał racji bytu, ale nie powinienem się wtrącać w twoje życie. Udowodniłeś, że jesteś jej godzien, wstępując do Zakonu, a potem walcząc po naszej stronie. Nie wyparłeś się syna, chociaż miałeś taką możliwość. Jesteś dobrym człowiekiem, Draco. Jestem z ciebie dumny.

            Malfoy przez chwilę patrzył na niego bez słowa, po czym przytulił go. W jego ramionach, znowu poczuł się jak chłopiec, który trafił do Slytherinu i przyszedł poradzić się ojca chrzestnego w sprawach szkolnych.

- To brzmiało trochę jak pożegnanie – powiedział cicho, puszczając go.

- Bo nim było. Odchodzę, Draco.

- Co? Nie możesz! – zaprotestował, unosząc głowę.

- Sam jesteś w niebezpieczeństwie, bo pod koniec wojny, zmieniłeś strony. Mnie chcą zrobić coś o wiele gorszego, niż tobie. Walnie przyczyniłem się do śmierci Czarnego Pana. Każdy Śmierciożerca na wolności, zrobi wszystko, aby mnie dopaść. Muszę zniknąć.

            Przez chwilę stali w milczeniu, aż w końcu Malfoy skinął głową. Rozumiał, ale nie chciał uwierzyć. Kolejna, ważna osoba w jego życiu, odchodziła. Jak miał dalej żyć, ze świadomością, że został sam?

- Nie zostawią cię. Weasley’owie i Potter już traktują cię jak rodzinę. Poza tym, Ginewra jest matką chrzestną Aleksandra. Jest w równym stopniu odpowiedzialna za niego, co ty. Dasz radę – Severus poklepał chłopaka po plecach i skierował się w stronę wyjścia.

- Zobaczymy się jeszcze kiedyś?

- Wątpię – przyznał, uśmiechając się po swojemu.

- Mogę chociaż do ciebie napisać?

- To nie jest najlepszy pomysł. Poza tym, żadna sowa mnie nie znajdzie. Trzymaj się, Draco – Otworzył drzwi i już był jedną nogą na korytarzu, gdy usłyszał to po co przyszedł.

- Wybaczam ci, Severusie. Wszystko.

            Snape uśmiechnął się pod nosem i wyszedł z pokoju. Nie odwracając się, zatrzasnął drzwi. Wreszcie był wolny. Nic już go tu nie trzymało, mógł w spokoju odejść na zawsze.Z takim entuzjastycznym podejściem do życia, skierował się w stronę Skrzydła Szpitalnego.

           

 Aut:

Mam tylko nadzieję, że nie zapomniałam wspomnieć o niczym ważnym!  

Dobranoc! ^^