Rozdział XIII "Dostała ataku głupoty. Nawet nie wiesz jak często jej się to ostatnio zdarza."

Aut:

Wiem, ten rozdział jest trochę krótszy od reszty, ale chyba najbardziej przełomowy ze wszystkich! I w dodatku chyba tak źle nie wyszedł, jak mógł xd

Jak wszyscy wiedzą, zaczęły się wakacje. Mam przez to więcej czasu i staram się pisać tak często jak tylko mogę, dlatego rozdziały powinny pojawiać się szybciej. W każdym razie bardzo się staram, aby tak było. Co prawda, wakacje wiążą się również z wyjazdami. Mnie nie będzie od 9.07, ale o tym zdążę Was jeszcze powiadomić ;D

Zapraszam do czytania !           

          - Szybciej, bo się spóźnimy! – zawołała Hermiona, zbiegając po schodach. Złapała się poręczy i wzięła ostry zakręt. Wpadła na korytarz transmutacji. Parę metrów od klasy, zatrzymała się i odetchnęła głębiej.

- McGonagall nas ukatrupi! Nie mam czasu na odwalanie szlabanów! – jęknął Harry, poprawiając torbę na ramieniu i jako pierwszy wszedł do klasy. Hermiona weszła ostatnia. Wydawało jej się, że usłyszała ciche jęknięcie, tylko nie wiedziała dlaczego.

- Witam Złotą Trójcę! Właśnie zastanawiałem się, czy zaszczyci nas dzisiaj swoją obecnością. – rozległ się zimny ton Severusa Snape’a. Hermiona już wiedziała, dlaczego Harry jęknął. Zdecydowanie wolałby szlaban u McGonagall, niż lekcję ze Snape’em. – Każde z was traci pięć punktów! Może to nauczy was, że nie należy spóźniać się na lekcje.

            Harry zacisnął dłonie w pięści i usiadł w ostatniej ławce razem z Ronem. Hermiona spojrzała na niego ponuro. Zawsze siedzieli z przodu, ale teraz, przez Snape’a zajęli ostatnie miejsca. Dla niej niestety nie było tam wolnej ławki i z cichym westchnieniem musiała usiąść z przodu. Nie żeby jakoś specjalnie jej to przeszkadzało. Towarzystwo Severusa było dla niej wręcz upajające, ale nie mogła dać po sobie poznać, że jest jej to na rękę.

- Za nim tak nam brutalnie przerwano, omawialiśmy wspaniały mecz rozegrany w sobotę. – Snape uśmiechnął się krzywo, nie odrywając wzroku od Harry’ego. Jak widać jego celem dnia, było całkowite zniszczenie mu humoru. Hermiona pokręciła lekko głową z ironią. Jego zachowanie było takie dziecinne. – Widzę, że panna Granger, chciałaby skomentować mecz, zgadza się?

            Hermiona otworzyła szerzej oczy, patrząc na Snape’a. Nie miała zielonego pojęcia, jak przebiegł mecz i Snape zdawał się o tym doskonale wiedzieć. Nie rozumiała tylko, dlaczego chciał ją dręczyć. Przecież niczym mu nie zawiniła.

- Wolałabym nie. Nie interesuje mnie Quidditch. – wydukała, czerwieniąc się jak piwonia.

- Ale byłaś na meczu, prawda? – nie przestawał drążyć. Jego zachowanie było coraz bardziej irytujące.

- Byłam. Ale jak mówiłam, nie…

- Czyżby Panna – Wiem – To – Wszystko, twierdziła, że się na czymś nie zna? – przerwał jej Snape, uśmiechając się okrutnie.

- Dokładnie to miałam na myśli. – warknęła, patrząc mu w oczy. - W ogóle, dlaczego nie ma profesor McGonagall, panie profesorze? – na ostatnie słowo dała największy nacisk, przypominając mu, że jeszcze nie tak dawno zwracała się do niego po imieniu. Musiała przypomnieć mu, że z kim jak z kim, ale z nią, nie powinien w ten sposób pogrywać.

- Gryffindor znowu traci pięć punktów, Granger. I znowu przez ciebie. Czy ja nie mówiłem ci ostatnio, abyś się powściągnęła? – Hermiona otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia. Nie mogła uwierzyć, że to powiedział.

            Cała klasa patrzyła z przejęciem co wyniknie z tej wymiany zdań. Severus i Hermiona mierzyli się, jakby wynik tych spojrzeń, zawarzył na tym, kto wygra słowny pojedynek.

- Tak. Wspominał pan coś… ale mówił pan też, żebym ZAWSZE mówiła to na co mam ochotę. Abym nie bała się wyrażać własnych opinii.

- Pamiętam, ale to nie znaczy, że nie mogę cię karać za idiotyczne pytania. – tylko Hermiona zauważyła, że Snape trochę się speszył, co uznała za wygraną. Żadne z nich nie drążyło, więc szybko przeszedł od lekcji.

            Zadzwonił dzwonek, co wbrew pozorom, Hermiona przyjęła z ulgą. Bardzo chciała porozmawiać ze Snape’em sam na sam, ale teraz nie odważyłaby się do niego podejść. Jak reszta klasy, zaczęła pakować książki do torby i skierowała się w stronę wyjścia.

- Panno Granger, dla twojej wiadomości i spokoju ducha… - zaczął Severus, zanim ktokolwiek wyszedł z klasy. Wszyscy się zatrzymali i czekali na to co powie profesor, łącznie z Hermioną. - …profesor McGonagall załatwia sprawy rodzinne w urzędzie. Tyle powinno ci wystarczyć.

- Dziękuję, profesorze. – mruknęła, kiwając głową. Potem wyszła z klasy jako jedna z pierwszych.

            - Snape ma coś do ciebie. – powiedział na kolacji Ron, celując w nią kiełbaską. – W zeszłym roku zachowywał się… inaczej, co nie Harry?

- Nie wiem. Snape to stary, tłusty nietoperz!

- Harry! – oburzyła się Hermiona, przerywając na chwilę jedzenie. – To jest nadal twój nauczyciel!

            Chłopcy spojrzeli na nią ponuro, całkowicie się z nią nie zgadzając. Od zawsze było wiadomo, że nienawidzili Severusa i tylko Hermiona czasami stawała po jego stronie. W tym roku jednak zdarzało się to o wiele częściej niż dotychczas.

- Nawet nie wiesz jak on się zachowuje na dodatkowych lekcjach… - warknął, odkładając sztućce na stół z głuchym łoskotem.

- Przypominam ci Harry, że ja również mam z nim korki. – powiedziała chłodno Hermiona, mając coraz bardziej dość tej idiotycznej rozmowy.

- Ale on na tobie się nie wyżywa na każdym kroku!

- A komu dzisiaj odebrał dziesięć punktów? – krzyknęła zła. Teraz całkiem dużo osób się na nich patrzyło z głupimi uśmieszkami.

- Możemy porozmawiać o tym jutro o dwudziestej wieczorem. – Snape stał za nimi z założonymi rękami na piersi. Jego złośliwy uśmieszek nie wróżył nic dobrego. - Obydwoje macie szlaban! Granger, pozwól ze mną. – warknął i nie czekając na nią wyszedł z Wielkiej Sali.

            Hermiona chcąc nie chcąc ruszyła za nim. Miała bardzo złe przeczucia co do tej rozmowy, ale zacisnęła usta i nie odezwała się przez całą drogę do lochów, bo właśnie tam ją prowadził. Snape wszedł do swojego gabinetu, nie przytrzymując jej nawet drzwi.

- Za co dostałam ten szlaban?! – krzyknęła, zanim Severus zdążył się choćby odezwać. – Przecież nic nie zrobiłam! To już nawet nie można spokojnie porozmawiać?

- Granger… - wtrącił się, ale nie dała mu skończyć.

- A to na lekcji? Co to miało być? Niczym nie zawiniłam, ale jednak zrobiłeś ze mnie pośmiewisko przed całą klasą!

- Przypominam ci, że dalej jestem twoim nauczycielem. Należy mi się szacunek. – mruknął, tym razem nieco głośniej, ale Hermiona znowu nie zwróciła na niego uwagi.

- A co najważniejsze, chyba wreszcie powinieneś mi powiedzieć…

- ZAMILCZ!! – krzyknął Snape, tym razem już całkiem rozdrażniony. Hermiona umilkła, zdziwiona jego wybuchem. Dopiero po chwili wystąpił na jej policzki rumieniec, uświadamiając sobie, jak się wydarła na swojego nauczyciela.

- Ja… przepraszam. Zapomniałam się… - wyjąkała, czerwieniąc się jeszcze bardziej.

- No na reszcie. Co w ciebie wstąpiło? – mruknął Snape i pokręcił głową. Usiadł na stole, nie odrywając od niej wzroku. – Zacznijmy od początku, dobrze? Najpierw powiem to co ja mam do powiedzenia, a jeśli dalej będą jakieś niejasności, pozwolę ci się odezwać.

            Hermiona skinęła głową, nadal czując się dziwnie. Przed chwilą nawrzeszczała na swojego profesora, bez większej przyczyny. Teraz powinien jej odebrać punkty, a nie wcześniej. Nie odezwała się jednak, głęboko oddychając. Starała się za wszelką cenę uspokoić i pozwolić dojść Snape’owi do głosu.

- Nie życzę sobie, choćbyśmy nie wiadomo jak się do siebie zbliżyli, abyś w ten sposób mówiła o mnie w miejscu publicznym. Jeśli masz ochotę wieszać na mnie psy, rób to po cichu, a nie w Wielkiej Sali, gdzie wszyscy cię słyszą. Ukarałem cię na pokaz, żeby inni wiedzieli, że nie mogą czegoś takiego powtórzyć. – zamilkł na chwilę, aby jego słowa dotarły do Hermiony. W końcu liczył się efekt jego działań. – Co do dzisiejszej lekcji, to nie byłaś bez winy. Spóźniłaś się wraz z Potterem i jego wiernym giermkiem, Weasley’em. Potem zadawałaś pytania nie do lekcji, pyskując. Miałem pełne prawo odebrać ci punkty.

- Pan też nie mówił na temat lekcji. Chciał pan koniecznie gnębić Harry’ego, przypominając mu przegrany mecz. A później zapytałam się z troski o profesor McGonagall, czy aby na pewno wszystko z nią w porządku. Nie powinien mnie pan karać. – mruknęła, nie patrząc na Snape’a. Czuła, że postąpił niesprawiedliwie i bardzo świadomie. Przykro Hermionie było, że pomimo tego, że udowodniła mu, że nie ma racji, nie chce jej jej przyznać.

- Ktoś musi mu udowodnić, że nie jest gwiazdą! To, że teoretycznie powstrzymał Czarnego Pana, nie znaczy, że może się panoszyć po szkole, tak jak jego tchórzliwy ojciec. – słowa Severusa były wręcz przesycone jadem, a jego oczy ciskały iskry.

            Hermiona zagryzła wargę, przenosząc wzrok na profesora. Nie przyszła tu po to, aby słuchać żali o domniemanym wrogu, który nie żyje od siedemnastu lat. Miała tego wystarczająco dość podczas przebywania z Harrym. To o co toczyli bój, było absurdalne i powinni zdecydowanie zakopać topór wojenny.

- Chyba powinnam iść. – powiedziała w końcu, ruszając do drzwi. A tak bardzo chciała z nim porozmawiać, o tym co się wydarzyło w piątek, ale niestety nie dał jej tej szansy!

- Zaczekaj, Granger. Nie skończyłem jeszcze. – warknął, wstając ze stołu. Nagle zrobił się spięty, co powiedziało Hermionie, że wreszcie zszedł na właściwy temat. Snape zacisnął usta w wąską linię, przypominając przez chwilę profesor McGonagall.

            Serce zaczęło bić jej szybciej. Miała świadomość tego, że może jej powiedzieć, że to co się wydarzyło było śmieszne i nie na miejscu. Nie chciała jednak brać takiej opcji pod uwagę. Po tej nocy, była już całkowicie pewna tego, że zakochała się w Severusie szybciej, niż w zdała sobie z tego sprawę na początku. Od zawsze coś ją do niego ciągnęło. Bała się wtedy przyznać to przed samą sobą. W końcu to był Snape! Ale teraz, gdy miała z nim dodatkowe lekcje, zbliżyli się do siebie i wreszcie zrozumiała prawdę.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że jeżeli ktokolwiek dowie się o tym, co wydarzyło się w piątek, wyleją mnie z pracy? – zapytał, nie patrząc na nią. Jego wzrok padł gdzieś nad nią, na jakąś nieistotną rzecz. Hermiona kiwnęła lekko głową i schowała ręce do kieszeni szaty, aby ukryć ich drżenie, przed Snape’em. – Mam nadzieję, że wiesz również, że jest to nieetyczne. Ty jesteś uczennicą, ja nauczycielem. Jest to obrzydliwe.

- Wiem, panie profesorze. Nie musi pan dalej wyliczać. Obiecuję, że ode mnie nikt się nie dowie, o to może być pan spokojny. Nie będzie mnie pan widział częściej niż to konieczne, czyli na lekcjach. Zrezygnuję z korepetycji z eliksirów i wezmę transmutację lub numerologię, jeśli profesor McGonagall mnie nie zechce. Może pan o mnie spokojnie zapomnieć.

            Hermiona odetchnęła głębiej, chcąc uspokoić serce, które biło zdecydowanie za szybko. Ręce, które miała nadal w kieszeniach, zacisnęła mocniej, niemalże je raniąc, aby ból fizyczny odwrócił uwagę od psychicznego. Nie ruszyła się jednak z miejsca. Stała, wpatrzona w Snape’a, który wciąż odwracał wzrok. Wiedziała, że dopóki siłą nie wyrzuci jej z gabinetu, nie wyjdzie z niego. Straciła kontakt z nogami i nie mogła nic zrobić, oprócz wpatrywania się w swojego profesora, który w końcu przemówił.

- Granger, chyba mnie źle zrozumiałaś. Owszem, jest to obrzydliwe i nieetycznie, ale… – przewrócił oczami i wreszcie na nią spojrzał. – Myślę… że możemy spróbować. Twój ośli upór jest nie do zniesienia. I tak albo mnie zabiją, albo wyrzucą.

- Czyli… czyli… - Hermiona nie mogła się wysłowić. Myśli biegły jej tak szybko, że nie potrafiła nad nimi zapanować.

- O merlinie… - mruknął kpiarsko. – Czyli możesz zwracać się do mnie po imieniu. Oczywiście tylko jak jesteśmy sami, tak jak w tej chwili.

            Nagle rozległo się ciche pukanie i wszedł do gabinetu Draco Malfoy. Zlustrował spojrzeniem pomieszczenie, które zatrzymało się dopiero na Severusie i roztrzęsionej Hermionie.

- Co jej się stało? – zapytał lodowato, wskazując na nią ręką. Usiadł na krześle, naprzeciwko biurka Snape’a.  

- Dostała ataku głupoty. Nawet nie wiesz jak często jej się to ostatnio zdarza. – zaśmiał się ironicznie, po czym przeniósł spojrzenie na swojego chrześniaka. – W sumie, to ty chyba jednak wiesz. Z jakiegoś powodu z nią zerwałeś…

- To ja z nim zerwałam. – wtrąciła się Hermiona, doprowadzając się do porządku. Nadal nie mogła uwierzyć w to co powiedział jej przed chwilą Snape. Chciał spróbować, jakby to było, gdyby byli razem! Spełniło się jej największe marzenie. Wiedziała, że nie będzie łatwo. Severus jest trudną osobą i nie wiele osób potrafi się przebić przez jego skorupę. Jego zamknięcie w sobie, nieco komplikuje sprawę, ale z czasem się dotrą. Udowodni mu, że jest osobą godną zaufania, a nie tylko odważną Gryfoną.

-  Tak czy inaczej, możesz już odejść. Chcę cię widzieć, wraz z panem Potterem, jutro o dwudziestej w moim gabinecie. Ile minut się spóźnicie, tyle godzin będzie musieli odrabiać, zrozumiano?

- Tak, panie profesorze. Dobranoc.

            Przed wyjściem nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się szeroko. Zamykając drzwi, wydawało jej się, że w oczach Snape’a zobaczyła wesoły błysk. Dracona nie zaszczyciła nawet spojrzeniem i wyszła z gabinetu.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ