Rozdział XVI "Tak, na pewno, potrafiła w sobie znaleźć odrobinę szczęścia. "

Aut:

Nie jestem pewna, jak zareagujecie na rewelacje zawarte w tym rozdziale. Mam nadzieję, że nie uznacie tego, że pospolite... dlatego proszę Was o szczere opinie! To dla mnie bardzo ważne. Na prawdę. Nie przedłużając, zapraszam :D

         Następne dwa tygodnie minęły Hermionie na unikaniu Dracona i Severusa. Tego pierwszego, ponieważ obiecała Dumbledore’owi, że nie będzie się z nim spotykać. Nie było to łatwe zadanie. Za każdym razem, gdy widziała go na korytarzu, wycofywała się ze spuszczoną głową. Parę razy ją nawet zauważył i koniecznie chciał  porozmawiać. Udawała wtedy, że go nie słyszy i odchodziła. Tego drugiego natomiast dlatego, że Harry zrobił się aż nadto spostrzegawczy. Ciężko było udawać, że jest jej obojętny. Samo chodzenie tylko na jego lekcje, to było dla niej zdecydowanie za mało. Najgorsze było to, że nawet na dodatkowych lekcjach nie mogli pobyć sam na sam, ponieważ zawsze, dziwnym trafem ktoś miał w tym czasie u niego szlaban. To było strasznie frustrujące!

            Te dwa tygodnie były dla niej kiepskie, nie tylko dlatego, że nie mogła się spotkać z żadnym z dwóch mężczyzn których kochała. Łapała ją jakaś chandra. Chodziła rozdrażniona i pomimo tego, że wcześnie chodziła spać, ciągle była niewyspana. W dodatku mogłaby cały czas jeść! Jakby czegoś nie podjadała z pewnością nie wytrzymałaby do kolejnego posiłku.

            Większość Gryfonów zaczęło jej unikać. Nigdy nie była w centrum uwagi, ale nie było jeszcze tak, żeby nie miała się do kogo odezwać, poza Harrym, Ronem lub Ginny. Przyjmowała to bez słowa skargi, w końcu miała świadomość tego, że od czasu do czasu bywała nieznośna.

- Hermiono, powinnaś znaleźć sobie chłopaka. – powiedziała któregoś wieczoru Ginny, odkładając gęsie pióro na stolik.

- Słucham?

- Chłopaka. Od zaraz. – powtórzyła, przewracając teatralnie oczami.

- A to niby dlaczego? Nie szukam żadnego. – burknęła, nieświadomie myśląc o Severusie. W końcu teoretycznie była z nim, ale o tym stanowczo nie mogła się dowiedzieć Ginny.

- Może i nie szukasz, ale zdecydowanie jakiś by się przydał. W twoim życiu brakuje namiętności! To dlatego jesteś taka gburowata.

- Jestem zajęta… - warknęła, kręcąc głową. Nie zamierzała kontynuować tej durnej rozmowy.

- Może i Malfoy nie był dla ciebie odpowiednim towarzystwem, ale przynajmniej wychodziłaś z Salonu Wspólnego. Teraz opuszczasz go tylko na lekcje!

- Przestań! W ogóle nie powinno cię interesować co robię. Zajmij się lepiej Harrym… - zawołała już tym razem całkiem zła. Najbardziej bolało ją to, że Ginny miała racje. Całkowicie zamknęła się w sobie.

- Jak sobie chcesz. Ale nie przychodź do mnie później z płaczem, że wszyscy się od ciebie odsunęli. – warknęła, wstając od stołu.

- Nie martw się. Nie będę. – odpowiedziała mściwie Hermiona i zatrzasnęła z hukiem książkę od transmutacji.

            Bolały ją słowa przyjaciółki, wiedziała jednak, że ma sto procent racji. Bywała ostatnio bardzo niemiła, nawet do tych, którzy nic jej nie zrobili. Nie to, że chciała się tak zachowywać. Po prostu nagle zmieniał jej się humor i zaczynali ją irytować. Zdecydowanie nie podobała jej się ta zmiana w swoim charakterze. Tak czy inaczej wiedziała jedno. Musiała wreszcie zobaczyć się ze Snape’em, jeśli ma nie zwariować.

            Odczekała jeszcze pół godziny, aby ochłonąć po kłótni z Ginny i wyszła z Wieży Gryffindoru. Skierowała się do lochów i niedługo później stanęła przed dużymi drzwiami. Już miała zapukać, ale najnormalniej w świecie się zawahała. A co jeśli on specjalnie unikał jej towarzystwa? Może mu się znudziła, albo wreszcie przejrzał na oczy? Nie zdziwiłaby się specjalnie, gdyby tak było, jednak strasznie się bała, że mogło do tego dojść. Jej uczucia do Severusa się nie zmieniły, co było widać w jej zachowaniu, po raptem dwóch tygodniach rozłąki.

            Odetchnęła głębiej i z bijącym sercem zapukała. Mimo że pora była późna, drzwi się otworzyły prawie od razu. Stanął w nich Severus z zdziwioną miną. Na jego widok serce podskoczyło jej do gardła, tak, że prawdopodobnie by się udławiła, gdyby miała coś powiedzieć.

- Co ty tu robisz o tej porze, Granger? – usłyszała jego zdziwiony głos.

- Chciałam cię zobaczyć. – wydukała po prostu, nie odwracając od niego wzroku.

- Ktoś wie, że tu jesteś?

- Nikt.

            Snape kiwnął głową i wpuścił ją do gabinetu, po czym zamknął za nią drzwi, na klucz. Potem wskazał jej krzesło naprzeciw swojego biurka. Sam rozpalił ogień w kominku, świadomy tego, że w lochach jest przeraźliwie zimno. On był przyzwyczajony do niskich temperatur, ale ona już po chwili zaczęłaby drżeć.

- Jak tam się mają sprawy z panem Malfoy’em? – zapytał w końcu, lekko się krzywiąc.

- Nie rozmawiałam z nim ani razu, co nie znaczy, że on by nie chciał. Unikanie go sprawia mi coraz więcej kłopotu. – stwierdziła, zagryzając wargę.

- Ale dajesz radę?

- Muszę.

            Severus kiwnął głową z aprobatą, po czym wahając się przez chwilę, usiadł na krześle obok niej, zamiast na tym po drugiej stronie biurka.

- Wydaje mi się, czy coś cię gnębi? – przyjrzał jej się dokładniej. Po tym stwierdzeniu Hermiona zarumieniła się. Z jej oczu można było wyczytać dokładnie wszystko. Trzeba było tylko umieć patrzeć, ale on posiadał tę umiejętność.

- Pokłóciłam się z Ginny. – powiedziała z westchnieniem, opuszczając spojrzenie na swoje ręce, które trzymała na kolanach. Nie chciała obarczać go swoimi problemami.

- I przyszłaś do mnie? Mogłaś wybrać Pottera, albo tego kretyna Weasley’a...

- I to cię tak dziwi? – podniosła głowę, aby spojrzeć na niego ze zdziwieniem. – Jestem smutna i potrzebuję pocieszenia, na co ty, zamiast mi tego udzielić, wypytujesz o Dracona!

            Zagryzła mocno wargę, aby opanować emocje. Nie mogła się na niego wydzierać! Przecież nic jej nie zrobił. Po prostu był ciekaw… Ale równie dobrze mógł przytulić. Wcześniej nie miał z tym oporów.

- Jeśli przyszłaś tu tylko po to, aby mi się żalić, możesz już iść. Nie jestem dobry w pocieszaniu, dobrze o tym wiesz. Poza tym nie zamierzam cię niańczyć. Możemy zachowywać się jak dorośli, albo wrócić do starego układu, nauczyciel – uczennica.

            Hermiona otworzyła szerzej oczy, nie wierząc własnym uszom. Złość, która przez ostatni czas w niej rosła, wybuchła. Wstała zamaszyście i skierowała się do drzwi. Ledwo zrobiła krok, przed oczami zobaczyła mgłę i latające mroczki. W następnej sekundzie wszystko znikło. Usłyszała tylko czyjś głos, wołający do niej po imieniu…

            - Kiedy się ona wreszcie obudzi? – usłyszała czyjś głos.

- Całą noc już tutaj leży… - tym razem usłyszała kogoś innego

- Pani Pomfery podobno podała jej środek nasenny, aby przespała całą noc…

            Coś jest nie tak. Dlaczego ma takie ciężkie powieki i sucho w ustach? Czuła się zmęczona, pomimo tego, że podobno spała całą noc. Poza tym, dlaczego wzięła ten eliksir…?

- Nareszcie, obudziłaś się! – zduszony okrzyk, zmusił ją do otwarcia szerzej oczu, niż tylko na dwa milimetry. W pokoju było jasno. Promienie słoneczne raniły jej oczy.

- Co… co się stało? – jęknęła, zwilżając usta językiem. – Dajcie mi wody.

            Dopiero teraz uświadomiła sobie, że przed nią stoją Harry i Ron. Obaj ewidentnie ucieszyli się, że wreszcie doszła do siebie.

- Proszę. – usłyszała głos z drugiej strony i zobaczyła zatroskaną Ginny, podającą jej wodę. Hermiona przypomniała sobie wydarzenia zeszłej nocy.

- Przepraszam cię Ginny. Byłam chamska i niemiła. Wybaczysz mi?

- Już zapomniałam. – uśmiechnęła się. – Ale napędziłaś nam stracha. – dodała, kręcąc głową.

- Gdyby nie to, że Snape cię znalazł… - Harry urwał, bo w tym samym momencie zobaczył go wchodzącego do pokoju.

            Hermiona również spojrzała na swojego profesora. Czuła jak oblewa ją fala gorąca. Na niego też nawrzeszczała, mimo że tak naprawdę nie miała ku temu powodu. Podniosła się na łóżku, do pozycji siedzącej i wzięła łyka wody.

- Wyjdźcie. – rzucił po prostu Severus, tonem nie znoszącym jakiegokolwiek sprzeciwu. Ku jej ogromnego zdziwieniu, cała trójka wyszła ze Skrzydła Szpitalnego, bez słowa skargi.

            Snape usiadł na krześle obok niej, nie odzywając się. Przez chwilę na nią patrzył, po czym przeczesał włosy palcami. Hermionie serce zaczęło szybciej bić, bo nie miała pojęcia co zaraz nastąpi, a bała się tego.

- Chyba… jestem ci winien przeprosiny. – zaczął, patrząc na drugi koniec sali. – Nie miałem pojęcia, jaka jesteś wrażliwa.

- Nie musisz… - Severus uciszył ją gestem, po czym wrócił do swojego monologu.

- Koniecznie chciałem cię traktować jak dorosłą, jak kobietę równą mi wiekiem i doświadczeniem. A przecież jesteś ledwie dziewczynką. Jesteś gotowa poświęcić się za ludzi, których nawet nigdy nie widziałaś, ale jeśli chodzi o bardziej ostrą wymianę zdań z przyjaciółką… - pokręcił głową. – Powinienem ci pomóc, pocieszyć. Wiem, że nie jestem najlepszym materiałem na kogoś bliższego i nawet ci to mówiłem! Ale to nie ma znaczenia. Zawsze mogę się bardziej starać…

- Severusie, przestań się obwiniać. Przecież nic się nie stało. Po prostu miałam kiepski dzień… no może dwa tygodnie, ale nie ma tu nic z twojej winy! Najnormalniej w świecie, zakręciło mi się w głowie. Poza tym, jesteśmy kwita.

- Co masz na myśli? – Snape ściągnął brwi.

- Ja uratowałam ciebie, a ty mnie. W ogóle jaka jest prawdziwa wersja? Chyba nie powiedziałeś im, że byłam u ciebie?

            Severus przewrócił oczami, pomału wracając do siebie. Uwielbiała te jego ironiczne uśmieszki. To właśnie w takim mężczyźnie się zakochała!

- Twoja wierna gromadka wierzy, że znalazłem cię na korytarzu. Miałem patrol i takie tam.

            Hermiona uśmiechnęła się. Pasowało jej to. Przyjrzała się bardziej swojemu Mistrzowi Eliksirów. Nie wyglądał świeżo. Wory pod oczami, były większe niż dotychczas. Ubranie miał wygniecione, jakby w nim spał. Miała świadomość, że prawdopodobnie nie zmrużył oka tej nocy, chociaż nie rozumiała dlaczego. Przecież nic jej się nie stało. Zwykłe omdlenie. Rozmyślania przerwał jej głos pani Pomfrey.

- Profesorze Snape, muszę porozmawiać z panną Granger, na osobności.

- Oczywiście. – wstał i ruszył do drzwi.- Granger, twoja marna niedyspozycja, nie zwalnia cię z dzisiejszych dodatkowych lekcji! Chcę cię widzieć o dwudziestej w swoim gabinecie. Znasz zasadę. Ile minut się spóźnisz, tyle godzin dłużej siedzisz. – po czym wyszedł, uśmiechając się kpiarsko pod nosem.

            Pani Pomfrey stała przez chwilę w miejscu, zdziwiona jego brakiem serca. Potem otrząsnęła się i podeszła do łóżka. Uśmiech miała łagodny. Zazwyczaj w ten sposób uśmiechali się lekarze, aby oznajmić, że pacjent ma nowotwór. Hermiona przełknęła ślinę, nie widząc czego się spodziewać.

- Jak się czujesz, panno Granger?

- W porządku. Nic mi nie jest. – odpowiedziała, zagryzając wargę. Chyba było widać, że nie zwija się z bólu, prawda?

- Jak często zdarza ci się tak mdleć?

- To mój pierwszy raz. Może mi pani wreszcie powiedzieć, o co chodzi? – poprosiła, siadając wygodniej.

- Ostatni raz stało się to czterdzieści osiem lat temu. Przez te wszystkie lata, Hogwart szczycił się, że potrafi zapanować nad swoimi uczniami… - powiedziała, wstając z krzesła. Nie mówiła tego z naganą, tylko jakby przypominała sobie stare, dobre czasy.

- Co się stało? Co mi jest, pani Pomfrey?

- Jesteś w ciąży, panno Granger. To oczywiste.

            Hermiona patrzyła na pielęgniarkę, ale nie rozumiała ani słowa z tego co usłyszała. Że niby ona była w ciąży? Najpilniejsza i najbystrzejsza uczennica w Hogwarcie, od czasów Roweny Ravencalaw? Nie, przecież to nie możliwe. Nie mogło do tego dojść!

- Jest pani pewna? – zapytała słabym głosem, opadając z powrotem na poduszki.

- W stu procentach. Magiczne testy nigdy się nie mylą. To nie są te śmieszne testy mugoli…

- Który to jest miesiąc? – przerwała jej, nawet nie zdając sobie sprawy, że pielęgniarka mówiła coś jeszcze.

- Sam początek drugiego, kochaneczko. – uśmiechnęła się do niej pocieszająco. – Myślę, że powinnaś poinformować pana Malfoy’a…

- Malfoy’a? – znowu jej przerwała, nie rozumiejąc. – Ah, tak…

            Hermiona zamknęła oczy. Miała mętlik w głowie, ale jednego była pewna. Ojcem dziecka nie mógł być Draco, ale o tym pani Pomfrey nie wiedziała. Będzie musiała rozpuścić jednak plotkę, że wpadła z nim, zanim się rozstali. Przecież nie ogłosi całej szkole, że to Severus Snape, postrach Hogwartu i Mistrz Eliksirów jest biologicznym ojcem dziecka, znienawidzonej przez siebie, Hermiony Granger.

- Może pani tego… na razie nie rozpowiadać? I tak niedługo wszyscy się dowiedzą, ale do tego czasu…

- Oczywiście, że ode mnie nikt się nie dowie. Postąpisz jak będziesz uważać, ale zawsze możesz liczyć na moją pomoc, panno Granger. – odparła, po czym zawahała się. – A nie wolałabyś… usunąć dziecka?

- Nie. – odpowiedziała z mocą. Może i była przerażona, ale nie na tyle zdesperowana. Kobieta wyczuła, że najlepiej zostawić ją teraz samą, bo wstała cicho i poszła do swojego gabinetu.

            Hermiona zamknęła oczy, uświadamiając sobie, co właśnie powiedziała jej pielęgniarka. Była w ciąży. Za osiem miesięcy miało się urodzić dziecko, jej i Severusa. Zamknęła mocnej powieki, aby nie dopuścić do siebie żadnego światła słonecznego. W sumie, powinna się tego spodziewać. Nigdy, nawet będąc z Malfoy’em się nie zabezpieczali. Dziwiło ją natomiast to, że ktoś taki rozważny jak Snape nie wpadł na ten pomysł… gdyby tylko…

- Nie! – powiedziała stanowczo i otworzyła oczy. Nie mogła zacząć go teraz obwiniać, przecież wina leżała w równym stopniu po jego stronie, jak i po jej. Obydwoje byli odpowiedzialni za to, co się stało.

            Żałowała tylko, że do tego doszło. Nie chodziło jej o to, że skończy się młodzieńcza wolność. I tak, zawsze czuła się ponad swoich rówieśników, więc teraz przynajmniej miałaby pretekst, aby posiedzieć w domu. Bolało ją to, że to dziecko nie było zaplanowane. Mogło urodzić się za dziesięć lat. Miałoby o wiele lepsze życie, kochających rodziców i ładny dom. Teraz jedyne co może dostać to miłość matki, bo nie wiadomo czy ojciec je uzna. Wiedziała, że rodzice, przyjaciele i nauczyciele jej pomogą, ale jednak to nie było to samo. W dodatku, pod koniec roku są Owutemy. Zdanie ich na odpowiadające jej wyniki, będzie równe zeru. O karierze Magomedyka mogła zapomnieć.

            Hermiona zagryzła mocniej wargę, aby powstrzymać napływające do oczu łzy. Chciało jej się płakać z bezsilności i własnej głupoty. Jak mogła być aż tak nieodpowiedzialna!?

            Z drugiej strony natomiast cieszyła się. Tak, na pewno, potrafiła w sobie znaleźć odrobinę szczęścia. Będzie miała małą istotkę, podobną do siebie. Inteligentną po obojgu rodzicach, z zamiłowaniem do eliksirów. Prawdopodobnie będzie jej oczkiem w głowie. Nigdy nie spuści dziecka z oczu, przez całe życie wpajając, aby nie powielało błędów matki. Z pewnością będzie nadopiekuńcza. Co do tego nie miała wątpliwości.

            Przez jej twarz przemknęło coś na kształt uśmiechu. Trwało to krótko, bo zaraz przypomniała sobie o najważniejszej rzeczy, w każdym razie na dzień dzisiejszy. Będzie musiała poinformować Severusa, o tym, że zostanie tatą. To, że będzie wściekły, sfrustrowany i oszukany, wiedziała na pewno. Ale czy to będzie od razu oznaczać, że wyrzuci ją za drzwi? W pierwszym momencie pewnie tak, ale po dłuższym zastanowieniu… Nie, nie będzie żadnego zastanowienia. Severus Snape nie nadaje się na ojca. Niezależnie od tego jak by się starał. Nie będzie chciał tego dziecka, zostawi ją samą. To jest więcej niż pewne.

           

- Panno Granger, niezależnie od tego, czy chcesz aby ta informacja rozeszła się czy też nie, dyrektora powinnaś poinformować. Właściwie to całą kadrę nauczycielską. Muszą ustalić ci nowy plan lekcji i przede wszystkim mieć na ciebie oko. – powiedziała godzinę później pani Pomfrey, gdy Hermiona była gotowa, aby wyjść ze Skrzydła Szpitalnego. Kobieta miała zatroskaną minę. – I jakbyś potrzebowała jakichkolwiek eliksirów. Na zgagę, opuchnięte nogi lub mdłości, śmiało proś. Nie ma różnicy czy przyjdziesz do mnie, czy do profesora Snape’a, ale no… wszyscy wiemy jak on do takich rzeczy podchodzi.

- Oczywiście pani Pomfery. Na pewno w tym tygodniu nauczyciele będą wiedzieć. Co do eliksirów… z pewnością się później przydadzą, ale teraz nie mam do tego głowy. – Hermiona objęła się rękami, spuszczając głowę.

- Uważaj na siebie, kochaneczko. – dorzuciła, kładąc jej rękę na ramieniu. – A i jeszcze kontrolne badania. Jeśli będziesz mieć czas w tym tygodniu, to wpadnij. Ustalimy dokładną datę porodu i tak dalej.

- Dziękuję. Jak tylko będę mieć czas, przyjdę.

            Hermiona wyszła ze Skrzydła Szpitalnego i ruszyła do Wieży Gryffindoru. Czekały ją zdecydowanie ciężkie dni. Musiała poinformować tyle osób. Harry’ego, Rona i Ginny weźmie na pierwszy ogień. Snape wieczorem, a dyrektor jutro. Draco też będzie musiał poznać prawdę. Z rodzicami spotka się, gdy tylko profesor McGonagall pozwoli jej opuścić szkołę. Jeśli cię z niej tylko nie wyrzucą, przemknęło jej przez myśl. Istniało jakieś prawdopodobieństwo, że na tym etapie zakończy edukację. Szkoła nie może sobie pozwolić na ciężarną uczennicę. Dawałaby zły przykład innym uczniom. Ale z drugiej strony dyrektorem był sam Dumbledore. On z pewnością rozumiał, że ludzie popełniają błędy. Nie mógł jej od razu skreślić!

- Okzyrol. – mruknęła do Grubej Damy. Portret otworzył się i mogła wejść do Pokoju Wspólnego. Rozejrzała się po Salonie, szukając wzrokiem przyjaciół. Tak jak się spodziewała, znalazła ich przy stoliku pod oknem.

- Cześć Hermiono. – przywitał ją z uśmiechem Harry, odstępując jej swoje krzesło. Dla siebie wziął drugie z innego stolika.

- Dzięki. – powiedziała, zajmując miejsce. Odetchnęła głębiej i zagryzła wargę. Należało powiedzieć im jak najszybciej, ale bała się. Nie wiedziała od czego zacząć i jak zareagują.

- Dobrze się czujesz? – zapytał z powątpiewaniem Ron, przyglądając jej się niepewnie.

- Co? Aa… tak. Słuchajcie, musimy porozmawiać. – postanowiła w końcu, patrząc całej trójce w oczy. Kiwnęli głowami, ciekawi tego, co ma im do powiedzenia. 

NASTĘPNY ROZDZIAŁ