Rozdział XXI " Trzeba go zabić, Severusie, inaczej nigdy nikt nie będzie bezpieczny."

Aut:

Ten rozdział chciałam dedykować wszystkim tym, którzy czytają jeszcze mojego bloga. Wiem, że tych osób jest coraz mniej. Pamiętam o wakacjach, dlatego nic nie mówię xd Haahah 

Mimo wszystko nawet ta garstka jest dla mnie bardzo ważna, a komentarze dają kopa do pisania :D

Rozdział oczywiście poprawiony przez MCaine. Dzięki :D

- Uważam, że Draco Malfoy powinien zostać przyjęty do Zakonu Feniksa, razem ze mną. Chcę walczyć…

- Co? – ton Severusa był lodowato zimny, a jego spojrzenie ciskało błyskawicami. Chcąc nie chcąc, Hermiona skurczyła się w sobie. Przełknęła głośno ślinę, zagryzając wargę.

-  Chcę walczyć – powtórzyła, poprawiając się niespokojnie na krześle

- Czy tobie zniwelowano zaklęciem mózg?! – krzyknął, tracąc nad sobą panowanie. Podejrzewała, że wyprowadzi go z równowagi, więc była w miarę przygotowana na taką reakcję. – nie ma takiej opcji! To jest niebezpieczne. Zapomniałaś już, że jesteś w ciąży?!

- Błagam, uspokój się. O niczym nie zapomniałam, ale to nie zmienia to faktu, że chcę przystąpić do Zakonu. Robię to właśnie dla… naszego dziecka. Buduję mu spokojną przyszłość – powiedziała łamiącym się głosem. Emocje wzięły nad nią górę.

- Wybij to sobie z tej pustej łepetyny. Nikt się na to nie zgodzi, moja już w tym głowa. A co do Malfoy’a, to nie wiem czy zostałaś uświadomiona, ale on jest Śmierciożercą. Mówi ci to coś?

- Draco nie ma mrocznego znaku na ręce. Tylko jego rodzice są po stronie Voldemorta. Jestem pewna…

- Jesteś pewna… – jego ton był skrajnie ironiczny, a każde słowo przesiąknięte jadem. Mówił po to, aby ją zranić – nie masz pojęcia, jak to jest, gdy stajesz przed obliczem Czarnego Pana. Nie trzeba być Śmierciożercą, aby wykonywać każdy jego rozkaz. Nie wszyscy jego poplecznicy mają mroczny znak. Właściwie mają go tylko ci najbardziej zaufani…

- Czyli jesteś jednym z nich? Voldemort ci ufa? Gratuluję!

- Ty idiotko! Gdyby mi nie ufał, nie wiedziałbym, że Czarny Pan wydał rozkaz zabicia cię! Jeśli tylko natkniesz się na jakiegoś Śmierciożercę, możesz być pewna, że nie przeżyjesz tego starcia! Dlatego nie możesz wejść do Zakonu! To za duże ryzyko…

            Hermiona wstała z krzesła, a w jej oczach błyszczały łzy. A więc dlatego chciał się upić. Wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. Została na nią nałożona groźba śmierci. To znaczy, od zawsze groziło jej niebezpieczeństwo, bo przyjaźniła się z Harrym, ale teraz oficjalnie miała zginąć. Nawet Harry był bezpieczniejszy od niej. Jego chciał osobiście zabić Voldemort.

- Właśnie dlatego powinnam przyłączyć się do Zakonu Feniksa. Nie rozumiesz jakie to dla mnie ważne?! Nie mogę stać cały czas w cieniu. Trzeba go zabić, Severusie, inaczej nigdy nikt nie będzie bezpieczny. A ja mam dla kogo walczyć!

- Nie ma mowy. Nie pozwolę ci na to. Ani Draconowi. A teraz odejdź. Nie chcę cię więcej widzieć.

- Jeśli nie chcesz, abym wam pomagała, to dlaczego pozwoliłeś mi dzisiaj uwarzyć ten eliksir? – zapytała cicho, obejmując się rękami

- To co innego. Do cholery, to tylko eliksir! – odetchnął głębiej, aby się uspokoić – słuchaj. Jest jeszcze jeden powód, dla którego nie możesz mieć nic wspólnego z tym przeklętym Zakonem. Jeśli zostaniesz członkiem, Potter też będzie chciał! On jest głównym celem Czarnego Pana i nie chcę tego mówić, bo to zazwyczaj powtarza Dumbledore, ale on jest… zbyt ważny. Wie więcej niż powinien, a nie opanował Oklumencji! Będzie łatwym celem, a my nie możemy sobie pozwolić na to, aby go stracić.

- On nie musi o niczym wiedzieć – stwierdziła drżącym głosem

- I twierdzisz, że się nie dowie? – prychnął ironicznie – nie ma mowy

- Ale…

- Wyjdź – usłyszała jego suchy głos. Łzy, które wcześniej starała się stłumić, popłynęły. Spływały po jej policzkach. Chcąc nie chcąc, ruszyła do drzwi.

- A i Granger… Masz się jutro tutaj pojawić o dwudziestej. Nie zapomniałem o naszej Oklumencji. A teraz się wynoś – nim zdążył powiedzieć coś więcej wybiegła na korytarz, ocierając łzy rękawem szaty.

- Dupek! – wydarła się na cały korytarz, dając w ten sposób upust emocjom. – nieczuły, pozbawiony serca nietoperz! – powtarzała po nosem, cały czas ocierając zły. Nie potrafiła nad sobą zapanować.

            Weszła do najbliższej łazienki w lochach i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Zobaczyła dziewczynę średniego wzrostu, o dużych, czerwonych oczach i szopie brązowych włosów na głowie. Parę kosmyków przykleiło jej się do mokrych policzków. Była czerwona i spuchnięta. Zdecydowanie nie wyglądała atrakcyjnie. Prychnęła zła do swojego odbicia w lustrze i stanęła tyłem, opierając się plecami o umywalkę. Objęła się rękami i zagryzła mocno wargę, aby znowu się nie rozpłakać. Niestety ból niewiele pomógł, bo po chwili znowu zaczęła szlochać.

            Nienawidziła tego jakim Snape bywał dupkiem, tego, że nie potrafił lub nie chciał jej zrozumieć. Wcale nie ułatwiał sprawy, udając, że nic go nie obchodzi to, że była w ciąży. Praktycznie rzecz biorąc zostawił ją samą z chłopakiem, który miał wielki entuzjazm, ale nic poza tym. Potrzebowała go, a on tego nie widział. Chciała czuć się potrzebna. Aby od czasu do czasu po prostu ją przytulił, nie wymagając nic w zamian.

- Hermiona? To ty? – do łazienki wszedł, ku jej wielkiemu zdziwieniu, Ron. Szybko otarła łzy, nie chcąc aby chłopak zobaczył chwilę jej słabości.

- Oh, cześć – mruknęła piskliwym głosem i uśmiechnęła się sztucznie

- Wszystko gra? – chłopak zatrzymał się parę metrów przed Hermioną, lustrując ją wzrokiem

- Jasne, a czemu miało by nie? Wszystko gra i buczy, jak w zegarku… - Ron nic więcej nie powiedział, tylko przytulił ją do siebie, ucinając tym samym potok nieskładnych zdań, wyrzucanych na poczekaniu – chcesz pogadać?

- Ja…

- Spoko. Nic na siłę. – uśmiechnął się i puścił ją, odsuwając się, aby jej się przyjrzeć. Potem pokręcił głową i zacmokał cicho – nie płacz. Chodź, pójdziemy do kuchni. Dostaniesz kubek kakao i odetchniesz. Okej?

            Hermiona kiwnęła tylko głową, nie ufając swojemu głosowi. Ron objął ją ramieniem i wyprowadził z łazienki. Nie miała pojęcia, co o tej porze robił w lochach i skąd wiedział, że jest w łazience, ale cieszyła się, że ją znalazł. Od kiedy zerwali mieli o wiele słabszy kontakt, nad czym bardzo ubolewała. Harry był fajny, ale czasami zbyt dużo rzeczy się dopatrywał. Ron był po prostu przyjacielem.

            Po jakimś czasie weszli do kuchni. Zewsząd otoczyły ich Skrzaty, przekrzykując się aby ich obsłużyć. Hermiona zmarszczyła czoło, ale nic nie powiedziała. Ron uśmiechnął się tylko pod nosem i poprosił je o kakao dla swojej przyjaciółki. Usiedli na małych stołeczkach. Żadne z nich nic nie mówiło, siedzieli w milczeniu.

- Proszę panienko – kubek podał jej Zgredek, uśmiechając się z wyższością, gdy tylko jakiś inny skrzat na niego spojrzał.

- Dziękuję ci, Zgredku – Hermiona wzięła kakao z wdzięcznością i wypiła parę łyków, po czym spojrzała na Rona, który bawił rąbkiem szaty – tobie też chciałam podziękować. Gdybyś nie znalazł mnie w łazience, prawdopodobnie dalej bym… no wiesz, dzięki.

- Nie ma sprawy. Od czego ma się przyjaciół – wyszczerzył do niej zęby.

            Hermiona uśmiechnęła się i objęła kubek dłońmi, oddychając głęboko. Miała tyle szczęścia, że posiadała tak wspaniałych przyjaciół, a bardzo często tego nie doceniała. A powinna.

- Kiedy tak wydoroślałeś? – zapytała w końcu, podnosząc na niego spojrzenie.

- W między czasie – Ron wzruszył  ramionami – możesz mi przypomnieć dlaczego zerwaliśmy?

- Zdradziłeś mnie.

- Ach, tak… dupek ze mnie.

- To prawda – wybuchli śmiechem w tym samym momencie. Tak po prostu, bez przyczyny. Skrzaty patrzyły na nich z mieszaniną zdziwienia i radości. Gdy się wreszcie uspokoili, Hermiona podziękowała za napój i wyszli z kuchni.

- Jak cię ten Malfoy traktuje? Sprawdzi się jako ojciec?

            Hermiona przytuliła się do Weasley’a, na co on obdarzył ją tylko spokojnym uśmiechem. Obydwoje znali granice. Byli tylko przyjaciółmi, a ona czując czyjąś bliskość, była spokojniejsza.

- Nawet nie uwierzysz, jak się cieszy. Jak dziecko… - pokręciła głową, okazując tym samym, że całkowicie go nie rozumie.

- A ty? Jak się czujesz w nowej roli?

            Spojrzała na niego zdziwiona. Jeszcze nikt nie zapytał się, jak ona się z tym czuje. Wszyscy stawiali ją przed faktem dokonanym. Ron naprawdę się zmienił, a ona tego nawet nie zauważyła. W tym roku była tylko zajęta uganianiem się to za Draconem, to za Severusem. Była żałosna.

- Szczerze mówiąc, boję się. Czuję się przytłoczona, a to przecież dopiero początek.

- Spokojnie, jestem pewien, że dasz radę. Jak zawsze. Zaweźmiesz się i będziesz najlepsza. Prawdopodobnie strasznie nadopiekuńcza, ale najlepsza.

- Dzięki, Ron.

            Stanęli w Pokoju Wspólnym. Musieli się rozstać. Każde z nich powinno pójść do swojego dormitorium, jednak ani Ron, ani Hermiona nie mieli na to ochoty.

- Może partyjka szachów? – zapytała w końcu dziewczyna, kapitulując.

- Jasne! – zawołał z entuzjazmem Ron, siadając przy stoliku i wyciągając pudełko z magicznymi szachami czarodziejów.

- Tylko daj mi fory… wiesz, że nie potrafię w to grać

- Nie ma mowy! Tylko uczciwa wygrana sprawia przyjemność! – Ron roześmiał się, patrząc na jej oburzoną minę – zaczynasz, masz białe.

- Tyle to ja wiem… - mruknęła i skoncentrowała się na grze.

- Hej, nie za wygodnie wam?

            Hermionę obudził donośny głos Ginny. Jęknęła i przewróciła się na drugi bok i nagle… ŁUP!

- Co do…? – otworzyła szeroko oczy i zorientowała się, że wcale nie leży na łóżku w swoim dormitorium, tylko na kanapie, a właściwie już na ziemi w Pokoju Wspólnym. Na drugiej, obok niej, spał Ron – o nie… - jęknęła i rzuciła w chłopaka poduszką. Ten przeciągnął się i spojrzał na nią.

- Chyba zasnęliśmy. Która to była partia szachów? Szósta?

- Siódma – poprawiła go i usiadła na swojej kanapie. Obok niej pojawiła się Ginny, nie przestając trząść się ze śmiechu – bardzo śmieszne…

- Gdybym chociaż zastała was na jednej kanapie, przytulonych do siebie, to okej. Ale na dwóch oddzielnie i to jeszcze w ubraniach? Jesteście żałośni – nie wytrzymała i zaczęła się pokładać ze śmiechu. Hermiona rozdarta pomiędzy złością na Ginny, a rozbawieniem sytuacją, zrzuciła ją z sofy. Dopiero wtedy przestała się śmiać.

- Jesteśmy przyjaciółmi – stwierdził Ron, wzruszając ramionami i wstał – idę się w coś przebrać. Potem zgarnę Harry’ego i spotkamy się na śniadaniu – uśmiechnął się do Hermiony i zniknął.

- Między wami coś zaszło? – zapytała po chwili Ginny, przenosząc wzrok z drzwi w których zniknął jej brat, na Hermionę.

- Jesteśmy przyjaciółmi – powtórzyła jego słowa, ucinając tym samym domysły przyjaciółki. Potem poszła w ślady Rona i również skierowała się do Dormitorium.

- Jej, Hermiona patrz! – wykrzyknęła w pewnym momencie Ginny, wskazując na zaczarowane sklepienie.

- Śnieg – stwierdziła sucho, wracając do śniadania.

- Nie lubisz go? – zdziwiła się Ginny, spoglądając na nią zdziwiona.

- Jasne, że lubię, ale za oknem. Wszystko wtedy wygląda naprawdę pięknie, co nie znaczy, że mam ochotę wychodzić na dwór – wzruszyła ramionami i ponownie spojrzała na niebo. Świeciło ładne zimowe słońce.

- Dziwna jesteś – skomentowała jej przyjaciółka, kręcąc głową.

- Kto jest dziwny? – wtrącił się Harry, przysuwając się do nich, razem z Ronem, który wcinał kiełbaskę.

- Hermiona. Nie lubi śniegu – poskarżyła się Ginny. Chłopcy tylko się roześmiali. Doskonale zdawali sobie z tego sprawę, bo co roku marudziła im, że wszyscy podniecają się białym puchem, tylko ona nie widzi w tym żadnej frajdy.

- Skończyliście już? – warknęła sama zainteresowana, kończąc śniadanie. Dopiła resztki soku dyniowego i wstała – jak sądzę, nie ćwiczyliście zaklęć prawda? Profesor Flitwick urwie wam głowy, że nie potraficie zwykłego zaklęcia lewitującego

- No bo ono jest bezsensu! Po co używać tego, skoro istnieje Wingardium Leviosa? – mruknął Ron, przewracając oczami. On miał szczególne problemy z opanowaniem tego zaklęcia.

- Choćby po to Ron, że Wingardium Leviosa działa tylko w danej chwili, a Levitation Effercio unosi rzeczy dopóty, dopóki nie powiesz przeciw zaklęcia. Ułatwia życie, prawda?

            Ron burknął jakąś odpowiedź, ale wstał wraz z Harrym i skierowali się za bardzo z siebie zadowoloną Hermioną, do biblioteki. Zajęli stolik w głębi pomieszczenia, aby nikt im nie przeszkadzał. Hermiona wyszukała im parę książek, aby najpierw przeczytali teorię i przypomniała im, że dopiero gdy ją opanują, zaczną uczyć się zaklęcia w praktyce. Tak jak się spodziewała, samo wertowanie przez nich ksiąg zajęło sporo czasu. Nie byli przyzwyczajeni do wyszukiwania najważniejszych informacji, więc w czasie wolnym, napisała list do rodziców, w którym informowała ich, że przyjeżdża na święta. Wspomniała również, że pojawi się z przyjacielem, ale on zabawi tylko parę dni. Miała nadzieję, że nie wezmą go od razu za jej chłopaka, chociaż z drugiej strony może to ułatwiłoby  nieco sprawę.

- Pokażesz nam to teraz w praktyce? – po dwóch godzinach odezwał się zachrypnięty Harry. Wreszcie skończyli uczyć się teorii i mogli przejść do przyjemniejszej części.

- Oczywiście.

            Hermiona wyciągnęła różdżkę z wewnętrznej kieszeni szaty i cicho chrząknęła. Potem powiedziała głośno i wyraźnie akcentując każde słowo, zaklęcie „Levitation Effercio!”. Wytłumaczyła im, że ruch ręki jest bardzo podobny do tego od Wingardium Leviosa, tylko bardziej dynamiczny.

- Możecie mi powiedzieć, dlaczego nie słuchaliście na lekcji? Oszczędziłoby to nam o wiele więcej czasu…

- Słuchaliśmy… ale jakoś tak wyszło – Ron wzruszył ramionami i skupił się na wymachiwaniu różdżką.

            Hermiona roześmiała się, cofając się w ostatnim momencie, bo dostałaby ręką po głowie. Przez następne parę godzin poprawiała ich, jeżeli robili coś źle. Cieszyła się, że spędzali razem czas, nawet jeśli to było przy nauce. Zaniedbywała ich i było jej z tym źle. Chciała nadrobić stracony czas…

NASTĘPNY ROZDZIAŁ