Rozdział XXVI "śpij kochanie śpij"

Aut:

Tak, nie wiem jak u Was, ale u mnie szkoła rozpoczęła się już na dobre, więc podejrzewam, że rozdziały będą się pojawiać średnio raz w tygodniu. Będę starała się pisać najczęściej jak tylko mogę, ale sami wiecie, jak to jest...

Tak bym chciała wakacje! :D

- Pałeczka lukrecjowa – powiedział Severus. Gargulec odskoczył, ukazując spiralne schody do góry. Wspiął się po nich i zapukał.

- Proszę – usłyszał spokojny głos Dumbledore’a. Pchnął drzwi i wszedł do środka – witaj, Severusie.

            Snape skinął mu głową i podszedł do biurka. Usiadł na fotelu i spojrzał na dyrektora. Wyglądał na zamyślonego. Nieobecny wzrok dodawał mu lat i niekorzystnie działał na jego wizerunek.

- Chciałem z tobą porozmawiać, ale za nim do tego przejdziemy, powiedz mi, jak się czuje panna Granger?

- Źle z nią, Dumbledore – zaczął, a dyrektor zbladł. Pewnie spodziewał się, że Severus powie coś w rodzaju „będzie dobrze. Czas leczy rany”, ale ten nie zamierzał kłamać – całkowicie się załamała.

- Rozmawiałem z nią wczoraj, wyglądała dobrze – odparł niepewnie, zaczynając kręcić młynka palcami. Snape prychnął lekceważąco.

- Nie znasz jej – mruknął – nie widzisz tego, że przestała się uśmiechać. Nie słyszysz jak zaczyna popadać w histerię, gdy zniknę gdzieś na dziesięć minut. Nie byłeś świadkiem tego, jak wyrzuciła Pottera za drzwi.

- Co zrobiła? – zdziwił się Dumbledore, przestając wymachiwać dłońmi.

- Wyrzuciła go za drzwi. Ups, przepraszam. Mój błąd. Ja go wykopałem, ale na  jej prośbę – sprostował, a na jego wargach pojawił się ironiczny uśmieszek – nie chce przebywać wśród ludzi. Raz czy dwa zaproponowałem, aby poleciała do Nory na obiad. Nawet nie zareagowała. Nie mam pojęcia, jak to będzie, gdy zacznie się szkoła, Dumbledore. 

            Severus umilkł. Wstał z krzesła i zaczął chodzić po pokoju. Denerwowała go bezczynność dyrektora. Potrafił tylko układać plany, ale gdy ktoś cierpiał, odwracał wzrok. Hermiona potrzebowała przyjaciół, a w tej chwili wszystkich odtrącała. Potter poradził sobie z tyloma sprawami, tylko dzięki niej… Nie żeby porównywał ją do tego głąba, ale była tylko człowiekiem i to jeszcze nie najsilniejszym. Miała za dużo spraw na głowie i bez radzenia sobie z bólem.

- Chcę, aby dostała swoje własne komnaty w lochach. I tak musi to prędzej czy później nastąpić, obydwoje o tym dobrze wiemy. W przyszłości nie da rady wchodzić na siódme piętro parę razy dziennie.

- Nie uważasz, że jeśli dostanie prywatne dormitorium, jeszcze bardziej odsunie się od ludzi? – zapytał cicho staruszek, patrząc na niego przenikliwymi, niebieskimi oczami.

- Ale będzie bliżej mnie – warknął, całkowicie zirytowany.

- W szkole nic jej nie grozi – powiedział ostro Dumbledore, wstając z krzesła i podchodząc do niego – to, co się stało parę dni temu było wielką tragedią. Ogromnie ubolewam, że nie dało się temu jakoś zapobiec… - przerwał na chwilę, kręcąc głową – ale nie zapominaj Severusie, że jesteś najpierw nauczycielem, a dopiero później kochankiem. Ona nie może z tobą mieszkać, bo jeśli przypadkowo ktoś się o was dowie, rozpęta się piekło.

- Tu nie chodzi o mnie, tylko o nią! – krzyknął, tracąc nad sobą panowanie – ona się sama z tego nie podniesie, nie rozumiesz? Obwinia siebie, a nawet mnie, chociaż nie chce się do tego przyznać, o to, co się stało. A w dodatku musi o siebie dbać, nie zaniedbywać posiłków i nie przemęczać. Kto ma tego pilnować, skoro nie odzywa się do swoich piesków?

            Odetchnął głębiej i podszedł do okna. Otworzył je, aby wpuścić do pokoju trochę świeżego, chłodnego powietrza. Wiatr przyjemnie owiał mu twarz, przynosząc uspokojenie. Pooddychał czystym powietrzem, po czym ponownie spojrzał na dyrektora.

- Jeśli naprawdę tego chcesz, panna Granger może dostać prywatne komnaty nawet w lochach, jednak wydaje mi się, że w pierwszej kolejności powinniśmy zapytać o to samą zainteresowaną – Severus kiwnął niechętnie głową.

            Dumbledore usiadł na swoim krześle i ponownie zaczął kręcić młynka palcami. Przez chwilę się nie odzywali. Każdy z nich zatopiony był we własnych myślach. Snape za nic nie chciał jako pierwszy przerwać tej ciszy. Był zły i wolał się nie odzywać, jeśli nie było takiej potrzeby.

- A więc Severusie… - zaczął po jakimś czasie – kiedy masz się spotkać z Voldemortem?

- Jutro jest oficjalne zebranie. Po akcji aportowaliśmy się do domu Malfoy’ów, wraz z Bellatriks i tym młodym. Czarny Pan był wściekły. Ukarał nas, ale spodziewam się, że gdy tylko dowie się od Belli, co zrobiłem, pożałuję tego tak bardzo, że tamte tortury będą mi się wydawać łaskotkami… - mruknął rozgoryczony. W końcu zdecydował się na walkę z Granger. Gdyby się na to nie uparł, prawdopodobnie zginęłaby.

- Rozumiem – pokiwał smutno głową Dumbledore – ale nie zabije cię. Jesteś dla niego zbyt cenny – stwierdził, po czym dodał zupełnie innym tonem – a co z Draconem? Mówiłeś, że miał pojawić się w domu Hermiony?

- Gdy wróciliśmy do Malfoy Manor, uprzedziłem go, aby tam nie jechał i w ogóle nie kontaktował się z Granger. Był zły, ale posłuchał. Zależy mu na niej.

- Chociaż tyle – dyrektor westchnął i wyciągnął różdżkę. Machnął nią lekko i na stole pojawiły się dwa kubki i zakurzona butelka pitnego miodu Madame Rosmerty. – wiem, że preferujesz mocniejsze trunki, jednak chciałbym wznieść toast -  aby wszystko poszło po naszej myśli!

- Nie Dumbledore. Wypijmy za śmierć Czarnego Pana – powiedział bezbarwnym tonem Snape, rozlewając płyn do szklanek. Potem wziął jedną i wzniósł do góry, czekając na dyrektora, który przez chwilę przyglądał mu się, po czym sam wstał.

- Za śmierć Lorda Voldemorta! – stuknął szklanką o szklankę i wypił.

            Hermiona siedziała w salonie Severusa. Czytała Najważniejsze eliksiry tego stulecia. Książka pochłonęła ją na tyle, że nie zwróciła nawet uwagi, że Snape’a nie ma już bardzo długo. Przerzuciła kolejną stronę, zagryzając wargę. Im bardziej zagłębiała się w lekturę, tym bardziej przerażające były eliksiry. Była pewna, że niektórych z nich nigdy w życiu nie spróbowałaby uwarzyć sama, bez niczyjej pomocy. Za wiele od nich zależało, aby mogła zrobić pomyłkę. Większość z nich ratowała życie, gdy było się cal od śmierci. Warto było znać recepturę, ale to byłoby na tyle.

- Hermiona?

- Tu jestem! – zawołała i zatrzasnęła książkę. Odłożyła ją na półkę i spojrzała wyczekująco na drzwi. Chwilę później stanął w nich Severus.

- Co robisz? – zapytał, przyglądając jej się ze zmrużonymi oczami. Hermiona za to uśmiechała się niewinnie, nie wiedząc o co mu chodzi.

- Nic. Czekałam na ciebie… - wzruszyła ramionami i usiadła na poręczy fotela. Odgarnęła długie włosy na plecy.

- Oczywiście. Uważaj bo ci uwierzę, że przesiedziałaś w tym pokoju tyle czasu i nie zajrzałaś do żadnej z tych książek – wskazał głową na imponującą biblioteczkę.

- A czy ja powiedziałam, że nie zaglądałam? – przez jej twarz przemknął uśmiech, który za szybko zgasł.

            Severus prychnął zirytowany i usiadł na drugim fotelu. Pstryknął palcami i chwilę później pojawił się z trzaskiem Domowy Skrzat. Ukłonił się nisko i spojrzał na niego wyczekująco.

- Czego sobie pan profesor życzy, sir? – zaskrzeczał, zezując ciekawie na Hermionę.

- Przynieś nam indyka i dzbanek soku dyniowego – skrzat kiwnął głową i zniknął. Pięć minut później na stole pojawiły się duże porcje obiadu i napój.

- Smacznego – powiedziała Hermiona, przysuwając sobie talerz i zabierając się za jedzenie. Severus codziennie zamawiał im coś innego. Starał się, aby były to dania, które lubiła, ale rzadko jadała. Domyślała się, że było to po to, aby wreszcie poczuła smak, ale na próżno. Nic jej nie smakowało, tak jak kiedyś. W ogóle nie zwracała uwagi na to, co miała w ustach.

            Gdy skończyli jeść, Severus oparł się o oparcie fotela i przymknął oczy. Starał się nie myśleć o bólu, jaki go jutro czeka. A czeka na pewno. Nie mógł ufać Bellatriks. Nienawidzili się od dawna i robili wszystko, aby nawzajem uprzykrzyć sobie życie, dlatego był przekonany, że Voldemort ukarze go za to, co zrobił w domu Grangerów.

- Ym… Severusie, mam coś dla ciebie – usłyszał głos Hermiony i otworzył oczy. Zobaczył jak wychodzi z salonu i idzie do sypialni. Po chwili wróciła z pakunkiem w dłoniach. Usiadła mu na kolanach i zagryzała niepewnie wargę – miałam ci dać wcześniej, ale… zapomniałam. To miał być prezent świąteczny, a wyszedł poświąteczny. Przepraszam – podała mu paczkę i uśmiechnęła się ledwie zauważalnie.

            Severus wziął prezent i obrócił go w dłoniach. Przez chwilę wpatrywał się w niego, po czym powiedział chłodnym tonem.

- Skąd to masz? Skoro to był było dla mnie i planowałaś mi go dać na święta, to wzięłaś go do domu rodziców. Możesz mi powiedzieć, kto ci pozwolił tam wrócić, do ciężkiej cholery? – zabrzmiał o wiele ostrzej niż planował, ale pod żadnym pozorem nie powinna tam wracać.

- Nie byłam w… domu – głos jej zadrżał. Odetchnęła głębiej i kontynuowała – zostawiłam prezent w dormitorium. Wymyśliłam, że przyjadę dzień lub dwa przed skończeniem ferii i wtedy ci go dam. 

            Snape zdziwił się słysząc jej słowa. Nie spodziewał się tego, dlatego nie odpowiedział. Ponownie spojrzał na prezent i zrobiło mu się głupio. Ona była inteligentniejsza niż kiedyś przypuszczał i musiał się wreszcie do tego faktu przyzwyczaić.

- W takim razie, mogę go otworzyć? – ścisnął paczkę, chcąc zgadnąć w ten sposób, co jest w środku – ubranie? – zdziwił się i zdarł papier. Na jego kolana upadło coś czarnego i delikatnego. Zdjął Granger ze swoich kolan i wstał. Rozwinął materiał i po chwili do niego dotarło co trzyma w dłoniach – peleryna?

            Hermiona kiwnęła zachęcająco głową i wzięła ją od niego. Zarzuciła mu ją na plecy i przypięła do surduta. Potem uśmiechnęła się szczerze – pierwszy raz od paru dni.

- Jak ci się podoba? – zapytała niepewnie.

            Severus podszedł do lustra w sypialni i spojrzał na siebie krytycznie. Musiał przyznać, choćby nie wiadomo jak bardzo niechętnie, że Hermiona miała gust. Dopasowała ją idealnie do niego. Ten odcień czerni, co być powinien. Odpowiednia długość. Wszystko było na swoim miejscu. Jednak to jej dotyk przesądził sprawę. Materiał prawie przelewał się w rękach i na pewno się nie gniótł.

- Czyżby to była bawełna z Egiptu? Ta której nie trzeba prasować?

- Tak. Wydałam na nią fortunę, więc lepiej żeby ci się podobała – mruknęła, stając obok niego. Patrzyli przez chwile na własne odbicia w lustrze, po czym Severus złapał ją za rękę i przyciągnął delikatnie. Objął w pasie i podniósł głowę do góry, aby na niego spojrzała. A potem pocałował ją. Zrobił to w taki sposób, że pierwszy raz od wielu dni, pozwoliła sobie na westchnienie rozkoszy. Wcześniej całował ją bardziej lub mniej namiętnie, lecz teraz przelał w ten pocałunek tyle uczucia, że prawie zachłysnęła się jego emocjami.

            Zarzuciła mu ręce na szyje, stojąc na palach, aby było mu wygodniej. Czuła jak jego prawa ręką wędruje pod jej koszulkę i ląduje na plecach. W tym samym momencie przygryzł jej wargę i pociągnął. Ból mieszał się z namiętnością. Ich oddechy przyśpieszyły i w momencie, gdy chciała zaczerpnąć powietrza, Severus odsunął się od niej na parę centymetrów.

- Wygrałem.

- Co? – zapytała głupio, podnosząc na niego wzrok. Nadal przeżywała pocałunek i nie miała pojęcia o co mu chodzi.

- Udało mi się doprowadzić do tego, abyś okazała wreszcie jakieś normalnie uczucia. Podnieciłaś się.

- Ach, a więc o to chodzi… - pokręciła głową, ale uśmiechnęła się niepewnie – gratuluję – dodała i odsunęła się od niego na krok, aby ochłonąć.

            Severus wydawał się być wyjątkowo z siebie zadowolony. Zdjął pelerynę i staranie ją złożył. Potem położył ją na stole i podszedł do stolika nocnego. Hermiona zdziwiła się. Czyżby tam zamierzał położyć ubranie? Przecież to idiotyczne! Jednak zamiast schować, wyciągnął coś z szuflady.

- Też mam dla ciebie prezent i również wydałem na niego fortunę – mówiąc to, podał jej niewielkie, kwadratowe coś, owinięte kolorowym papierem. Popchnięta ciekawością, rozwinęła go i jej oczom ukazała się najpiękniejsza pozytywka jaką kiedykolwiek widziała. Wygrawerowane złotym napisem słowa brzmiały : somnum infantem somnum.

- To znaczy tyle co „śpij kochanie śpij” – usłyszała głos Severusa

            Otworzyła wieczko i nagle rozbrzmiała przepiękna melodia, której nigdy wcześniej nie słyszała. Była wzruszająca i smutna, ale piękna. Była pewna, że jest o miłości.

- Legenda głosi, że ta oto pozytywka należała niegdyś do Roweny Ravenclaw. Dostała ją od męża na pierwszą rocznicę ślubu. Mężczyzna był w niej tak szalenie zakochany, że przed ofiarowaniem pozytywki, użył bardzo zaawansowanej magii, aby przelać do niej całe swoje uczucia, które żywił do Roweny. Gdy otworzyła ją, usłyszała niebiańską muzykę i w ten sposób zrozumiała jak on ją bardzo kocha. Chcąc mu się odwdzięczyć użyła tej samej magii, co on wcześniej. Muzyka, która usłyszał, okazała się inną, niż tą co słyszała Rowena. Pozytywkę otrzymała z czasem ich córka, Helena, a potem inne rody. Na długi czas zaginęła, wręcz słuch po niej zaginął. Nikt nie sądził, że ten magiczny grajdołek kiedykolwiek istniał, aż do teraz.

- Odnalazłeś ją… dla mnie? – wyszeptała. Gardło miała tak ściśnięte ze wzruszenia, że ledwie mogła mówić.

- Nie do końca. Znalazłem ją już wcześniej i nie mogłem się powstrzymać przed tym, aby ją kupić. Nie byłem jednak zakochany, dlatego nie mogłem przelać do niej muzyki. Zmieniło się to dopiero całkiem niedawno…

            Hermiona patrzyła na Severusa, milcząc. Oczy jej się szkliły i była pewna, że jeśli zaraz czegoś nie zrobi, to się najzwyczajniej w świecie, rozpłacze. Zaczęła mrugać powiekami, ale na niewiele się to zdało.

- Czyli… czyli to jest melodia twojej miłości?

- Tak, jakkolwiek idiotycznie to brzmi. Melodia miłości… co za kretyn wymyślił takie powiedzenie? – była mu ogromnie wdzięczna, za rozładownie atmosfery, bo zamiast się rozpłakać, wybuchła śmiechem. Severus był na to przygotowany, bo nie wyglądał ani trochę na speszonego jej zachowaniem.

- Nie wiem co powiedzieć…- przyznała, gdy ochłonęła. Wpatrywała się w pozytywkę, przysłuchując się muzyce.

- Zwykłe dziękuję załatwi sprawę.

- Dziękuję! – stanęła na palcach i pocałowała go namiętnie – nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

            Severus wzruszył ramionami, ale ewidentnie cieszył się jej szczęściem. Wyjął jej prezent z rąk i położył ostrożnie na stoliku. Potem podszedł do Hermiony i wziął ją na ręce jednym, zwinnym ruchem. Położył na łóżku i zaczął całować po szyi. Gdy jego usta znalazły się przy jej uchu, wyszeptał.

- Jutro jedziesz do Nory.

- Co? Dlaczego? – zamrugała, zdziwiona. Nie miała najmniejszego zamiaru opuszczać bezpiecznych komnat Seveusa. Za dobrze się w nich czuła.

- Jutro mam herbatkę z Czarnym Panem i mnie nie będzie. Wolałbym, abyś nie zostawała sama, dlatego rano aportujesz się do Weasley’ów. I nie chce słyszeć żadnego „nie”, jasne?

- Taaak… - jęknęła i wpiła się jego usta, uciszając go w ten sposób.