Rozdział XXXV "Jeżeli zaczniesz używać mózgu, pozbędziesz się głupoty"

Aut:
Przepraszam, za opóźnienia, ale... no jakoś tak wyszło :D
Co do rozdziału, to nie jest zbetowany przed MCaine i mam nadzieję, że da się go czytać. Poprawiłam go sama na tyle ile mogłam. W ogóle zastanawiam się, czy beta jest mi dalej potrzeba? No cóż, wypowiedzcie się :)

W ogóle jutro mam prawdopodobnie kartkówkę z łaciny... pomińmy fakt, że nie mam łaciny xd Tak czy inaczej, zastanawia mnie, dlaczego w Hogwarcie jej nie uczą? Przecież większość zaklęć, roślin i ingrediencji pochodzi właśnie od niej!
Weźmy takie najprostsze zaklęcie Accio. Pochodzi oczywiście z łacińskiego i znaczy tyle co wołam, kazać przyjść, przywołać.
Inne zaklęcie: Avis (z różdżki wylatuje stado ptaków) z łac. ptak
Wiem, że pisał już o tym Polkowski (dla niezorientowanych, tłumacz HP) w Kilka słów od tłumacza (...), ale to jest dość zastanawiające. Czyżby Rowling nie pomyślała o tak istotnym szczególe?
Nie przedłużając, zapraszam do czytania ^^

         Hermiona obudziła się z poczuciem, że spała wyjątkowo długo. Słońce raniło jej oczy, dlatego naciągnęła kołdrę na głowę i zacisnęła mocno powieki. Uśmiechnęła się na samą myśl o wczorajszym wieczorze. Po mimo tego, że nie siedziała długo, bo w dormitorium była już przed północą, dobrze się bawiła. Z Severusem przetańczyła tylko dwie piosenki. Nie to, że więcej nie chciała. Mogłaby w jego ramionach spędzić całą noc, ale Snape upierał się, że dwie to i tak za dużo. Następny w kolejce był Ron, lekko wstawiony, bo przyłapał Gabielle na obściskiwaniu się z uczniem Durmstrangu. Hermiona próbując go pocieszyć, nie czepiała się o jego maślane oczy, utkwione w jej biuście i rękę na plecach, która była stanowczo za nisko. Zareagowała dopiero, ku wielkiej radości Hermiony, profesor McGonagall, która oświadczyła, że Ron ma zacząć zachowywać się przyzwoicie albo Gryffindor utraci punkty. Odciągnął go od niej Harry, sadzając przyjaciela przy wolnym stoliku, jedynie z szklanką wody. Niedługo później zasnął, co wszyscy przyjęli z ulgą.

            Około dwudziestej drugiej, Wielka Sala mocno się przerzedziła. Sporo osób wyszło na dwór, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Atmosfera zrobiła się mniej oficjalna, ludzie zaczęli się bawić. Harry i Ginny, nie chcąc pozwolić, aby Hermiona została sama, tańczyli w trójkę. Z czasem dołączyli się do nich Luna z Neville’em.

            Po jakimś czasie, zmęczona, przysiadła się do śpiącego Rona. Wyszukała wzrokiem Dracona, który tańczył z jakaś bliżej nie określoną dziewczyną z Beauxbatons. Ładnie razem wyglądali. On wyższy od niej, ubrany w elegancki, czarny garnitur. Włosy miał oczywiście na żel. Do tego to władcze, arystokrackie spojrzenie. Ona też była niczego sobie. Długie, jasne włosy spadały jej kaskadami na plecy. Sukienkę miała złotą, trzymającą się jedynie na biuście.

            Jak to jest, że wszystkie dziewczyny z francuskiej akademii magii były piękne? Każda z nich miała w sobie coś, co przyciągało spojrzenie mężczyzn. U jednej atutem były piersi, a u innej oczy. Może one uczyły się jakiejś magii upiększającej? Słyszała o niej kiedyś, ale nigdy nie próbowała. Uważała ją za śmieszną i zdecydowanie nie potrzebną. Z drugiej strony, czasami irytowały Hermione, jej nieokiełznane włosy i piegi na nosie. Ileż razy słyszała od Severusa, aby zrobiła coś z tą szopą na głowie? Nieskończoną ilość. Jednak, gdy głębiej zastanowiła się nad tym faktem, uzmysłowiła sobie, że Snape krytykował jej fryzurę tylko w poprzednich latach, teraz natomiast milczał na ten temat. Uśmiechnęła się pod nosem i odgarnęła pasmo włosów, które opadło jej na oczy.

- Wiesz, że od piętnastu minut nie odrywasz wzroku od Malfoy’a? – zapytała Ginny, sadowiąc się obok niej. Była zarumieniona i uśmiechnięta.

- Zamyśliłam się – pokręciła głową i spojrzała na przyjaciółkę. – jak się bawisz?

- Świetnie, tylko mam już całe stopy spuchnięte… - poskarżyła się, przewracając oczami. Harry zdecydowanie nie potrafił tańczyć.

- Jednak przydałby mu się kurs tańca – dodała Hermiona, parskając śmiechem.

- Tak – pokiwała głową, po czym przysunęła się do niej bliżej, uprzednio sprawdzając czy Ron nadal śpi – za to ty dzisiaj miałaś wybornych partnerów. Wiktor Krum i Draco Malfoy zdecydowanie nie deptali cię po stopach. A ze Snape’em tańczyłaś tak, jakbyście nie widzieli świata poza sobą. Cała sala na was patrzyła.

- Nie prawda – powiedziała słabo Hermiona, rozglądając się dyskretnie.

- Prawda. A to jak wymienialiście uwagi na ucho, było cholernie romantyczne.

- Było głośno, to dlatego.

- Oh, Hermiono, kogo ty chcesz oszukać. Siebie czy mnie?

            Pokręciła głową, zagryzając wargę. Naprawdę tak się zachowywali?

- Dużo osób zauważyło w tym coś niestosownego? – zapytała w końcu, bawiąc się szklanką po wodzie.

- Nikt. Wszyscy tylko podziwiali cię za odwagę. Ja tam nigdy w życiu bym z nim nie zatańczyła.

- No to dobrze – odetchnęła z ulgą, spoglądając na przyjaciółkę.

- Mam nadzieję, że wiesz w co się wpakowałaś?

- Co masz na myśli? – zapytała powoli, starając uśmiechać się swobodnie.

- On nie odrywa od ciebie wzroku przez cały bal. Właściwie to nie tylko teraz. Na posiłkach  również ci się przygląda. Dyskretnie, tak aby nikt nie widział, ale jednak. Gdy tańczyłaś z Krumem, wyglądał na spiętego. Chyba się nie lubią…

- Nie specjalnie – wtrąciła Hermiona, czując że serce zaczyna jej mocniej bić. Severus Snape ją obserwował!

- Tak myślałam. Za to, gdy tańczyłaś z Malfoy’em był wyluzowany. Rzadziej na was spoglądał, jakby… dawał ci więcej przestrzeni. Może to dlatego, że jesteś z Draconem w ciąży?

- Prawdopodobnie – Hermiona myślała, że zaraz zemdleje. Serce biło jej tak szybko, że ledwie mogła oddychać.

- Gdy zaczęłaś tańczyć z Harrym i ze mną wyglądał na zadowolonego. Jego spojrzenia były krótkie i przelotne, jakby tylko sprawdzał, czy dalej jesteś tam gdzie powinnaś. Nie uważasz, że to trochę przerażające?

            Hermiona nie widząc co odpowiedzieć, wzięła od przechodzącego kelnera wodę. Wypiła ją jednym haustem, po czym odetchnęła głębiej. Nie była w ogóle świadoma jego zachowania. Wiedziała, że od czasu do czasu jej się przygląda. Nawet przyłapała go na tym parę razy. Teraz jednak, gdy dowiedziała się o takim poziomie zainteresowania ze strony Severusa, ogarnęła ją ogromna fala uczucia, radości i ciepła na sercu, że nie wiedziała jak się zachować. Wiedziała jednak, ze Ginny czeka na odpowiedź.

- Czy ty czasem nie robisz tego samego wobec niego? Skąd byś znała takie szczegóły, gdybyś go sama nie obserwowała?

- Jestem po prostu ciekawa. Ty mi nic nie mówisz, więc muszę się sama w jakiś sposób dowiedzieć, a mogę to zrobić, poprzez obserwowanie was obojga.

- Jesteś niemożliwa, Ginny – Hermiona uśmiechnęła się, kręcąc głową. – jak się zachowywał, gdy tańczyłam z Ronem?

- Oh, wyglądał na zirytowanego. Gdy Ron przekroczył pewne granice… - spojrzała wymownie na swojego brata, siedzącego obok – podszedł do McGonagall i przez chwilę rozmawiali. Potem ona zainterweniowała.

- Naprawdę? – Hermiona zdziwiła się ponownie, rumieniąc się.

- Mówię co widziałam.

- Dobrze, tylko pamiętaj. Nikt nie może się dowiedzieć o twoich spostrzeżeniach. I uważaj z tym obserwowaniem… on widzi więcej, niż ci się wydaje, Ginny.

- Spokojnie, wszystko zatrzymam dla siebie.

             

            Hermiona wreszcie zwlekła się z łóżka, wzięła gorący prysznic i zeszła na śniadanie. Nie była jedyną, która postanowiła dłużej pospać. W Wielkiej Sali było dużo zaspanych ludzi. Usiadła obok Rona, który przysypiał z głową opartą na ręce.

- Dzień dobry – powiedziała dziarsko, nakładając sobie kiełbaskę na talerz i nalewając soku dyniowego za równo sobie, jak i przyjacielowi.

- Nie tak głośno… - jęknął Ron, krzywiąc się.

- Przepraszam – mruknęła, nie czując ani trochę wyrzutów sumienia – pamiętasz w ogóle coś z wczorajszego balu?

- Nie wiele – przyznał, rezygnując z drzemania. Napił się soku – pamiętam, że przyłapałem Gabrielle z innym.

- Nie przejmuj się. Ona nie była dla ciebie – poklepała go pocieszająco po ramieniu i rozejrzała się do Wielkiej Sali.

            Nie tylko uczniowie wyglądali na zmęczonych. Nauczyciele mało rozmawiali między sobą a Hagrid w ogóle nie pojawił się na śniadaniu. Severus przyglądał się półprzytomnym wzrokiem uczniom, od czasu do czasu zahaczając wzrokiem o stół Gryffindoru. Hermiona uśmiechnęła się w duchu i wróciła do jedzenia.

            Niedługo później na śniadanie zeszli Harry z Ginny. Usiedli obok niej, rozmawiając przyciszonymi głosami. Byli parą idealną. Hermiona musiała przyznać, że nigdy nie widziała ich kłócących się ze sobą, pomimo tego, że Ginny miała dość wybuchowy charakter, podobnie jak reszta Weasley’ów. Nie okazywali sobie nadmiernych czułości, powodujących wymioty u każdego kto na nich spojrzy. Wyglądali bardziej na przyjaciół niż parę. Ktoś, kto ich gorzej znał, spokojnie mógł przyznać, że nie łączyło ich żadne większe uczucie. Hermiona, jednak widziała ich spojrzenia, które wymieniali między sobą. Od czasu do czasu Harry muskał rękę, ramię bądź talię Ginny, powodując tym samym u niej rumieńce. Harry starał się być również dżentelmenem i otwierał przed nią drzwi, przepuszczał pierwszą, oraz zdarzało mu się nosić jej torbę. I co najważniejsze żadne z nich nie zwracało uwagi na osobników przeciwnej płci.

- Ykhmm… - odchrząknęła Hermiona, przypominając im o swojej obecności. Ginny uśmiechnęła się lekko do Harry’ego i przysunęła do przyjaciółki.

- Jak ci się spało? – zapytała, jedząc suchego tosta.

-W porządku. O której wczoraj wróciliście?

- Około trzeciej byłam w dormitorium… - nagle nie wiedzieć czemu, na jej lica wystąpił rumieniec, który szybko ukryła za kurtyną z włosów. Harry, który zauważył reakcje swojej dziewczyny, przybył z odsieczą.

- Jak tam Ron, sumienie cię męczy? – roześmiał się, widząc, że rudzielec siedział jedynie z pełną szklanką wody.

- Odwal się – mruknął, patrząc ze wstrętem na jedzenie.

- Sam jesteś sobie winien. Nie trzeba było iść z Delecur. Dobrze wiesz, jaka jest Fleur, a ona najwyraźniej chce się do niej upodobnić za wszelką cenę – powiedziała jak zawsze szczerze, Ginny.

            Ron mruknął coś pod nosem, ale nikt nie dosłyszał co, bo przybyła w tym samym momencie sowia poczta. Hermiona nie spodziewała się niczego dostać. Poczuła lekkie uczucie żalu, że oto nie żyły jedyne osoby od których spodziewała się dostać list w sobotę. Dlatego mocno się zdziwiła, gdy na jej podołek upadła mała karteczka. Nawet nie zdążyła zobaczyć, która sowa ją przyniosła, bo zniknęła w tłumie innych ptaków.

            Hermiona rozwinęła karteczkę i ledwie ja przeczytała, zmięła ją w dłoni. Spojrzała dyskretnie na stół nauczycielski i zobaczyła Severusa, który patrzy na nią przelotnie. Miała się z nim spotkać, za godzinę w lochach.

            Dokładnie w południe zapukała do drzwi gabinetu Snape’a i weszła. W środku choć raz ogień przyjemnie hulał w kominku. Rozejrzała się po pomieszczeniu, ale go nie dostrzegła.

- Severus? – rzuciła w przestrzeń. Cisza. Dopiero gdy ponownie zawołała, pojawił się Snape.

- Wejdź, zaraz do ciebie przyjdę – powiedział. Hermiona skierowała się do salonu. Fotel, który zwykle zajmowała, przysunęła go kominka. Potem zsiadła w nim, czekając.

- Dobrze bawiłaś się na wczoraj? – zapytał, pojawiając się. Usiadł na drugim fotelu, przyglądając jej się.

- Tak, było wspaniale – powiedziała, nie dodając, że to dzięki niemu. Szybko zrozumiał jej niedopowiedzenie.

- Czyli miałem racje? – zapytał, uśmiechając się po swojemu.

- Przeważnie masz rację – mruknęła, przewracając oczami. 

- To prawda – pokiwał głową i umilkł na chwilę. Hermiona bawiła się włosami, wpatrując się w ogień. Tańczące płomyki spowodowały, że zrobiła się śpiąca. Aby nie zasnąć, odezwała się ponownie.

- Nie wiedziałam, że jestem aż tak ciekawa…

- Co masz na myśli?

- Nie odrywasz ode mnie wzroku – stwierdziła fakt, patrząc na niego kontem oka. – schlebia mi to – dodała nieśmiało.

- Więc w czym problem? – zapytał powoli, marszcząc czoło.

- W niczym, Severusie. Nie wiedziałam, że jestem pod stałą obserwacją. Zaskoczyło mnie to po prostu.

- Widzę, że panna Weasley jest bardzo spostrzegawcza – uśmiechnął się zjadliwie, na co Hermiona zbladła. Czyli jednak wiedział.

- Nic jej nie powiedziałam… sama się domyśliła – powiedziała szybko, świadoma, że dała początek awanturze.

- Wiem.

- I nie jesteś zły? – zapytała niepewnie, przełykając głośno ślinę. Nie rozumiała.

- Chodź do mnie

            Wyciągnął do niej rękę, którą bez wahania przyjęła. Usiadła na mu kolanach, przez chwilę upajając się jego zapachem.

- Byłem świadomy, że ktoś prędzej czy później się o nas dowie. Nie umiesz dochowywać tajemnic przed przyjaciółmi, co już parę razy udowodniłaś… - umilkł na chwilę. Hermiona zarumieniła się, ale nic nie powiedziała. Miał rację. – wiedziałem, że od jakiegoś czasu, byłem obserwowany przez pannę Weasley. Robiła to dyskretnie, ale jednak robiła. Nie byłem pewien, czy o nas wie, do wczoraj. Na balu rozmawiałyście, przez dłuższy czas. Widziałem emocje wymalowane na twojej twarzy. Znam cię naprawdę dobrze. Domyśliłem się, w końcu to nie było trudne.

- Ale nie jesteś zły? – ponowiła pytanie.

- Nie. Oczywiście, że wolałbym, aby nikt nie wiedział. Byłabyś o wiele bezpieczniejsza… - pokręcił głową – ale ty to ty.

- No bez przesady. Nikomu nic nie powiedziałam, sama się domyśliła. Nie rób ze mnie już takiej…

- Jesteś Gryfonką, Hermiono – przerwał jej Severus niecierpliwie. – taka już twoja natura. Nie masz tajemnic przed przyjaciółmi.

            Hermiona nachmurzyła się, ale skinęła głową. Przynajmniej nie był zły.

- I co z tym zrobimy?

- My? Nic. JA nauczę ją Oklumencji.

            Zapadła miedzy nimi niewygodna cisza. Obydwoje doskonali pamiętali, jak zakończyła się ich ostatnia lekcja Oklumencji. Jednak Hermiona była świadoma, że to jedyne rozsądne wyjście z tej sytuacji. Ginny jest bystra i szybko ją opanuje, więc nie będzie problemu.

- Dobrze. Przyprowadzę ją do ciebie wieczorem – powiedziała w końcu, wzdychając.

- Będę delikatny

- Jasne – roześmiała się, kręcąc głową. – nawet ze mną nie byłeś delikatny, a co dopiero z nią…

- Oczywiście, że byłem – warknął – nie bolałoby, gdybyś się nie opierała.

- Nie robiłam tego – zdziwiła się, marszcząc czoło. Przecież ewidentnie pozwoliła mu opanować swój umysł.

- Nie robiłaś tego świadomie, ale opierałaś się. Miejmy tylko nadzieję, że panna Weasley będzie mądrzejsza.

            Hermiona zagryzła wargę, mając co do tego poważne wątpliwości.

            - Ginny, pójdziesz ze mną do biblioteki? – zapytała wieczorem. Umówiła się z Severusem, że przyprowadzi ją na osiemnastą wieczorem.

- Serio? Dopiero wróciłam z treningu… - jęknęła, krzywiąc się. Hermiona w duchu przyznała jej rację. Sama nie miała ochoty nigdzie wychodzić, jednak obiecała, że się pojawi.

- Proszę cię. Muszę koniecznie coś sprawdzić.

- Ale…

- Ginny!

- Dobra, dobra, już idę – mruknęła pod nosem, kręcąc zirytowana głową. Wstała z kanapy i ruszyła wolnym krokiem. Przypominała jej osobę idącą na szafot. Miała podobną cierpiętniczą minę. – co ty chcesz sprawdzać w sobotę wieczorem? Nie może to poczekać do rana?

- Nie idziemy do biblioteki.

- Jak to? Przecież przed chwilą powiedziałaś…

- Idziemy do Snape’a. Uparł się, że musi cię nauczyć Oklumencji.

            Ginny zatrzymała się w półkroku ze dziwną miną. Powoli pokręciła głową.

- Nie ma opcji. Nie pójdę do niego! – zagryzła wargę – tak w ogóle po co miałabym się uczyć Oklumencji?

- Severus ci to wszystko wytłumaczy. Chodź, bo się spóźnimy, a doskonale wiesz, że on tego nie toleruje – Hermiona pociągnęła ją za rękę.

- Severus?

- Snape ma tak na imię… - powiedziała powoli, patrząc na Ginny jak na wariatkę - zapomniałaś?

- Nie, nie… Dziwnie to po prostu wygląda, że jesteście na ty.

- Zależy jak na to spojrzeć – mruknęła i ruszyła szybkim krokiem, aby ukryć rumieniec na policzkach, jednak była pewna, że Ginny go dostrzegła. – i błagam, panuj nad językiem - dodała, podchodząc do drzwi od gabinetu Severusa.

- Obiecuję, będę grzeczna – uśmiechnęła się szatańsko.

            Hermiona jęknęła w duchu i zapukała do drzwi. Zazwyczaj wchodziła bez pytania, jednak teraz chciała dobrze wypaść przed Ginny. Gdy usłyszały ciche, lecz stanowcze „proszę”, uchyliła drzwi i weszły do środka.

- Dzień dobry, panie profesorze – odezwała się spokojnie Ginny, wychylając się zza Hermiony. Severus zmierzył ją od stóp do głów i wskazał krzesło naprzeciwko siebie.

- Możesz odejść – powiedział, przenosząc wzrok na Hermionę, która w ostatnim momencie opanowała się i nie wybuchła histerycznym śmiechem.

- Wolałabym zostać.

- Panno Weasley, decyzja należy od ciebie.

- Yyy… jeśli to nie stanowi problemu, Hermiona podniesie mnie trochę na duchu.

- Czyżbyś bała się zostać ze mną sam na sam? – zapytał ironicznie, wznosząc teatralnie oczy ku górze.

- Oczywiście, że nie. Jednak z tego co mi mówił Harry, Oklumancja nie należy do najprzyjemniejszych.

            Severus pokiwał ledwie zauważalnie głową. Przez chwilę przyglądał się Ginny, jakby ją oceniał, po czym zwrócił się do Hermiony.

- Myślę, że dobrze nam zrobi kubek herbaty – wybałuszyła na niego oczy. Od kiedy Snape był na tyle miły, aby kogokolwiek częstować czymkolwiek? – Granger…?

- Przepraszam – wydukała, kręcąc głową jak pies, wychodzący z wody – możesz powtórzyć?

- Herbata. Razy trzy. Rozumiesz? – wystawił trzy, długie i smukłe palce. Machnął nimi przed oczami Hermiony.

- Jasne. Trzeba było tak od razu – mruknęła i poszła do prywatnych pokoi Severusa, z których mogła wezwać skrzata domowego. Po jakimś czasie wróciła z tacą i gorącymi napojami. Postawiła je na biurku i wyczarowała sobie krzesło, które postawiła obok Ginny.

- Panno Weasley, czy Granger, wytłumaczyła ci, dlaczego tu jesteś?

- Mętnie… - wyszczerzyła zęby do Hermiony, która starała się na nią nie patrzeć. Obie doskonale wiedziały, że nic jej nie powiedziała, umyślnie zostawiając to na głowie Severusa.

- Świetnie – westchnął i przybrał ton, którego używał zazwyczaj na zajęciach. – sądzę, że wiesz o moim pożal się Boże związku z Granger? – Hermiona chrząknęła cicho, patrząc na niego zdegustowana. Ginny zachichotała. Była wyjątkowo rozluźniona w towarzystwie Severusa, co ją mocno dziwiło.

- Oczywiście. Domyśliłam się.

- Cudownie… - warknął sarkastycznie. – skoro jesteś tak inteligentna, nie będziesz mieć problemu ze zrozumieniem, że to ma zostać tylko i wyłącznie między nami. Nikt, absolutnie nikt, włączając w to „nikt” pana Pottera i pana Weasley’a, nie może się dowiedzieć.

- Umiem trzymać język za zębami, panie profesorze.

- Granger też tak twierdziła… - powiedział bardziej do siebie, niż do niej. Hermiona ponownie chrząknęła, przypominając o swojej obecności – tak czy inaczej, musisz opanować Oklumencję, aby żadne niepowołane osoby, nie wdarły ci się do umysłu. Mam tu oczywiście na myśli Śmierciożerców.

            Ginny skinęła głową, całkowicie rozumiejąc powagę sytuacji. Pamiętała, że Severus jest podwójnym agentem i gdyby wiadomość o związku z Hermioną wypłynęła, miałby niemałe kłopoty.

- Wiesz, co to Oklumencja?

- Czytanie w myślach – rzuciła na poczekaniu, ciągając po herbatę, która już trochę ostygła.

- To, że Potter jest ignorantem, nie znaczy, że musisz powtarzać to co mówi. Umysł, to nie jest otwarta księga, aby z niej czytać! Oklumencja, jest to umiejętność zamykania umysłu, przed penetracją z zewnątrz. Wznosisz magiczną barierę i właśnie tego chcę cię nauczyć.

- Przecież to to samo – mruknęła pod nosem. Severus udał, że nie usłyszał, przypominając sobie o obietnicy danej Hermionie. Miał być delikatny.

- Rzucę na ciebie zaklęcie Legilimens. Ty natomiast, musisz zrobić wszystko, aby nie pozwolić mi się w drzeć do twojego umysłu. Jasne?

- Chyba tak… - powiedziała powoli, biorąc łyka herbaty. Przez dwie minuty żadne z nich się nie odzywało.

- Ginny, Severus będzie delikatny. Będzie dobrze – Hermiona uśmiechnęła się do niej pocieszająco i odsunęła się trochę na bok, aby mieć dobry widok na ich obojga. Jeszcze nigdy nie widziała tej sytuacji z zewnątrz.

- Mam nadzieję, że nie jesteś w ciąży, panno Weasley? – zapytał z kpiącym uśmiechem na twarzy.

- Słucham?

- Nie ważne – Severus spojrzał na Hermionę, która od razu zrozumiała o co chodzi. Oklumencja nie jest przeznaczona dla kobiet w ciąży. Ostatnim razem to udowodnili. – jakbyś się gorzej poczuła, daj mi od razu znać. Nie wiemy, jak to do końca działa…

- Jasne.

- W takim razie, panno Weasley. Liczę do trzech. Raz… dwa… trzy… Legilimens!

            Severus wycelował różdżkę w Ginny i wypowiedział formułkę. Dziewczyna skrzywiła się, jakby zjadła cytrynę, ale nie zsunęła się z krzesła, tak jak było w przypadku Hermiony. Widziała, że jej oczy przesuwają się, jakby czytała w ekspresowym tempie książkę. Prawdopodobnie widziała swoje wspomnienia, ale nie mogła nic na to poradzić. Na jej czole wystąpiły kropelki potu i po chwili wszystko ustało. Zdezorientowana Hermiona spojrzała ponownie na Severusa i zobaczyła, przerwał zaklęcie.

- Szczerze mówiąc nigdy nie wierzyłem z miłość od pierwszego wejrzenia… - odparł, uśmiechając się złośliwie. Ginny otarła czoło i poprawiła się na fotelu.

- Nie pański interes – warknęła.

- Gryffindor traci pięć punktów – powiedział z satysfakcją.

- Powie mi ktoś o co chodzi?

- Ależ oczywiście… - Severus przeniósł spojrzenie na Hermionę – panna Weasley zakochała się w panie Potterze już na peronie 9 i ¾. Nie zamienili nawet pół słowa, a ona już wiedziała, że to miłość na całe życie! Czyż to nie romantyczne?

- Severusie… - mruknęła karcąco, jednak zgadzała się z nim w zupełności. Nie wierzyła w coś takiego jak „miłość od pierwszego wejrzenia”. Mugole ubóstwiali pokazywać w filmach tego typu sceny, ona jednak nigdy tego nie doświadczyła. Najlepszym przecież przykładem był Draco i Severus. Obydwóch w pewien sposób kochała, ale po jakim czasie?! Musiało upłynąć sześć lat, aby dostrzegła w nich odpowiadające jej cechy.

– Ginny przecież nie zakochała się w nim od razu… Harry jej się spodobał, bo był sławny. Powiedzmy sobie szczerze. W wieku dziesięciu lat nie możemy wiedzieć, kto będzie dla nas dobry - wytłumaczyła spokojnie, przenosząc wzrok na przyjaciółkę, ale dostrzega spojrzenie, które znała aż za dobrze i mówiło tyle co „nie masz racji!”. – albo możemy… - dodała szybko i sięgnęła po herbatę, aby ukryć własne zażenowanie.

- Wróćmy do Oklumencji. Aż tak bardzo nie interesują mnie sprawy sercowe panny Weasley. – wtrącił się Severus z pobłażliwym uśmieszkiem. Hermiona dałaby sobie rękę odciąć, że bawi się ich kosztem wprost wybornie. – pod koniec zaczęłaś ze mną walczyć. Powtórz to.

- Spróbuję…

- Raz… dwa… trzy…. Legilimens!

            Tym razem była znaczna poprawa. Co prawda Ginny nadal krzywiła się niemiłosiernie, ale nagle po prostu przerwała połączenie. Nie użyła do tego różdżki, ani nie zaczęła krzyczeć. Hermiona była pod ogromnym wrażeniem, podobnie jak Severus, który dał jej chwilę na odpoczęcie.

- Wreszcie nie mam do czynienia z półgłówkami! Gratuluję panno Weasley. Udało ci się zerwać połączenie. Dziesięć punktów dla Gryffindoru.

            Ginny spojrzała ze zmęczonym uśmiechem na Hermionę, która poklepała ją z uznaniem po ramieniu.

- Nie mam pojęcia jak tego dokonałaś. Za każdym razem, gdy Severus zaczynał przeglądać moje wspomnienia, skupiałam się na tym co widzę, a nie na tym, aby go odepchnąć.

- Po prostu nie chciałam, aby dowiedział się pan za dużo… - powiedziała złośliwie.

- Nie ważne, liczy się sam efekt. I uwierz... naprawdę nie miałem ochoty TEGO oglądać! – wzdrygnął się malowniczo i wstał – na dzisiaj wystarczy. Chcę cię widzieć w czwartek o tej samej porze.

- Dziękuję, panie profesorze – skinęła głową i zwróciła się do Hermiony – idziesz?

- Dogonię cię…

- Jasne. Do widzenia – mruknęła i wyszła, powłócząc ciężko nogami.

            Hermiona podeszła do regału z książkami i przez jakiś czas udawała, że je przegląda. Severus w tym czasie udawał, że chował papiery do szuflady biurka, jednak w rzeczywistości nie odrywał od niej wzroku. W końcu westchnął i stanął obok.

- Panna Weasley jest od ciebie silniejsza psychicznie, to dla tego.

- Wiem – szepnęła, zagryzając wargę.

- Wiec, o co chodzi?

- Chciałabym… być taka jak ona – powiedziała po chwili, rumieniąc się malowniczo.

- Ruda? – zapytał sarkastycznie Severus, jak zwykle próbując rozładować atmosferę.

- Nie. Odważna.

            Na chwilę zapadło milczenie. Hermiona utkwiła spojrzenie w książce o czarnej magii a Snape w niej. Potem odwrócił ją przodem do siebie i wziął pod brodę.

- Granger, jesteś najodważniejszą kobietą jaką znam, ale podkreślam. Jesteś wyjątkowo słaba psychicznie. Panna Weasley, pomijając jej wrodzony i częściowo nabyty cięty język, jest silna. Podejrzewam, że zahartowało ją życie wśród samych mężczyzn, ewentualnie musiała się bronić przed skrajną głupotą Weasley’a… - udał, że się zastanawia – nie zmienia to jednak faktu, że w przyszłości może być wyjątkowo silnym leglilimentą. Ty za to, jesteś na tyle odważna, że czasami mylisz odwagę z głupotą, ale to powszechny problem. Jeżeli zaczniesz używać mózgu, pozbędziesz się głupoty.

- Tylko ty potrafisz jedocześnie obrazić i podnieść na duchu – powiedziała, przewracając oczami. Potem najnormalniej na świecie przytuliła go.

            Severus w pierwszym momencie zamarł. Nie miał pojęcia jak zareagować. Bardzo rzadko wymieniali tego typu czułości, bo nie mieli ku temu okazji. W końcu jednak zdecydował się na odwzajemnienie uścisku. Objął ją łagodnie, przyciągając ku sobie. Jedną rękę wsadził we włosy, drugą położył na plecach.

- Robimy postępy – wyszeptała mu do ucha, uśmiechając się lekko.

- Bo cię puszczę… - zagroził, powstrzymując się od śmiechu.

- Dobra, dobra, już nic nie mówię – roześmiała się głośno. Severus prychnął i zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem.