Rozdział XXXVI "Zaufaj Czarnemu Panu"

Aut:
Jako, że przez parę dni siedziałam w domu, miałam czas, aby dopracować ten rozdział i mam nadzieję, że widać.
A i musiałam odinstalować GG, więc wybaczcie, jeżeli nie odpowiadałam na wiadomości :D
Miłego czytania :D

          Severus został sam. Hermiona wyszła z jego gabinetu niecałe pół godziny wcześniej. Od tamtego czasu nie zmienił pozycji. Siedział w fotelu przed kominkiem i wpatrywał się w pomarańczowe płomienie. Nie powiedział, dlaczego kazał jej wyjść. Owszem, wymówił się dużą ilością prac do sprawdzenia, ale obydwoje wiedzieli, że to kłamstwo. Prawda była inna, o wiele straszniejsza niż tona esejów czekająca na niego na biurku. Lewa ręka dokuczała mu cały dzień, jednak dopiero pół godziny temu dała o sobie znać na tyle mocno, że wygonił Granger. A więc czekało go spotkanie z Czarnym Panem... zalała go fala zimna. Nie bał się, wszak nie miał chwilowo czego. Już dawno został ukarany na pomyłkę Bożonarodzeniową, a Czarny Pan nie wypominał błędów. Pamiętał, och tak, nigdy nie zapominał i nie wybaczał, ale karał raz. Na tyle mocno, aby nie musiał się powtarzać.

            Wstał z fotela i przebrał się w szaty Śmierciożercy. Były drogie, miękkie w dotyku i oczywiście czarne. Włosy związał w koński ogon, aby mu nie przeszkadzały. Nie lubił tego robić, jednak w ten sposób odgradzał tamto ja, od tego ja. Musiał mieć jakieś rozgraniczenia, inaczej już dawno zatraciłby się w samym sobie. Wziął eliksir na oczyszczenie umysłu. Musiał za wszelką cenę racjonalnie myśleć.

            Gdy poczuł, że napar zaczyna działać, podszedł do kominka. Wziął garść proszku Fiuu i wszedł do paleniska.

- Gabinet Albusa Dumbledore’a, dyrektora Hogwartu – powiedział wyraźnie i zanim zdążył zakrztusić się dymem lub popiołem, zaczął wirować wokół własnej osi. Moment później pojawił się w zagraconym pokoju.

            Dumbledore siedział przy biurku i przeglądał papiery. Wyglądał na zmęczonego na ciele i umyśle, jednak wystarczyło mu jedne spojrzenie na Severusa, aby poderwać się z krzesła.

- Tak właśnie sobie myślałem, że niedługo powinieneś się pojawić. Od ostatniego spotkania minął miesiąc.

- Doprawdy? – zapytał sarkastycznie Mistrz Eliksirów, otrzepując drogocenną szatę na jeszcze droższy dywan.

- Ukaże cię?

 - Wątpię – mruknął, przewracając oczami. – wbrew wszelkim przekonaniom, Czarny Pan nie każe za nic.

- Doskonale, doskonale. W takim razie, gdy wrócisz, od razu do mnie przyjdź. Będę na ciebie czekał – dyrektor spojrzał dłużej w czarne oczy Severusa, chcąc w pewien sposób dodać mu otuchy. – powodzenia. Nie dajmy mu czekać.

            Snape prychnął cicho i cofnął się do kominka. Był już jedną nogą w płomieniach, gdy odwrócił się ponownie do Dumbledore’a.

- Granger nie może się dowiedzieć o moim dzisiejszym… spotkaniu.

- Mówiłeś, że wrócisz cały – przypomniał mu cicho dyrektor. Severus roześmiał się ironicznie.

- Z Czarnym Panem nigdy nic nie wiadomo – powiedział z ledwie wyczuwalnym żalem i zniknął w zielonych płomieniach.

            Hermiona wróciła do Wieży Gryffindoru. Za pół godziny była cisza nocna, więc Salon przepełniony był rozgadanymi uczniami. Spojrzeniem wyszukała Ginny z chłopakami. Siedzieli przy najlepszym stoliku i odrabiali zadania domowe. Dosiadła się do nich i zajrzała Ronowi przez ramię.

- Widzę, że ślęczmy nad Obroną Przed Czarną Magią… - mruknęła i przeczytała wstęp wypracowania – oj Ron...! Daj mi to – pokręciła głową i skreśliła pierwsze dwa zdania, dopisując swoje. Po jakimś czasie oddała mu napisany i poprawiony esej.

- Jesteś boska! – chłopak poklepał ją po plecach i uśmiechnął się

- Wiem – odparła i przeniosła spojrzenie na Harry’ego – sprawdzić ci?

- Jakbyś mogła. Właśnie skończyłem…

            Praca Harry’ego okazała się o wiele lepsza niż jego przyjaciela, jednak nie zdziwiła się tym specjalnie. Z ich trójki to on był najlepszy z Obrony Przed Czarną Magią i wszyscy o tym wiedzieli.

- Idę spać. Dobranoc – pożegnała ich lekkim uśmiechem i zniknęła w dormitorium.

- Severus, nareszcie - podszedł do niego mężczyzna o jasnych włosach i stalowych oczach. Pomógł mu wyjść z kominka, otrzepując go prze okazji z sadzy – zawsze cię podziwiałem. Ja nigdy nie pozwoliłbym Czarnemu Panu czekać.

- Dziękuję, Lucjuszu – powiedział chłodno – w jakim jest humorze?

- Sam zobacz – mężczyzna poprowadził go długim korytarzem. Jednym ruchem różdżki sprawił, że drzwi otworzyły się – powodzenia – dodał i wepchnął go do środka.

            Severus spojrzał na znikającego Lucjusza z mieszaniną irytacji i złości. Ten mężczyzna kiedyś mógł mieć wszystko, teraz jednak pozostało mu bycie jedynie lokajem. Zaprzepaścił wszelkie szanse, pozwalając aby Potter zniszczył przepowiednię. Miał nadzieję, że nie skończy podobnie.

- Severusie, podejdź tutaj – usłyszał zimny głos, który przyprawiał o ciarki na plecach.

- Panie mój – powiedział, podchodząc do pustego stołu, u którego na szczycie siedział Voldemort.

- Usiądź – rozkazał łagodnym tonem, na który nikt nigdy nie daje się zwieść. Snape skłonił lekko głowę i usiadł po jego prawej stronie, na swoim stałym miejscu. – długo cię nie wzywałem, Severusie i miałem ku temu powody. Dałem ci czas, abyś dowiedział się czegoś wartościowego.

- Tak panie – położył spokojnie ręce na stole. Udawał, że się niczym nie przejmuje, chociaż pomału mijało się to z prawdą. Przeklęta Granger! Za bardzo majstrowała przy jego uczuciach!

- Wiec, jakie informacje zebrałeś?

- Odradzałbym wszczęcie wojny pod koniec roku. Chłopak jest teraz najlepiej chroniony, zresztą, podobnie zamek. Nie lepiej poczekać, aż Potter ukończy szkołę?

- Wtedy będzie pod całkowitą kontrolą Zakonu – przypomniał mu chłodno Czarny Pan. Kropla zimnego potu spłynęła Severusowi po karku.

- Tak…i nie. Mogę się postarać, aby Dumbledore wysłał go na misję. Nie będzie z nim nikogo, ewentualnie jedna czy dwie osoby. Ty, mój panie, mógłbyś wtedy zaatakować.

- Dumbledore ufa ci na tyle?

            Severus zawahał się. Musiał odpowiedzieć szczerze, a nie był do końca pewien uczuć dyrektora. Teoretycznie mu ufał, ale nigdy nie pozwolił mu bawić się czarną magią. Nie dał mu nigdy tego stanowiska…

- Tak, panie. Mógłbym go namówić – odpowiedział w końcu. Oczyścił i zamknął umysł. Voldemort nie mógł dowiedzieć się o jego niepewności.

- Powiedź mi, Severusie, dlaczego aż tak ci zależy na opóźnieniu wojny? Może chcesz kogoś chronić…?

- Tylko ciebie, mój panie. Jednak atak za zaledwie pięć miesięcy byłby głupotą. Oni się tego spodziewają.

- Jakie informacje przekazujesz naszemu drogiemu Dumbledore’owi? – Czarny Pan wyciągnął różdżkę i zaczął przekładać ją z ręki do ręki. Jego długie palce, wyglądały upiornie, jedynie w świetle świec. Severus spojrzał spokojnie w tę pozbawioną jakichkolwiek uczuć twarz.

- Że się wahasz. Rozważasz wszystkie za i przeciw.

- Dobrze, dobrze – szept przeinaczył się w cichy syk węża. Chwilę później tuż pod jego stopami pojawiła się Nagini. – słyszałem plotki…

            Severusowi na moment stanęło serce, ale wyraz twarzy nie zmienił mu się nawet na jotę. Czekał spokojnie na rozwój wypadków.

- Jakie, mój panie?

- Otóż, twój chrześniak, Draco, zadaje się z brudną szlamą Pottera.

            Szybka decyzja. Przytaknąć czy zaprzeczyć? Życie Granger, czy życie chłopaka?

- Masz przestarzałe informacje. Draco przez chwilę bawił się Hermioną Granger, jednak znudziła mu się już dawno.

- Mam nadzieję, że go uświadomiłeś, czym się kończy przystawanie do szlam w moich szeregach?

- Nie do końca, mój panie – ponownie podniósł wzrok na Czarnego Pana, wytrzymując spojrzenie jego czerwonych oczu. – jego bliższe… stosunki z tą szlamą mogą nam pomóc. Ona mu ufa, więc może zdradzić cenne informacje, których nawet ja nie posiadam. W końcu jest przyjaciółką Pottera – ostatnie zdanie niemal wypluł.

- Spisałeś się lepiej, niż przypuszczałeś, Severusie.

- To dla mnie zaszczyt, mój panie – odparł uniżenie, pochylając głowę. Przyklasnął sobie w duchu za inteligencję i stalowe nerwy.

- Możesz odejść i powiedz wszystkim niedowiarkom, że da się zadowolić ich pana! Nie ukażę cię dzisiaj, a obdaruję. Gdy wreszcie dojdzie do wojny, szlama Pottera będzie twoja…!

            Snape nie odpowiedział. Skinął jedynie głową i wyszedł powoli z pokoju, zamykając cicho za sobą drzwi. Nie pozwolił sobie na minimalne rozluźnienie. Dalej znajdował się w domu potwora. Odetchnie dopiero we własnej sypialni, po długim prysznicu.

            Rozejrzał się. Korytarz oświetlony był tylko paroma świecami. Gruby, zielony dywan tłumił jego szybkie kroki. Skręcił w prawo i wszedł do lepiej oświetlonego pomieszczenia.

- Severusie! Napij się z nami! – podszedł do niego Dołohow i poklepał po plecach – jesteś cholernym wybrańcem Czarnego Pana!

- Jeszcze raz porównasz mnie do Pottera, a stracisz język – wymamrotał lodowatym tonem. Mężczyzna opuścił rękę zdegustowany.

- Zawsze taki ciepły… - mruknął pod nosem i zajął swój fotel, łypiąc spode łba na Snape’a.

- Idziesz już? – usłyszał cichy głos kobiety. Chwilę później poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Jęknął w duchu i odwrócił się powoli.

- Narcyzo, jesteś wspaniałą gospodynią, ale Dumbledore mnie oczekuje.

- Przygotowałam dla ciebie pokój. Ten co zawsze, z tarasem…

- Nie mogę, dobrze o tym wiesz – spojrzał w jej łagodne oczy i poczuł wyrzuty sumienia. Był jej jedynym przyjacielem w tym domu. Nawet własny mąż poświęciłby ją, aby przypodobać się Czarnemu Panu. Cholerna Granger! Nigdy wcześniej nie czuł się za nią odpowiedzialny!

- Wygodne prawda? My wszyscy narażamy życie, przebywając w tym domu, ty za to siedzisz sobie w bezpiecznym Hogwarcie u boku tego starego głupca i bawisz się eliksirami!

- Bellatriks, rozmawialiśmy już o tym – wtrącił się Lucjusz Malfoy, nawet na nią nie patrząc – Czarny Pan mu ufa i nikogo nie obchodzi twoje zdanie.

- Jesteś przegrany, Lucjuszu – Bella podeszła do niego i kucnęła obok fotela. W blasku kominka, przy którym siedział Malfoy wyglądała na jeszcze bardziej zwariowaną – ale pomyśl. Jeżeli udowodnimy, że Snape to zdrajca…

- Silencio! – warknął, uciszając ją tym samym. – to o czym mówisz, Bellatriks, to zdrada Czarnego Pana. Sugerujesz, że się myli, a za to grozi śmierć. Jeżeli chcesz umrzeć, to są łatwiejsze sposoby. Nie pozwolę ci pogrążyć całej rodziny!

            Severus przyglądał się temu z obojętnym wyrazem twarzy. Przyzwyczaił się już do wybuchów Belli, jednak nie oznaczało to, że go nie irytowały. Zdecydowanie powinno wystarczyć jej to, że Voldemort mu ufa. W teorii.

- Wracam do Hogwartu – rzucił w przestrzeń i zwrócił się do Narcyzy, stojącej dalej obok niego. – będę pilnować Dracona.

- Ufam ci, Severusie – wyszeptała z oczami pełnymi łez.

- Nie powinnaś. Zaufaj Czarnemu Panu – mruknął, na co uśmiechnęła się słabo. Potem odwrócił się na pięcie i wszedł do kominka. Moment później pojawił się w gabinecie Dumbledore’a.

            Snape usiadł na krześle naprzeciwko biurka dyrektora. Przez chwilę mierzyli się ponurymi spojrzeniami, po czym Severus prychnął.

- Mamy problem doktorku – powiedział w końcu, wyciągając się na krześle.

- Nie podejrzewałem cię o oglądanie Królika Baksa – Dumbledore ściągnął brwi, nie odrywając swoich przenikliwych oczu, od mężczyzny naprzeciwko.

- Czarny Pan mi nie ufa – rzucił, wzruszając ramionami.

- Dlaczego tak uważasz?

- Chce mnie sprawdzić, to oczywiste. Pod czas wojny, będę musiał ją zabić.

- Kogo, Severusie? – zapytał dyrektor, chociaż doskonale wiedział o kim mowa. Tylko jedna osoba mogła wywołać w jego oczach, tak wielki żal.

- Granger. Będę musiał zabić Granger.

            Draco Malfoy w towarzystwie Ślizgonów szedł do Wielkiej Sali na śniadanie. Crabe i Goyle trzymali się z tyłu, jakby mieli ochraniać koniec pochodu. Draco natomiast, w towarzystwie Blaise’a i Teo szli ramię w ramię. Wydawali się królami tej szkoły.

- A pamiętacie minę Parkinson, jak Draco z nią zerwał? – Zabini wybuchnął głośnym śmiechem i wykrzywił się prawdopodobnie na podobieństwo Pansy.

- Był niemiły. Ona chyba faktycznie coś do ciebie czuła, Smoku – wtrącił się cicho Teo, po czym pokręcił głową. Zawsze z ich trójki był najspokojniejszy. W ogóle nie pasował do innych Ślizgonów.

- Być może – Malfoy wzruszył ostentacyjnie ramionami.

- Teraz najważniejsza jest Granger – Blaise szturchnął przyjaciela i zaśmiał się – kręcą cię Gryfonki, co?

            Draco skrzywił się i zastąpił chłopakowi drogę. Nie wiadomo kiedy w jego prawej ręce nalazła się różdżka.

- Jeszcze słowo… - zagroził, przyciskając ją, do szyi Ślizgona. Przez chwilę patrzył mu groźnie w oczy.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – usłyszeli zimny i ostentacyjny głos.

- Skąd – Malfoy rzucił Zabiniemu ostatnie wściekłe spojrzenie i puścił go – tylko rozmawialiśmy.

- Oczywiście – Severus ledwie powstrzymał się od wywrócenia oczami – Panie Malfoy, proszę za mną.

- Powiedziałem, że nic nie zrobiłem!

- Panie Malfoy, jeżeli się nie uspokoisz, zarobisz szlaban. Za mną! – ostatnie zdanie wypowiedziane było tonem nieznoszącym sprzeciwu. Chłopak zacisnął palce na różdżce, po czym schował ją do wewnętrznej kieszeni szaty. Potem wyprostowany ruszył za swoim ojcem chrzestnym.

            Snape zaprowadził go do swojego gabinetu i wskazał twarde krzesło naprzeciwko biurka. Draco zacisnął zęby, ale usiadł bez słowa.

- Myślałem, że się z nimi przyjaźnisz?

- Bo tak jest – burknął chłopak, nie patrząc na Severusa. Utkwił spojrzenie w oślizgłym słoju nad nim.

- To dlaczego tak ich traktujesz?

- Buduję sobie szacunek, który ty jednym zdaniem zniszczyłeś!

- Zachowujesz się jak swój ojciec. Powiedz mi Draco, chcesz być jak ojciec?

            Malfoy nie odpowiedział. Poprawił się na krześle i przeniósł wzrok na inny słoik.

- Tak myślałem. Posłuchaj mnie uważnie, Draco. Jesteś w niebezpieczeństwie…

- Jak zawsze. Moi rodzice są Śmierciożercami. Ty jesteś Śmierciożercą!

- Tu chodzi o co innego. Czarny Pan wie o twoim związku z Hermioną Granger – słowa Severusa spowodowały, że Malfoy wreszcie na niego spojrzał, jednak nie było widać w jego oczach strachu.

- Skąd…?

- Nie ważne – Snape ledwie zauważalnie pokręcił głową – ważne jest to, że potwierdziłem jego słowa.

- Skazałeś tym samym Hermionę na niebezpieczeństwo!

- Nie większe niż dotychczas! – Mistrz Eliksirów wstał z krzesła i zaczął chodzić po pokoju – dzięki niej, możesz dostarczyć Czarnemu Panu cenne informacje!

- Co mi po tym?

            Severus nie odpowiedział od razu. Przestał krążyć po pokoju i podszedł do Dracona. Pochylił się nad chłopakiem i spojrzał w stalowe oczy, tak podobne do oczu Lucjusza.

- Po której ty jesteś stronie, Draco?

- Po swojej – Malfoy odepchnął od siebie Snape’a i wyszedł z gabinetu, trzaskając za sobą drzwiami.