Rozdział XXXIX "Kobiety powinny być z założenia nieme"

Aut:

Wiem, że strasznie zwlekałam z napisaniem  tego rozdziału, ale nie miałam weny. Absolutnie w ogóle! Masakra xd 

Chciałam Wam życzyć szczęśliwego Nowego Roku, bo nie dodam już nic nowego przed Sylwestrem. Aby 2014 był lepszy niż ten! :D

Nim się obejrzała, luty dobiegał końca. Większość czasu wolnego, Hermiona poświęcała na powtórki do Owutemów, które zbliżały się nieubłaganie. Nawet dotarło do Harry’ego i Rona, że egzaminy tuż, tuż i zaczęli się uczyć.

            Hermiona nie miała pojęcia, jak udaje jej się ze wszystkim zdążyć. Miała na głowie lekcje, zadania domowe oraz dodatkowe eliksiry, na których Severus, starał się jej pomóc na tyle, na ile pozwalały mu możliwości. Robił jej powtórki eliksirów od pierwszej klasy włącznie. Musiała pamiętać wszystkie trucizny i odtrutki, eliksiry uzdrawiające, związane silnie z magomedycyną, ale i także takie zwykłe, jak wywar przeciw czkawce czy czyrakom. Dlatego, wszystkie przerwy, spędzała w bibliotece, robiąc notatki, jak najbardziej czytelne, bo pamiętała jak to było, gdy przed Sumami pożyczyła je chłopakom. Co chwila jej przeszkadzali, bo nie mogli się rozczytać. Wzdrygnęła się i pokręciła głową. Zdecydowanie wolałby, nie mieć powtórki z rozrywki.

            Jakby tego było mało, to szkoła zaczęła coraz bardziej huczeć od plotek. Wcześniej oczywiście, ludzie snuli pewne domysły, ale na tym pozostało. Teraz natomiast, mieli niepodważalne dowody, na to, że ona, Hermiona Granger, przyjaciółka sławnego Harry’ego Pottera i najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny Ravenclaw, jest w ciąży. Była w piątym miesiącu, więc nawet workowate, szkolne szaty i mundurek, bo mogły ukryć tego faktu. Lavender Brown chodziła obrażona, ponieważ już dawno rozpowiadała tę radosną nowinę, co najmniej wśród Gryfonów, ale wtedy nikt nie chciał jej słuchać. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Ona oraz Parvati Patil były najbardziej obleganymi uczennicami w szkole, ponieważ dzieliły Dormitorium z Hermioną.

            Łatwo nie mieli również Harry i Ron, chociaż ten drugi zdecydowanie gorzej. Powszechnie było wiadomo, że chodził z Hermioną, dlatego niektórzy, ci mniej zorientowani w życie uczuciowe Hermiony, podejrzewali go o ojcostwo. Musieli znosić ciągłe zaczepki oraz głupie pytania. Nie marudzili, aby nie utrudniać życia przyjaciółce, ale z czasem przestali wychodzić z Wieży Gryffindoru. Między innymi dlatego zaczęli się uczyć.

            Draco Malfoy był jednak drugą, od razu po Hermionie, osobą, z którą wszyscy chcieli rozmawiać. Był przecież jej ostatnim chłopakiem, chociaż tak w sumie, to nikt do końca nie wiedział, czy się na pewno rozstali. Nadal spędzali ze sobą mnóstwo czasu i wcale nie wyglądali na skłóconych. Wręcz przeciwnie. Często widziano ich razem, śmiejących się z czegoś lub pochylonych nad książką od eliksirów lub zaklęć. W dodatku Ślizgon siadał razem z Hermioną przy stole Gryffindoru, ku niezadowoleniu innych. Nawet Harry i Ron nie mogli powiedzieć, że na pewno ich nic nie łączy. Właściwie to tylko pięć osób w Hogwarcie wiedziało, że stwarzają wyłącznie pozory. A byli nimi: Hermiona, Draco, Severus, Ginny oraz Dumbledore. Nikt więcej nie wiedział, że to wszystko gra.

            Pomimo tego, że absolutnie nikt nie łączył Severusa Snape’a z Hermioną, a już tym bardziej z jej ciążą, było mu ciężko. Musiał zachowywać się po swojemu, chociaż ostatnio wcale nie miał na to ochoty. Karanie jej punktami, krzykiem oraz wściekłymi spojrzeniami było poniżej jego godności.  W końcu była dla niego kimś więcej niż tylko uczennicą i nie chciał jej ranić. Oczywiście nikt by mu nie uwierzył, ale taka była prawda. Hermiona rozumiała jego zachowanie, dlatego nie była zła. Zresztą doskonale wiedziała, na jaki związek się pisze. Snape nie należał do najmilszych osób pod słońcem, o czym wiedział, absolutnie każdy w zamku.

            Hermiona przetarła zmęczone oczy dłonią. Na dziś miała absolutnie dosyć nauki. Od ponad trzech godzin siedziała w bibliotece, obłożona różnego rodzaju magicznymi księgami. Schowała je do mocno wypchanej torby, która na pewno by ich nie pomieściła, gdyby nie zaklęcie zwiększająco – zmniejszające i wyszła z biblioteki. Miała jeszcze godzinę do ciszy nocnej, więc nie szła szybko. Po drodze do Wieży Gryffindoru zahaczyła o kuchnię. Miała prawo być głodna. Nie miała nic w ustach od obiadu. Odetchnęła z ulgą, gdy znalazła się w zapchanym ludźmi Pokoju Wspólnym. Spojrzeniem wyłapała Harry’ego, Rona oraz Ginny i ruszyła w ich kierunku. Z chorą satysfakcją zauważyła, że chłopacy byli równie zmęczeni co ona. Tylko Ginny tryskała radością i dobrym samopoczuciem.

- Cześć – rzuciła i usiadła na krześle, obok dziewczyny.

- Hermiona, wyglądasz strasznie!

- Dzięki, Ron. Zawsze umiałeś pocieszyć i sprawić, że dziewczyna czuje się doceniona i piękna – warknęła i przymknęła oczy. Marzyła do pójściu do łóżka, jednak nie miała na co liczyć. Lavender i Parvati na pewno jeszcze nie śpią, więc i ona nie miała na to szansy.

- Tylko stwierdziłem fakt, nie chciałem ci dogryzać – Hermiona posłała mu mordercze spojrzenie.

- On ma trochę racji. Ostatnio w ogóle o siebie nie dbasz, a powinnaś.

- Ginny, i ty przeciwko mnie? – ruda wzruszyła ramionami – jak mam o siebie dbać, gdy te dwie idiotki, cały czas trajkoczą i nie mogę się wyspać?

- Mówisz o Brown i Patil? – do rozmowy włączył się Harry.

- Tak. Mam ich po dziurki w nosie!

- Możesz przenieść się do mojego dormitorium. Myślę, że nikt nie miałby nic przeciwko temu.

- Dzięki, Ginny, ale nie… - w tym samym momencie przypomniała sobie o rozmowie, którą kiedyś przeprowadziła z Severusem. Mówił jej, że może dostać własne pokoje w lochach, ale zignorowała go. Wtedy nie czuła potrzeby, na osobne mieszkanie, ale teraz skłonna była to przedyskutować, byle tylko się wyspać.

- O nie…! – jęknął dramatycznie Harry, maczając pióro w kałamarzu.

- Co „nie”?

- Ten twój niecny uśmieszek nie wróży nic dobrego. Nie lubię go, bo zazwyczaj zapowiada duże kłopoty, zmiany lub ogromną harówkę!

            Hermiona roześmiała się. Kto jak to, ale Harry zawsze umiał rozładować atmosferę. Uśmiechnęła się tym razem według niej niewinnie i wyszła z Pokoju Wspólnego. Żadne z nich nie chciało wiedzieć, gdzie poszła. I dobrze. Im mniej więcej wiedzą, tym zdecydowanie lepiej!

            Przed wejściem do gabinetu Severusa, zawahała się. Teoretycznie zdjął wszystkie zabezpieczenia, żeby spokojnie mogła przychodzić do niego, gdy tylko będzie miała ochotę, ale praktycznie to nie była taka pewna. Nacisnęła klamkę i drzwi otworzyły się łatwo jak zawsze. Uśmiechnęła się pod nosem i tym razem się nie wahając, przeszła przez pokój i chwilę później stała już w jego sypialni.

            Severus spał, pomimo tego, że było dopiero chwila po dwudziestej drugiej. Nie zdziwiło ją to specjalnie, bo nie tylko ona ostatnio się nie wysypiała. Hermiona podeszła na palcach do łóżka i kucnęła tuż przy jego głowie. Opuszkami palców przejechała po jego policzku, starając się być jak najbardziej delikatna.

- Hermiona… - mruknął, otwierając oczy. Tym razem nie był zły, że go obudziła. Zrobiła to w zbyt łagodny sposób. – to, że zdjąłem ponownie zabezpieczenia przed tobą, nie znaczy, że możesz tu przychodzić, kiedy masz żywnie ochotę.

- Jak to nie? – udała zdziwienie, przejeżdżając palcem po jego wąskich ustach. – skoro tak, to ja może lepiej już pójdę. Wyśpij się.

            Opuściła rękę i wstała. Skierowała się do drzwi, ale w tym samym momencie, poczuła uścisk na nadgarstku. Severus przyciągnął ją do siebie, sadzając na łóżku. Kątem oka zauważyła, że jak zawsze spał tylko w bokserkach.

- Nie możesz chodzić w nocy po korytarzach, to nie bezpieczne. Jak już przyszłaś, musisz zostać do rana.

- Co za wielkie nieszczęście mnie spotkało! – szepnęła i chwilę później leżała już w jego ciepłych ramionach. Severus gładził uspokajająco jej rękę.

- Po co przyszłaś? – zapytał w końcu. Miał całkowicie rozbudzony głos, tylko jakby trochę ciekawy.

- Pamiętasz, jak jakiś czas temu, proponowałeś mi, że zorganizujesz mi osobne komnaty?

- Oczywiście. Zdecydowałaś się?

- Tak. Chciałabym się wreszcie wyspać, a z Lavender i Parvati nie mam na to szansy. Poza tym zaraz są Owutemy i muszę się uczyć…

- No i będziesz bliżej – wtrącił się, opierając się na łokciu.

- Bliżej czego?

- Mnie, Granger. Bliżej mnie!

            Hermiona uśmiechnęła się lekko, ale skinęła głową. Nie chciała się przyznawać, nawet przed samą sobą, ale to był jeden z czynników, które zaważyły, nad podjętą decyzją.

- Jutro porozmawiam z Dumbledore’em.

            Przez chwilę panowała cisza, przerywana tylko przez ich miarowy oddech. Nagle Severus skrzywił się i potarł lewę ramię. Obydwoje wiedzieli co to oznacza, ale Hermiona bała się przerwać ciszę. W końcu wyszeptała.

- Wezwał cię? – skinięcie głowy. – ukaże cię? – zaprzeczenie głową. – wrócisz?

- Oczywiście, Granger, że wrócę – warknął, przywracając ją do rzeczywistości. Puścił ją i wstał z łóżka. Hermiona mogła przez chwilę podziwiać jego nagie, naznaczone bliznami ciało. Potem zaczął się ubierać w szaty Śmierciożercy. Pierwszy raz go w nich widziała i niechętnie musiała przyznać, że mu pasowały. Szybko odepchnęła od siebie tę myśl i podniosła się na łokciach.

- Severusie.

- Co? Śpieszę się!

- Bądź ostrożny, proszę – przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym wrócił i usiadł obok. Delikatnym ruchem, odgarnął jej potargane włosy z twarzy i wziął pod brodę. Przejechał kciukiem po policzku i pocałował w czoło. Chwilę później już go nie było.

Hermiona długo nie mogła zasnąć, pomimo tego, że z pewnością znajdowała się w najwygodniejszym łóżku w zamku. Severus może nie mówił tego głośno, ale uwielbiał styl i wygodę. Kręciła się z boku na bok, aż w końcu, nad ranem zasnęła, ale nawet w snach, pojawiał się Snape. Bała się o niego. Nie mogła byś pewna, w jakim stanie wróci i czy na pewno wróci. W końcu mieli do czynienia z samym Lordem Voldemortem!

Severus wrócił do zamku w całkiem niezłym stanie. Czarny Pan był dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze. Oficjalnie, przyłączyły się do jego szeregów wilkołaki. Wcześniej zazwyczaj nie opowiadali się konkretnie po którejś ze stron. Oczywiście, więcej było tych złych, niż tych dobrych, ale potrafili balansować na pograniczu. Teraz jednak stanowczo opowiedziały się po stronie ciemności.

Wilkołaki były mało użyteczne w walce, jeżeli nie było pełni. Wtedy zwykli ludzie, przemieniali się w oszalałe bestie, które nie wiele z czegokolwiek rozumiały. Zabijali w tym czasie swoich i obcych, byle tylko zabić. Czarny Pan jednak wymyślił na to sposób, pod którym, oczywiście podpisać się musiał Severus. Kazał mu opracować eliksir, który unieszkodliwiałby wilkołaki w czasie pełni księżyca. Dlatego powstał Wywar Tojadowy. Jednak to było za mało. Czarny Pan chciał więcej, dlatego już sam go poprawił. Opierał się głównie na starożytnej, czarnej magii i eliksirze szpiegostwa. Wilkołak, po wypiciu wywaru, stawał się jeszcze groźniejszy, absolutnie nie do pokonania. Wystarczyło tylko dodać cząstkę osoby, którą miał schwytać. Goniłby ją, choćby przez całą noc i niezależnie od tego, gdzie ta osoba by się znajdowała. Plan był więcej niż doskonały. Wystarczyłoby dodać włos Pottera, czy innej ważnej osoby, aby unieszkodliwić ją podczas bitwy. Czarny Pan zdecydowanie miał powody, aby być szczęśliwy.

            Severus natomiast niespecjalnie, dlatego, gdy wrócił do lochów i zobaczył, że Hermiona dalej znajduje się w jego łóżku, zamiast w bezpiecznej Wieży Gryffindoru, zdenerwował się.

- Granger! – huknął, rozbierając się z czarnych szat. Dziewczyna od razu podniosła przestraszona głowę, ale gdy tylko zobaczyła, że był cały i zdrowy, jej niewyspaną twarz, rozjaśnił uśmiech. Niewinny i czysty, jakim tylko ona potrafiła go obdarzyć.

- Herbatka się udała? – zapytała, podnosząc się i opierając o ścianę łóżka.

- Nie twój interes – warknął, ale jej mina nie zmieniła się nawet na jotę. Była przyzwyczajona.

- Cieszę się, że dobry humor ci dopisuje – przewróciła oczami.

- Ja nie miewam „dobrego humoru”.

- No tak, zapomniałam. On nie pasuje do Nietoperza z Lochów.

- Granger! Czy ty nawet jak ledwo otworzysz oczy, od razu musisz tyle gadać? Kobiety powinny być z założenia nieme.

- Wtedy niemiałbyś z kim porozmawiać. Poza tym, skoro aż tak bardzo przeszkadza ci mój głos, to dlaczego mnie obudziłeś? Tak dobrze mi się spało…!

- Obudziłem cię po to, aby cię wygonić! Powinnaś być teraz w Dormitorium, a nie w łóżku nauczyciela eliksirów.

- Gdy wychodziłeś, jasno dawałeś mi do zrozumienia, że mogę zostać.

- Jak sobie chcesz – mruknął, ewidentnie zły, że się z niego nabija, zamiast uciec gdzie pieprz rośnie. Schował szatę do szafy i przebrał się w zwykły surdut, ale nie zapiął go. Usiadł na fotelu i spojrzał w ogień.

            Hermiona w tym czasie, leżała z brodą opartą na rękach i wpatrywała się w niego. Był tego mocno świadomy, ale ignorował ją. Podziwiała jego profil. Duży, mocno zarysowany nos, blade policzki i długie do ramion, założone za ucho włosy, teraz delikatnie przetłuszczone.

- Długo będziesz się gapić? – zapytał zirytowany, podnosząc głowę, aby na nią spojrzeć.

- Tyle ile będę mieć ochotę – odpowiedziała wesoło i zeszła z łóżka. Podeszła do niego i bez pytania, wepchnęła mu się na kolana.

- Nie przypominam sobie, żebym cię zapraszał – mruknął, ale objął ją w pasie, aby się nie zsunęła.

- Nie udawaj groźniejszego niż jesteś w rzeczywistości, Severusie.

- Jestem cholernie groźny i jeżeli jeszcze nie zdałaś sobie z tego sprawy, to pogłoski o twoich przebłyskach inteligencji, były bluźnierstwem. Nie powinnaś tak ufnie siedzieć na moich kolanach.

            Hermiona zmarszczyła czoło i zagryzła wargę. Nie wzięła do siebie jego słów, ale zaintrygowało ją ich znaczenie.

- Wolałbyś, żebym się ciebie bała?

            Severus nie odpowiedział od razu. Siedział naburmuszony, patrząc się w ogień. Domyślała się, że szukał odpowiednich słów i nie myliła się. Po chwili odezwał się spokojnym tonem, ale przepełnionym emocjami.

- Wiesz, jaka jest największa kara dla mężczyzny, który kocha swoją kobietę?

- Stracenie jej?

- Nie. Jej strach. Jeżeli się jego boi, to znaczy, że jest coś nie tak. Nie powinna odczuwać strachu. Zazdrość, miłość, złość, irytację, namiętność lub pożądanie, tak. Strach, nie.

- Istnieją związki, które są głownie na tym oparte i mogą być w pewnym sensie szczęśliwi. Mężczyzna wymusza na kobiecie posłuszeństwo, poprzez bicie jej lub szantaż. Ona się go boi, ale kocha.

            Severus zacisnął usta w wąską linię, upodabniając się tym samym do profesor McGonagall. Zacisnął ręce na jej biodrze, ale po chwili kontynuował.

- Oczywiście, że istnieją, ale wtedy facet jej nie kocha. To jest jednostronna miłość. Tak było w przypadku moich rodziców – Hermiona zamarła, słuchając. Jeszcze nigdy nie poruszył tego tematu. – moja matka nazywała się Eileen Prince, jak pewnie już wiesz. Była średnio wykształconą czarownicą. Jej edukacja zakończyła się wraz zdaniem Owutemów z eliksirów i zielarstwa. Nie pochodziła z czysto krwistej rodziny, ale gdy oznajmiła, że chce wyjść za mugola, wydziedziczyli ją. Nie patrz na mnie w ten sposób. W tamtych czasach, to było bardzo popularne zachowanie. Chcieli ją wydać, za kogoś, kto podniesie standardy rodziny. Zresztą, co tu dużo mówić, dzisiaj jest dokładnie to samo. Malfoy’owie nigdy by się nie zgodzili na twój ślub z Draconem.

- Wiem, wspominał mi kiedyś o tym. On ma szansę na wesele z wielką pompą z ładną kuzynką.

- Mniej więcej. Tak czy inaczej, moja matka poślubiła Tobiasa Snape, który nie sądził, że magia istnieje na prawdę. Nie mam pojęcia, dlaczego trzymała to w tajemnicy, aż do ślubu, ale gdy powiedziała mu prawdę, wkurzył się. To był pierwszy raz, gdy ją uderzył – ani jeden mięsień na twarzy mu nawet nie drgnął. Patrzył niewidzącym wzrokiem w ogień, będąc teraz prawdopodobnie w Londynie, na Spinner’s End. – po dwóch latach ich uroczego małżeństwa, urodziłem się ja. Ojciec tolerował mnie do czasu, gdy nie ujawniły się moje magiczne zdolności. Nie bił mnie co prawda, ale zaczął, gdy skończyłem sześć lat. Jednak to moja matka obrywała najczęściej. Głównie, broniąc mnie. Nie leczyła swoich obrażeń, czego również nie rozumiałem. Chciałem, abyśmy uciekli, gdzieś gdzie nas nie znajdzie. Uśmiechała się wtedy z uczuciem i mówiła, że dla niej jest już za późno na ratunek, ale ja mam szansę w Hogwarcie. Gdy byłem na piątym roku, została zakatowana przez ojca na śmierć.

            Severus przeniósł spojrzenie z ognia, na Hermionę. Patrzył jej prosto w przerażone i pełne łez, oczy. Gdy się odezwał ponownie, jego głos wyrażał chłodną kalkulację.

- Możliwe, ale tylko możliwe, że on ją kiedyś kochał. Gdy powiedziała mu prawdę o sobie, przeraził się. Nie ufał magii, a własny strach przelewał na nią, a potem na mnie. Gdy pierwszy raz ją uderzył, przestał cokolwiek do niej czuć. Jednak ona, pomimo tego, że robiła za worek treningowy mugolowi, nie przestała go nigdy kochać. Za niego umarła. Podsumowując: jeżeli kiedykolwiek zaczniesz się mnie bać, masz odejść. Niezależnie od tego, jak bardzo będziesz mnie kochać. Niezależnie od tego, ile razy będę mówić, że się zmienię. Musisz mi to obiecać.

            Hermiona nie miała pojęcia, kiedy łzy popłynęły jej po policzkach. Otarła je wierzchem dłoni, zagryzając wargę. Severus żądał od niej niemożliwego. Miała mu obiecać, że odejdzie. Zostawi go samego, całkowicie zagubionego, podczas największej próby. Przecież, jeśli zacznie się go bać, będzie oznaczało tyle, że się pogubił. Jak miała mu to zrobić? W końcu zaprzeczyła głową, nie ufając własnemu głosowi.

- Czy ty nie rozumiesz? Naprawdę chcesz skazać swojego syna bądź córkę, na to co sam przeżyłem?

- Nie jesteś swoim ojcem, Severusie – wyszeptała z pasją, opierając ręce na jego torsie. – ty jesteś dobry! Nikt inny nie zrobił tyle dla Zakonu, co ty!

- Byłem Śmierciożercą! Zabijałem i torturowałem z własnej, nieprzymuszonej woli! Sprawiało mi to radość! Daleko mi do tego „dobrego”.

- Wiem o tym, nie jestem idiotką! Widzę jednak, że żałujesz tego, najbardziej jak tylko się da. Zmieniłeś się przez te wszystkie lata. Poświęciłeś się dla Zakonu, tracąc tym samym szansę na normalnie życie. Jesteś dobry!

            Severus prychnął i zdjął ją ze swoich kolan, wstając tym samym. Był zły, ale panował nad sobą. Ukrywał jak zwykle wszystkie emocje pod osłoną maski obojętności.

- Czyli nie obiecasz mi tego?

- Niestety nie. Nie zostawię cię w momencie w którym będziesz mnie najbardziej potrzebować. Poza tym – wstała z fotela i stanęła na przeciwko niego – nie musi się nic takiego stać. Mogę się przecież, nigdy ciebie nie przestraszyć. Możesz mi nie dać powodów.

- I lepiej, żeby tak było – warknął, przewracając teatralnie oczami. Durni Gryfoni! Mieli więcej odwagi niż rozumu!

            Draco Malfoy od dłuższego czasu nie miał powodów do narzekania. Oprócz tego, że w niedalekiej przyszłości miała wybuchnąć wojna i co gorsza musiał zdać Owutemy, to ten okres uważał za najlepszy w swoim siedemnastoletnim życiu. Wszystko układało się po jego myśli. Miał Hermionę, która może nie do końca była jego, ale przyjaźnili się. Łączyło ich coś więcej, niż zwykłych nastolatków w Hogwarcie. Byli dla siebie oparciem i to było najważniejsze.

- Panie Malfoy, chciałbym, żeby został pan po lekcji – z zamyślenia wyrwał go ponury głos Snape’a, który akurat przechodził obok jego kociołka. Skinął lekko głową i wrócił do ważenia eliksiru szybkiego wzrostu.

- Czego on znowu od ciebie chce? – zapytał Blaise, pochylając się ku niemu i prze okazji zezując na wywar Malfoy’a. Powszechnie było wiadomo, że zdawał z eliksirów tylko dlatego, że pomagał mu Draco.

- Bo ja wiem… może potrzebuje rady jak uwieść kobietę? - parsknął śmiechem i dodał korzeń mandragory.

- Jesteś obrzydliwy. Będę mieć koszmary! – wyszeptał  Zabini, wzdrygając się malowniczo.

- Skoro już skończyliście omawiać moje życie prywatne, może zabierzecie się za eliksir, który macie do wykonania? Panie Zabini, kociołek zaraz panu wybuchnie! – ledwie zdążył to powiedzieć, kociołek zaczął niebezpiecznie drżeć. -  NA ZIEMIĘ, IMBECYLE! – rozległ się krzyk Snape’a, który pociągnął ich za szaty na posadzkę. Zaklęcie tarczy rzucił w ostatnim momencie. Sekunda później dotknęłaby ich cuchnąca, gorąca maź, tryskająca w najlepsze ze stanowiska Blaise’a.

            Wrzask Severusa pobudził do życia resztę klasy. Hermiona podniosła głowę, znad własnego kociołka i momentalnie zorientowała się, co się święci.

- Uwaga! – zawołała i dokładnie w tym samej chwili, co Snape, rzuciła Protego. Jej zaklęcie było o wiele silniejsze, bo objęło większą część klasy. Dzięki temu, z pewnością uratowała Dean’a Thomasa, siedzącego w trzeciej ławce i Pansy Parkinson, niebezpiecznie blisko przysuniętą do stanowiska Dracona i Zabiniego.

            Odczekała trzydzieści sekund i opuściła tarczę. Największe niebezpieczeństwo minęło, a Snape z chłopcami zaczął podnosić się z ziemi. W pierwszej kolejności rzucił na nich zaklęcie sprawdzające. Gdy upewnił się, że nic im nie dolega, zaczął wrzeszczeć i  tym razem Hermiona była całym sercem za nim. Mogło im się coś stać, gdyby nie on!

- Czy do was jeszcze nie dotarło, jak niebezpieczne są eliksiry, jeżeli się nie uważa? A może sądzicie, że to tylko zabawa? MOGLIŚCIE ZGINĄĆ! – patrzył na nich z czystą furią, prawie ocierając toczącą się pianę z pyska. – Zabini, straciłeś pięćdziesiąt punktów, za całkowity debilizm i zyskałeś miesiąc szlabanów! Malfoy, tobie odejmuję trzydzieści, za to, że go zagadałeś i nie zwróciłeś uwagi na to co robi!

            Snape zaczerpnął głębiej powietrza i rozejrzał się po klasie. Nikt nie ucierpiał, głównie dzięki zaklęciu Hermiony. Gdy upewnił się, że nic jej nie jest, zwrócił się znowu do Ślizgonów.

- Nie na darmo wbijałem wam przez całą pierwszą klasę, regulamin do tych zakutych łbów! Dziesiąty punkt regulaminu obowiązującego w pracowni eliksirów mówi: „pilnuj swojego ale i kolegi kociołka. Co dwie pary oczu to nie jedna”! Nie mogę obserwować wszystko i wszystkich! Parkinson, masz tydzień szlabanów za siedzenie za blisko stanowiska Zabiniego. Po to są wyznaczone odległości od stanowisk, żeby ich nie łamać!

            Klasa siedziała cicho niczym trusie. Wszyscy byli przerażeni. Atak złości ze strony Snape’a nie był niczym nowym. Byli do tego przyzwyczajeni, ale teraz nie dość, że miał rację, to jeszcze krzyczał na swoich Ślizgonów. Hermiona dalej stała z rękę uniesioną w powietrze i wpatrywała się z przerażeniem w Severusa. Dean spadł z krzesła, gdy oślizgła maź, zatrzymała się trzy centymetry przed jego twarzą, dzięki zaklęciu Hermiony. Do teraz się nie podniósł, tylko głęboko oddychał, starając się uspokoić. Harry i Ron siedzieli obok siebie i nie do końca mogli uwierzyć, w to co się przed chwilą stało. Pansy była naburmuszona, że i jej się dostało, a Draco i Zabini wyglądali na całkowicie zdających sobie sprawę, ze szkód, do których doprowadzili.

- Panna Granger zyskała czterdzieści punktów dla Gryffindoru. Dwadzieścia za jedną, uratowaną osobę. Opuść już tę rękę, Granger, bo wyglądasz jak idiotka i zamknij usta – nawet nie mrugnęła, tylko wykonała polecenie. – a teraz, WYNOCHA!

            Wszyscy jakby wybudzili się wraz z tymi słowami, a właściwie to wrzaskiem, Snape’a. Nie minęła nawet minuta, a w klasie pozostały tylko dwie osoby. Jedna z nich, wolałaby być jednak jak najdalej od tego miejsca. Wściekły Snape nie był niczym dobrym.

- Postaraj się nie zirytować mnie bardziej, niż to konieczne – warknął i podszedł do zrujnowanego stanowiska. – Chłoszczyść! – mruknął, pozbywając się cuchnącego eliksiru.

- Jasne, panie profesorze – powiedział Draco, biorąc na siebie odpowiedzialność za wybuch. Wiedział przecież, że Zabini jest beznadziejny.

- Daruj sobie z tym „panem profesorem”. Dla ciebie zawsze jestem Severus.

            Chłopak odetchnął z ulgą. Jego Opiekun Domu mógł być skrajnie wyprowadzony z równowagi, ale pozostawał sobą i dalej był jego ojcem chrzestnym.

- Chciałeś ze mną o czymś porozmawiać?

- Tak i wcale nie o uwodzeniu – przewrócił oczami i usiadł za własnym biurkiem. – ostatnio rozmawiałem z twoim ojcem, który dał mi jasno do zrozumienia, że mam ci przypomnieć o starym prawie czarodziejów – Draco zbladł i wyczarował sobie krzesło, na którym bez osiągania usiadł.

- Masz na myśli te o…

- Tak. Twój ojciec wie o tym, że zadajesz się z Granger. Po mimo tego, że naprowadziłem Czarnego Pana, na to, że twoje bliższe kontakty mogą pomóc, Lucjusz nie chce o tym słyszeć. Zaczął już szukać czysto krwistej żony dla ciebie. Rok po ukończeniu Hogwartu, będziesz żonaty. Przykro mi, ale on może to zrobić. Jest twoim ojcem, aby musisz mu się podporządkować, inaczej zostaniesz wydziedziczony.

- Nie chcę…

- Słuchaj, Draco. Dobrze wiesz, że nie masz szans na ślub z Granger, więc wybij ją sobie z głowy. Nie rujnuj sobie życia, przez Gryfonkę. Będzie jej lepiej bez ciebie. Jesteś Śmierciożercą!

            Malfoy patrzył bezbarwnym wzrokiem na swojego profesora. Wiedział, że on ma rację. Nie mógł jej poślubić, bo skazałby siebie i ją na niebezpieczeństwo. Musiał podporządkować się ojcu. Skinął sztywno głową i wstał.

- To dziwne… ostatnio rozmawiałem z Hermioną, o tym co mi ostatnio powiedziałeś. O tym, że rzekomo Czarny Pan dopiero się dowiedział o naszym związku. Była szczerze zdziwiona, bo ty jakieś pół roku temu, powiedziałeś jej to samo.

            Severus skrzywił się. Nie przemyślał swojego ostatniego posunięcia i zadziałał impulsywnie. Nie powinien mówić o tym chłopakowi.

- Okłamałem, pannę Granger. Poinformowałem ją, że Czarny Pan wie o waszym związku, aby uświadomić jej niebezpieczeństwo w jakim się znalazła, poprzez bliższe kontakty z tobą. W rzeczywistości, on dowiedział się niecały miesiąc temu. Tobie powiedziałem prawdę i nie pomyślałem o tym, że zaczniesz rozmawiać z Granger na ten temat.

- Czyli okłamałeś ją?! Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego co zrobiłeś? W dużej mierze, przez to właśnie ze mną zerwała!

- Wiem, Draco – mruknął cicho, patrząc na swojego chrześniaka. Krajało mu się serce, na widok bólu wypisanego na twarzy, ale nie miał innego wyboru. Ona nie była z Malfoy’em bezpieczna. Nie żeby z nim była, ale to całkiem inna historia.

- Nigdy ci tego nie wybaczę! – krzyknął i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami najgłośniej jak tylko mógł.

Aut:

Jakbyście chcieli przeczytać ocenę mojego bloga, to zapraszam na tę stronę: 

http://magiczne-oceny.blogspot.com/2013/12/004-ocena-bloga-wwwhogwardzki.html