Rozdział XLII "to jaki dramat się obok rozgrywał, nie było istotne"

Aut:
Jestem trochę zawiedziona, ponieważ myślałam, że domyślicie się, o czym Draco chce porozmawiać z Hermioną... Wydawało mi się, że naprowadziłam Was na to w którymś tam rozdziale, no ale cóż. Teraz macie wyjaśnienie. :D
Ogólnie rozdział wyszedł mi trochę dramatycznie, szczególnie końcówka, ale czego sie tu spodziewać, skoro kończyłam go pisać, po obejrzeniu filmu "Now is good" xd
No i miałam go wstawić wcześniej, ale nie dałam rady.

Chciałam Was jeszcze zaprosić do przeczytania mojej najnowszej miniaturki, oczywiście HG/SS: 

https://www.fanfiction.net/s/10066755/1/Zielony-p%C5%82omie%C5%84
Miłego czytania ^^

           Severus przewrócił się na drugi bok i nie mógł już zasnąć, jednak tak dobrze leżało mu się pod ciepłą kołdrą, że stwierdził, że jeszcze trochę lenistwa nikomu nie zaszkodziło. Okrył się szczelniej, aby chłód z lochów go nie dosięgł i przymknął oczy. Na pewno leżałby tak jeszcze dłuższy czas, gdyby nie to, że miał niemiłe wrażenie, że ktoś go obserwuje. Otworzył jedno oko i wzdrygnął się gwałtownie. Tuż obok łóżka stał cielesny patronus Dumbledore’a.

- Cholerne ptaszysko – warknął i usiadł – czego?

            Feniks spojrzał na niego ciekawie, przekrzywiając łepek, jakby chciał zapytać, dlaczego jest taki nie miły. Potem rozległ się najbardziej irytujący głos pod słońcem.

- Severusie, skoro już wstałeś, oczekuję cię w moim gabinecie, jak najszybciej. Mamy do umówienia pilną sprawę. Mam nadzieję, że się wyspałeś, Albus.

- Jakbym nie wiedział, że to ty – mruknął pod nosem i zaczął kompletować ubranie. Gdy był gotowy, skierował się do gabinetu Dumbledore’a, po drodze wymyślając różnorakie sposoby zabicia dyrektora. Dzięki temu, humor mu się nieco poprawił i jak zwykle bez pukania, wkroczył go kolistego pokoju, zawalonego bezużytecznymi bibelotami.

- Jak miło, że wpadłeś – powiedział wesoło staruszek, uśmiechając się dobrodusznie. Wskazał Severusowi krzesło, które przyjął bez większego zwlekania.

- No bo miałem inny wybór, prawda? – zapytał pod nosem, po czym głośno dodał – co wydarzyło się aż tak pilnego, że kazałeś swojej papudze mnie obudzić w środku nocy?

            Dumbledore zaśmiał się cicho i zerknął na Faweks’a, który siedział na żerdzi za nim. Porównywanie feniksa do papugi było ogromnym nieporozumieniem.

- Draco Malfoy złożył mi wczoraj wizytę.

- Co takiego? – poprawił się na krześle. Mógł spodziewać się ataku ze strony Czarnego Pana, zabicia kilku mugoli, okrzyknięcia Granger najzdolniejszą czarownicą tego stulecia, Minerwy, która oświadczyła się Albusowi, albo nawet Hagrida, który przestał kochać wszelakie niebezpieczne zwierzęta, ale na pewno nie tego. Jego chrześniak nienawidził dyrektora i każdy o tym wiedział. Zawsze nim gardził, dlatego rozmowa, była dla niego absolutnym szokiem.

            Hermiona usiadła po turecku na fotelu i uśmiechnęła się do Dracona. Może on wcale nie chce jej przekazać nic strasznego? Może po prostu chce się wyżalić, bo jakaś ślizgonka potraktowała go niemiło? Taaak, na pewno właśnie o coś takie mu chodzi.

- Chciałeś porozmawiać, więc jestem. Co się stało? – zapytała i zagryzła delikatnie wargę.

            Draco przez chwilę milczał, po czym odezwał się tak, jakby wcale nie usłyszał pytania. Znowu przeszło jej przez myśl, że jest jakiś nieswój.

- Jak się czujesz?

- Ee… nie najgorzej – odpowiedziała niepewnie, ale kontynuowała temat – jutro idę do pani Pomfrey. Ostatnio mi powiedziała, że będzie mogła określić płeć dziecka.

- Super – autentycznie się ucieszył, po czym ramiona mu opadły. Siedział zgarbiony, jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić. – Masz jakieś preferencje co do imienia?

- Raczej nie. Co prawda dla dziewczynki podoba mi się Eve, Mia lub Moe ale szczerze mówiąc, jeszcze nad tym nie myślałam.

- A dla chłopca?

- Naprawdę, nie wiem, Draco – mruknęła i spojrzała w dół. Prawda była taka, że to nie z nim chciała rozmawiać na ten temat, jednak Severus zdawał się unikać interesującej ją rozmowy. A może to były tylko nieprawdziwe przypuszczenia? Może tylko czekał, aż wreszcie się zapyta, jakie imię mu się podoba? Westchnęła cicho i podniosła ponownie głowę. – O czym chciałeś ze mną porozmawiać?

            Malfoy chyba zrozumiał, że nadszedł moment na szczerą rozmowę, bo wstał z fotela i zaczął chodzić po pokoju. Znała go już tyle, że doskonale wiedziała, że to przejaw zdenerwowania i czasami strachu. Cierpliwie czekała.

- Jak wiesz, moi rodzice stoją po stronie… Sama – Wiesz – Kogo – kiwnęła potakująco głową, zdając sobie z tego sprawę. W tym roku aż za dużo osób ją w tym fakcie uświadamiało. – I musisz również wiedzieć, że szykuje się wojna. Ostateczna. Któraś strona wygra, a inna przegra.

- Znam sytuację polityczną w państwie, Draco – odezwała się cicho, ale Ślizgon znowu nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi.

- Dlatego zdecydowałem się podjąć decyzję – Hermionie szybciej zabiło serce, bo wreszcie zrozumiała, o co mu chodzi. – Wczoraj, przed wizytą u Snape’a, byłem u Dumbledore’a. Powiedziałem mu, że chcę przejść na stronę Zakonu Feniksa. Na twoją stronę, Hermiono.

            - Że co?! – Snape otworzył szerzej oczy i przez dłuższy moment wpatrywał się w Dumbledore’a z niedowierzaniem. Młody Malfoy przeszedł na stronę Zakonu? NIE!

- Spokojnie, Severusie – mruknął uspokajająco dyrektor, ale już się nie uśmiechał. Sprawa była zbyt poważna, aby ją bagatelizować. – Draco sam mnie o to poprosił… mógłbym wręcz pokusić się o stwierdzenie, że poszedł w twoje ślady. Zachowywał się i prosił dokładnie o to samo.

- Odmówiłeś, prawda? Cholera, powiedz,  mu odmówiłeś, Dumbledore! – ryknął Snape, podrywając się z miejsca. Dawno nie był aż tak wzburzony. Uczniowie często go irytowali, nawet od czasu do czasu, Potter potrafił wyprowadzić go z równowagi, jednak teraz był autentycznie wściekły, a co za tym szło, niebezpieczny. Dyrektor też chyba o tym pomyślał, bo na moment ściągnął brwi.

- Oczywiście, że nie. Draco nie jest zły, zasługuje na drugą szansę, tak jak ty. Każdy na nią zasługuje…

- Przestań – przerwał mu gwałtownie i na moment zamknął oczy, aby się uspokoić. – Czarny Pan będzie chciał go teraz zabić. Chłopak jest zdrajcą, a zdrajców kara się pierwszych. Istnieje nawet szansa, że to ja będę musiał zrobić.

            Dumbledore również wstał i podszedł do Mistrza Eliksirów. Położył mu szczupłą dłoń na ramieniu i lekko ścisnął. Severus skupił całą swoją silną wolę, aby się nie wzdrygnąć i nie zrzucić ręki.

- On nie zrezygnował z bycia Śmierciożercą, Severusie i dobrze o tym wiesz. Stał się młodszą wersją ciebie.

            - Jesteś w Zakonie Feniksa? – odezwała się niemal szeptem. Patrzyła z szeroko otwartymi oczami na Dracona. – ale… to nie jest moja strona.

            Chłopak zmarszczył czoło, nie rozumiejąc. Na moment się zatrzymał, ale po chwili kontynuował swój spacer, gorączkowo nad czymś myśląc.

- Jak to nie? Nie jesteś po stronie Dumbledore’a?

- Jestem, ale nie należę do Zakonu – zacisnęła pięść, przypominając sobie rozmowę z Severusem, który wręcz przysiągł, że nie dopuści do tego, aby któreś z nich brało czynny udział w walkach. – ani Ron, ani Ginny, a nawet Harry w nim nie są. Uważają, że jesteśmy za młodzi. Nie zmienia to jednak faktu. Walczę po ich stronie i jestem w ciągłym niebezpieczeństwie.

            Draco uśmiechnął się jakby do siebie i usiadł na poręczy fotela, na którym siedziała. Odgarnął jej kosmyk włosów z twarzy i przejechał czule kciukiem po policzku. Hermiona zdziwiła się, ale nic nie powiedziała. Już dawno nie okazywał jej tego typu czułości.

- I dobrze. Jak wyobrażasz sobie walkę? Nie obraź się, ale nie nadajesz się do tego, szczególnie teraz – Hermiona przewróciła oczami, burcząc coś pod nosem o tym, że wszyscy ślizgoni są tacy sami. – jest coś jeszcze. Dumbledore oczywiście mnie przyjął do Zakonu Feniksa, ale zrobił ze mnie również… szpiega. Powiedział, abym nie spalił się wśród Śmierciożerców, bo…

- Co takiego zrobił?! – wykrzyknęła, zrywając się na równe nogi. Draco tak zdziwił się jej wybuchem, że spadł z poręczy na ziemię – Zrobił z ciebie SZPIEGA? Czy on chcę ci zrujnować żyje?! To jest niebezpieczne!

- Bez przesady. Nikt się nie dowie dla kogo naprawdę pracuję – wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa, które go czeka.

- Nie wiesz o czym mówisz. Grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo – zamknęła na moment oczy, aby się uspokoić. Dlaczego zawsze trafiała na szpiegów? Nie wystarczało, że odchodziła od zmysłów, bojąc się o Severusa, za każdym razem gdy był wzywany? Musiała się też przejmować o życie Dracona?

            Oparła się o kanapę i otworzyła oczy. Świat zaczął wirować, więc wzmocniła uścisk. Jedyne co zdążyła zrobić, to spojrzeć na Malfoy’a, który chyba zorientował się, że coś jest nie tak. Potem była już tylko ciemność.

            Hermiona ocknęła się w jakimś ciepłym miejscu. Leżała w łóżku, to pewne, ale chyba nie w swoim. To tutaj było za twarde i za wąskie. Kolejną rzeczą, którą zauważyła, było to, że ktoś trzymał ją za rękę i prawdopodobnie kciukiem, kręcił uspokajające kółka. Za rękę trzyma się tylko w szpitalu… no tak!

            Otworzyła powoli oczy i rozejrzała się. Jej przypuszczenia były trafne, znajdowała się w Skrzydle Szpitalnym, co do tego nie było wątpliwości. A osobą, która siedziała przy jej łóżku, był Snape. Gdy zobaczył, że się obudziła, ewidentnie się rozluźnił i delikatnie uśmiechnął.

- Wspominałam kiedyś, że powinieneś się częściej uśmiechać? – zapytała cicho i odchrząknęła. Zaschło jej w gardle.

- Z milion razy – przewrócił teatralnie oczami – Jak się czujesz?

            Hermiona zastanowiła się nad tym pytaniem. Nic jej nie bolało, wszystko było w porządku, tak jak zwykle.

- Chce mi się pić – stwierdziła i uniosła się na poduszkach, do pozycji półsiedzącą

- Nie wstawaj jeszcze – upomniał ją i podał szklankę z wodą. Przyjęła ją z wdzięcznością i wzięła parę łyków. Była przyjemnie zimna.

- Co się stało?

- Draco wyprowadził cię z równowagi – mruknął spokojnie, ale od razu odgadła, że był zły. Nawet bardzo.

            Wtedy dopiero przypomniała sobie zdarzenia z przed paru godzin. Draco został szpiegiem, na polecenie Dumbledore’a i jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nie zauważyła nawet kiedy, zaczęła szybciej oddychać. Severus wyjął jej szklankę z ręki, którą odstawił na stolik nocny i z powrotem złapał ją za dłoń.

- Nie denerwuj się. On nie da się zabić, jest bystry. W dodatku naprawdę zna się na rzeczy.

- Jak mam się nie bać? – zapytała piskliwym głosem, patrząc na niego z wyrzutem. – Z nim się stanie to samo co z tobą! Jego przyszłość mam tuż obok siebie i nie mogę temu zapobiec. Nie chcę dla niego takiego życia, Severusie!

- Ja też nie, ale stało się. Draco złożył Dumbledorowi przysięgę wierności, której nie można odwrócić. Przykro mi.

            Snape wstał z krzesła i spojrzał na nią z góry. Potem skinął głową i wyszedł ze Skrzydła Szpitalnego, zostawiając ją samą. Przerażoną i bojącą się o przyszłość przyjaciela. Po prostu uciekł, zachowując się jak ostatni tchórz.

            Severus przez całą drogę do dyrektora nie mógł zapomnieć wyrazu jej twarzy. Czuł się okropnie, że tak ją potraktował, ale nie mógł postąpić inaczej. Musiała zrozumieć, że nie było innego wyjścia, chociaż wszystko mogło potoczyć się inaczej, gdyby chłopak zwrócił się najpierw do niego, a dopiero później do Dumbledore’a. Cholernemu Albusowi było to bardzo na rękę. Z głupoty chłopaka, zyskał kolejnego szpiega, zaplątanego w macki miłości. Hermiona miała rację. On sam był przyszłością Draco. Bardzo możliwe, że za piętnaście lat, jeżeli do tego czasu będzie nadal trwać wojna, Malfoy stanie się zgorzkniałym, upierdliwym paranoikiem, gnębiącym wszystkich na około.

            Snape zacisnął mocniej pięści i wszedł do gabinetu dyrektora. Gdy zobaczył starszego mężczyznę za biurkiem, poczuł odrazę. Był manipulatorem i zawsze potrafił znaleźć odpowiedź na każde pytanie, na każdy zarzut.

- To było konieczne, Severusie – powiedział spokojnie. Wyglądał na autentycznie smutnego, ale nie dał się zwieść. Za dobrze znał ten wyraz twarzy.

- Ale… dlaczego? Dobrze wiedziałeś, że odbije się to na niej… - odparł, siadając na krześle. Dalej był wściekły, ale nie miał już siły się kłócić. Teraz skupił się na tym, aby nie pobiec do Szpitala i nie przeprosić Hermiony za swoje zachowanie.

- Panna Granger jest silna, da radę. A Draco spadł nam jak z nieba. Na gwałt potrzebny był drugi szpieg w obozie Voldemorta. Przykro mi to mówić, Severusie, ale już nie dajesz sobie rady.

- Jestem prawą ręką Czarnego Pana! – warknął wzburzony – On mi ufa.

- Wiem i jestem dumny z tego co osiągnąłeś. Nie każdemu by się to udało. Przez te wszystkie lata dawałeś radę fizycznie, jak i psychicznie. Jednak nam jest potrzebny jeszcze ktoś, kto jest w niższych szeregach. Ktoś kto wszystko widzi i słyszy, ale jest niewidzialny. Rozumiesz co mam na myśli?

- Tak – westchnął, po czym dodał. – Ale nie musiałeś od razu mianować Draco na to stanowisko. To jeszcze dzieciak i w dodatku nieszczęśliwie zakochany.

- Hermiona jest w tym samym wieku, a jednak nie uważasz jej za dziecko.

            Severus rzucił mu wściekłe spojrzenie, ale nie odpowiedział. Nie miał zamiaru grać w jego grę. Nie chciał jej mieszać bardziej, niż to było konieczne.

- Granger będzie chciała wstąpić do Zakonu. Nie dam rady jej dłużej zwodzić.

- Może nie powinieneś? – Dumbledore kręcił młynka palcami, myśląc – Może jej wejście do Zakonu Feniksa będzie dobrym pomysłem? Tak samo jak Harry’ego i pana Weasley’a? Są młodzi i mogą dostrzec lub zrozumieć pewne sprawy lepiej od nas, starych wyjadaczy.

- Nie Granger. Wprowadzaj sobie Pottera i Weasley’a, proszę bardzo, ale jej w to nie mieszaj. Ona jest w ciąży, Dumbledore! Nie wystarczy, że boi się o mnie? Musi jeszcze o Draco?

- Nie zmienię zdania, Severusie. Skończyliśmy rozmowę, proszę, wyjdź.

            Snape spojrzał w niebieskie oczy dyrektora i nie dopatrzył się w nich niczego, poza uporem. Wiedział, że on ma rację. Draco naprawdę się przyda, jednak nie mógł znieść przeczucia, które mówiło mu, że on już zna jego przyszłość.

            Hermiona wyszła ze Skrzydła Szpitalnego i skierowała się do Wieży Gryffindoru. Szła powoli, noga za nogą. Ludzie mijali ją, ale nie zwracała na nich uwagi. Myślała o swoim życiu, które tak naprawdę dopiero rozpoczęła. Zaraz miała skończyć szkołę i wkroczyć w dorosłość, chcąc nie chcąc u boku Severusa i Draco. Każdy z nich był w pewien sposób najważniejszy.

            Westchnęła i zawróciła. Musiała porozmawiać z Severusem. Podejrzewała, że potrzebuje jej teraz. Prawdopodobnie upijał się do nieprzytomności, uważając, że to jego wina. A nie była. Odpowiedzialną osobą za to wszystko było tylko i wyłącznie Voldemort. Nawet nie Dumbledore. On starał się wygrać wojnę, przy pomocy ludzi. Każda chętna para rąk do pracy jest ważna, a to jaki dramat się obok rozgrywał, nie było istotne.

            Pchnęła drzwi i wkroczyła do salonu. Severus siedział w fotelu z butelką Ognistej Whisky. Wpatrywał się w kominek, który już powoli dogasał. Nawet nie zauważył, że weszła do pokoju. Pokręciła ledwie zauważalnie głową na ten widok i podeszła do fotela. Gdy dotknęła jego ramienia, spiął się, ale nie podniósł głowy.

- Uroczy widok, nieprawdaż? – zapytał sarkastycznie, biorąc potężnego łyka. Hermiona skrzywiła się i nie odpowiedziała. Kucnęła obok niego i uśmiechnęła się smutno.

- Nie. Wcale tak nie uważam – wyszeptała i zagryzła wargę, która zaczęła niebezpiecznie drżeć. – Severusie, on może zginąć. Draco nie jest tobą, on nie da rady. Jego Oklumencja nie jest aż tak zaawansowana, aby mógł się bronić przed wpływem Sam – Wiesz – Kogo. Dumbledore będzie mu kazać przyjąć Mroczny Znak. Będzie narażony na ciągły stres i tortury. Ile Cruciatusów zniesie?

- Tyle ile będzie trzeba – odparł. Mówił zupełnie innym tonem, niż przed chwilą. Wyglądał na całkiem trzeźwego i był pewny swoich słów. – Draco zgodził się na to, ponieważ cię kocha. Zrobi się twardy, niezniszczalny. Wiem, co mówię, bo ze mną było tak samo. Liczmy tylko na to, że wojna zakończy się już niedługo i Malfoy nie poniesie większych szkód na ciele i umyśle.

            Hermiona pociągnęła nosem i skinęła głową. Przyszła tutaj, aby to jego pocieszyć, ale wyszło jak zwykle. Severus złapał ją za ręce i podniósł. Nie wiadomo kiedy, znalazła się w jego ramionach i niósł ją do swojej sypialni. Znajomy zapach pościeli, uspokoił ją na tyle, aby zmusiła się do ponownego otwarcia oczu. Musiała zadać mu to pytanie.

- Jak chciałbyś, aby nazywał się twój syn?

- Syn?

- Pani Pomfrey powiedziała mi dzisiaj, że to chłopiec. Więc jak?

            Severus nie odpowiedział od razu. Zdjął surdut i został tylko w białej koszuli. Wszedł do łóżka i położył się obok niej, podkładając sobie poduszkę pod głowę. Patrzył w sufit. W końcu uśmiechnął się.

- Aleksander. Nazwijmy go Aleksander.

Potem pochylił się nad Hermioną. Odgarnął jej włosy z szyi i dekoltu, po czym pocałował. Robił to delikatnie, ale jednocześnie namiętnie. Gdy się od niej oderwał, uśmiechnął się, ale inaczej niż zwykle. Przez ten krótki moment był naprawdę szczęśliwy.

- Aleksander Severus Snape – powiedziała na głos, aby sprawdzić brzmienie. W pokoju zaległa cisza, jakby obydwoje smakowali wypowiedziane przez nią słowa. Następnie Severus przyciągnął ją bliżej do siebie i pierwszy raz, od kiedy oznajmiła mu, że jest w ciąży, położył jej rękę na brzuchu. Wiedzieli, że zapamiętają tę chwilę do końca życia. 

Aut:

Mam nadzieję, że zaakceptowaliście imię ^^