Rozdział XLVI "Nie mógł uwierzyć w to, że kiedyś go pociągała"

Aut:
No i jest kolejny rozdział. Kurczę, miałam nadzieję, że niedługo skończę bloga, ale na razie się na to nie zapowiada xd No cóż, to chyba lepiej dla Was ^^
Dzisiejszy rozdział jest trochę krótszy, ale to dlatego, że nie miałam weny. Ale w sumie, coś się w nim dzieje, więc nie powinniście narzekać. Proszę tylko o to, abyście nie oceniali Severusa pochopnie. Zrobił to co musiał :D
Mam jeszcze dla Was dwie miniaturki. Mam nadzieję, że się podobają:
https://www.fanfiction.net/s/10209992/1/Wszystko-by%C5%82o-dobrze
https://www.fanfiction.net/s/10207044/1/Trzy-dni-temu

           Gdy Hermiona i Severus wrócili do Nory, wszyscy byli rozleniwieni i przysypiali. W radiu leciał akurat spokojny utwór, którego słuchała pani Weasley, siedząc na bujanym fotelu, koło radioodbiornika. Profesor McGonagall zdawała się mieć dosyć towarzystwa bliźniaków i Fleur obok siebie, bo gdy tylko ich zobaczyła, zerwała się z miejsca.

- Seveusie, wracam do zamku. Idziesz?

- Nareszcie! – ucieszył się i od razu skierował się w stronę kominka. Będąc już jedną nogą w płomieniach, odwrócił się – Granger, dzisiaj masz wolne – powiedział i zniknął.

            Chwilę później to samo uczyniła profesor McGonagall, gdy udało jej się wytłumaczyć Molly, że nie chce pasztecików na drogę. Hermiona została sama i nie za bardzo wiedziała, jak wrócić do zamku, aby nikogo nie urazić. Snape swoje ostatnie słowa, mógł zdecydowanie zostawić dla siebie. Jednak nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił.

- Hermiono, kochanie, jesteś głodna?

- Nie, dziękuje, pani Weasley, właściwie to również muszę wracać do zamku… - skłamała i rozejrzała się, szukając u kogoś wsparcia. Niestety nikt nie chciał jej pomóc. – Prawda, profesorze Dumbledore? Chciał pan ze mną o czymś porozmawiać?

            Podeszła do dyrektora, świadomie wybudzając go z drzemki. Mężczyzna od razu otrzeźwiał i zmarszczył czoło, słuchając Hermiony. Nie była z nim umówiona.

- Tak, oczywiście. Musimy iść. Wybacz mi Molly, ale naprawdę pilnie muszę porozmawiać z panną Granger.

            Pani Weasley była zawiedziona, jednak nie umiała sprzeciwić się Dumbledore’owi, dlatego dziesięć minut później, znajdowali się już w gabinecie Minerwy.

- Wyspałeś się, Albusie? – profesor McGonagall zachichotała. Jak widać, nie tylko Severus postanowił wyciąć jej taki numer. Dumbledore również został pozostawiony sam sobie.

- Zabawne – staruszek pokręcił głową i otworzył drzwi dla Hermiony, która szybko wyszła z pokoju. – naprawdę chcesz ze mną porozmawiać, czy po prostu chciałaś uniknąć śmierci z przejedzenia?

- Zdecydowanie to drugie. Przepraszam, że tak pana wykorzystałam, profesorze, ale…

- Molly potrafi być irytująca, jeżeli chodzi o jedzenie, ale to dobra kobieta – dyrektor poklepał ją po plecach. – jak sobie radzisz, Hermiono? Severus skąpi mi informacji. Wspomina tylko coś o buzujących hormonach…?

            Hermiona roześmiała się, kręcąc głową. On był niemożliwy! Ale przynajmniej miała świadomość, że trzyma ich wspólne rozmowy w tajemnicy, a nie rozpowiada ich każdemu, kto zechce słuchać.

- Hormony… może i można to tak nazwać, jednak ja bym określiła to po prostu słowem „związek”.

- Spędzasz za dużo czasu z Severusem. Robisz się równie tajemnicza, co on.

- Uznam to za komplement, panie profesorze – zażartowała i trochę zwolniła. – Jest nie najgorzej. Snape… on jest ogólnie beznadziejny w jakimkolwiek okazywaniu uczuć bądź czułości, ale stara się, a mi to wystarcza.

- Wybacz mi, panno Granger, jeżeli moje pytanie będzie nie na miejscu, ale wybraliście już imię? – Dumbledore spojrzał na nią ciekawie.

- Tak, Aleksander – Uśmiechnęła się delikatnie, zagryzając wargę.

- Dostojne imię. Będzie pasować do syna Severusa.

            Hermiona pokiwała głową, całkowicie zgadzając się z dyrektorem. Potem pożegnała się z nim i ruszyła do swojego nowego pokoju. Co prawda miała te święta spędzić z Severusem, ale podejrzewała, że po takiej ilości Weasley’ów na raz, potrzebuje samotności. Zajrzy do niego wieczorem.

            Snape po powrocie do komnat, zdecydował się na szybki prysznic. Podejrzewał, że później może nie mieć na niego czasu i nie mylił się. Mroczny Znak zapiekł go, akurat gdy wycierał się ręcznikiem w łazience. Pogratulował sobie zapobiegliwości i bez ociągania ubrał szaty Śmierciożerców. Potem wyskrobał krótką wiadomość dla Hermiony i zostawił ją na równo pościelonym łóżku. Nie byli co prawda umówieni na wieczór, ale był prawie pewien, że do niego zajrzy. Następnie wysłał patronusa do Dumbledore’a i zniknął w kominku, przenosząc się do dworu Malfoy’ów.

- Nie możliwe, Snape. Chyba pierwszy raz się nie spóźniłeś – Lucjusz pomógł mu wyjść z kominka i otrzepał z sadzy.

- Czekałem na wezwanie – odparł chłodno i rozejrzał się po pokoju. Na kanapie siedziała Narcyza, która uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Skinął jej głową i ponownie przeniósł wzrok na jej męża – Czarny Pan zaplanował jakąś rozrywkę na wieczór?

- Można tak powiedzieć… - mruknął wymijająco Lucjusz, odchodząc od niego. Powszechnie było wiadomo, że pomimo tego, iż Severus był jednym z największych Śmierciożerców, jakich posiadał Voldemort, nie był okrutny. Już nie.

- Dużo? – zapytał, nie pozwalając sobie na jakiekolwiek skrzywienie. Przecież się tego spodziewał.

- Tylko pięciu mugoli w tym dziecko. Wiesz, takie małe przedstawienie dla zewnętrznego kręgu.

- Rozumiem – powiedział sucho i poprawił szaty. – Idziemy?

- Oczywiście.

            Lucjusz wyszedł pierwszy, zostawiając Narcyzę sam na sam z Severusem. Kobieta po wyjściu męża, wreszcie uśmiechnęła się szczerze i podeszła do Snape’a. Wystawił do niej ramię, aby mogła się oprzeć i również wyszli z ogromnego salonu.

- Severusie, mam nadzieję, że dzisiaj jednak zostaniesz na noc, we dworze – przejechała długimi, szczupłymi palcami po jego ręce. Przeszył go dreszcz, ale nie dał po sobie nic poznać. Okazywanie uczyć było dla słabych.

- Jeżeli tego pragniesz, Narcyzo – odparł gładko, nawet się nie zająknąwszy. Szli pustym korytarzem, który był oświetlony tylko dzięki świecom. Gdy podeszli do dużych, drewnianych drzwi, otworzyły się przed nimi same, pozwalając wejść do sali balowej.

            Komnata była już zapełniona ludźmi, którzy rozmawiali przyciszonymi głosami. Większość stała w małych grupkach, pod ścianami. Tylko nieliczni mieli przywilej spędzenia wieczoru przy ogromnym tronie, na którym zasiadał Czarny Pan. Tam właśnie skierował się Severus z Narcyzą.

- Panie mój – Snape skłonił się Voldemortowi i nie podniósł dopóki ten mu na to nie pozwolił. Może i był wyżej ustawiony w hierarchii od tych, co musieli padać na twarz przed jego obliczem, jednak okazywanie posłuszeństwa jeszcze nigdy nie zaszkodziło.

- Witaj, Seversie. Skoro jest już mój drogi szpieg, myślę, że możemy zaczynać.

            Nagle, wszystkie szepty ustały, jakby ktoś wyłączył na pilocie od telewizora, głos. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę tronu i czekali z zapartym tchem, na rozwój wypadków. Voldemort uśmiechnął się sadystycznie i zwrócił się do Lucjusza, który stał po jego lewej stronie, wraz z Narcyzą i Draco. Severus z ulgą zauważył, że chłopakowi nic nie było, poza ogólnym strachem i przemęczeniem psychicznym.

- Jak się mają sprawy w Ministerstwie Magii?

            Malfoy wyprostował się i odchrząknął. Snape od razu zauważył, że zrobił się bardziej blady, co mogło oznaczać tylko jedno. Znowu zawiódł.

- Scrimgeour nie jest tak uległy jak Knot. Większość moich pomysłów odrzuca, nawet nie słuchając. Wie, że w pierwszej wojnie, byłem po twojej stronie, Panie i nie sądzi, abym się… zmienił – pod koniec głos mu się załamał. Każdy, łącznie z nim, wiedział co go teraz czeka. Miał jasne zadanie, którego nie wykonał.

- To źle, Lucjuszu, bardzo źle. Po raz kolejny mnie zawiodłeś – głos Czarnego Pana był przejmująco zimny. Cisza, która była do tej pory, stała się jeszcze bardziej dotkliwa.

            Severus przeniósł wzrok na Narcyzę, która ledwie zauważalnie przesunęła się w prawo, tak aby zasłonić synowi widok na ojca. Pomimo tego, że była całkowicie obojętna, na to co miało się zaraz stać, kochała swojego syna i rozumiała jego ból.

- Mam nadzieję, że to będzie ostatni raz, jak nie wykonałeś swojego zadania, Lucjuszu.

- Oczywiście, mój panie – mężczyzna opadł na kolana i zaczął wyłamywać sobie palce. Severus prychnął w duchu, na jego absolutny brak opanowania.

- Crucio! – Voldemort leniwym ruchem ręki, sprowadził okropne katusze na klęczącego przed nim Malfoy’a. Jego przerażające wrzaski, rozdzierały się po sali, ale nikt, nawet jego syn, nie ruszył się z miejsca. Wszyscy przyglądali się agonii w milczeniu. Jakiś czas później, klątwa ustała, a bezwładne ciało Lucjusza, wynieśli jacyś nisko postawieni Śmierciożercy.

            Reszta część zebrania upłynęła trochę lepiej, chociaż jeszcze Yaxley był torturowany, jednak wstał o własnych siłach i tak wytrwał do końca spotkania. Pod koniec, tak jak mówił Malfoy, Czarny Pan zezwolił na wprowadzenie ich dzisiejszej rozrywki.

            Do komnaty weszło pięć osób, w tym jedna, malutka dziewczynka, błyszcząca od łez. Trzymała się kurczowo ręki ojca, który był równie przerażony, co córka. W sali rozległy się śmiechy. Śmieciożercy zaczęli ich wyzywać i popychać, aż w końcu stanęli przed obliczem najgroźniejszego z nich wszystkich.

- Czego od nas chcesz? – krzyknął młody mężczyzna, podchodząc o krok za blisko. Błysnęło czerwone światło i mugol leżał już na ziemi, zwijając się z bólu.

- Bawcie się moi przyjaciele! Zadajcie tym szlamą ogromny ból, a na koniec zabijcie! – Śmierciożercy zaczęli wiwatować i rzucać przeróżne, okropne klątwy na mugoli.

            Severus patrzył na to z obojętnością. Już dawno się nauczył, że nie może się obwiniać o ich śmierć. Nie mógł nic zrobić. Żal mu było tylko tego dziecka, które właśnie łkało, nad ciałem ojca, który został potraktowany wyjątkowo okrutną klątwą tnącą.

- Narcyzo, zaprowadzisz mnie do pokoju? – zapytał, podchodząc bliżej. Draco spojrzał na niego, po czym spuścił wzrok. Wiedział, że to co się dzieje w tym pokoju to kłamstwo, że wszyscy grają tylko swoją rolę, jednak nie było mu łatwo.

- Oczywiście, Severusie. Chodź – poczuł jej małą, zimną dłoń, łapiącą jego dużą i spracowaną.

            Po chwili szli już schodami na górę. Draco, zniknął w którymś z pokojów, zapewne po to, aby zająć się ojcem. Snape wolał nie rozmyślać na tym, co się zaraz wydarzy. Dobrze wiedział, że Dumbledore tego od niego wymaga. Musiał mieć dobre stosunki z Malfoy’ami, nawet za taką cenę. Poza tym, on i Narcyza byli kimś na kształt przyjaciół.

            Stanęli przed drzwiami od pokoju, w którym zwykle sypiał. Narcyza otworzyła je i weszli do środka. Ich oczom ukazała się ładna, choć nie wielka sypialna z tarasem i kominkiem.

- Dawno cię tu nie było, Severusie – odezwała się w końcu, podchodząc do małej toaletki i siadając przed lustrem. Rozpuściła wytworny kok, który zrobiła na zebranie i pomasowała ręką szyje, przymykając oczy.

- Dobrze wiesz, że Dumbledore mnie sprawdza – mruknął, ucinając temat. Podszedł do niej i przez chwilę patrzył na ich odbicia w lustrze. Potem zaczął delikatnie masować jej kark.

- Tęskniłam… - wyszeptała, wstając. Pogładziła go po policzku, po czym zjechała ręką niżej, na jego tors. Severus przymknął oczy, udając, że robi to z rozkoszy. Prawda była jednak diametralnie inna. Tak bardzo przyzwyczaił się do dotyku Hermiony, że teraz żadnego innego nie mógł znieść. Musiał jednak to zrobić. Właśnie dla Granger.

- Teraz już jestem – odparł z prostotą i ujął jej podbródek do góry. Drugą rękę położył na jej tali i przyciągnął jeszcze bardziej do siebie. Czuł jej słodki oddech na własnej twarzy i całą siłą woli zmusił się, aby ją pocałować. Dobrze znał te usta, dlatego już po chwili pogłębił pocałunek. Narcyza jęknęła, zarzucając mu ręce na szyję. Severus zdarł z niej szatę i pchnął na łóżko.

            Tak bardzo różniła się od Hermiony. Narcyza była nieprzyjemnie chuda, wręcz sucha. Proste, blond włosy, sięgające łopatek wybitnie go dekoncentrowały. Był aż nadto przyzwyczajony do wszechobecnych, brązowych loków. W dodatku Narcyza była nieprzyjemnie zimna w tej swojej szlachetności krwi. Nie mógł uwierzyć w to, że kiedyś go pociągała.

            Około dwudziestej, Hermiona wskoczyła do kominka, aby przenieść się do pokoi Severusa. Otrzepała się z popiołu, który był niestety wszechobecny, przy podróżowaniu za pomogą sieci Fiuu.

- Severus? – rzuciła w przestrzeń, ale odpowiedziała jej cisza. Zmarszczyła czoło i najpierw zajrzała do gabinetu. Mógł sprawdzać wypracowania uczniów, jednak nie znalazła go tam. Sprawdziła jeszcze w pracowni i łazience. Dopiero, gdy dotarła do sypialni, zobaczyła zapieczętowaną kartkę, leżącą na łóżku. Odetchnęła z ulgą i rozwinęła ją.

Hermiono!

            Zostałem wezwany, tak jak się spodziewałem. Nie mam pojęcia, ile może takie spotkanie potrwać, dlatego nie wszczynaj alarmu po trzech godzinach. Spokojnie może mnie nie być i dobę.

            Skoro już dotarłaś do MOJEJ sypialni, możesz w niej zostać, dopóki nie wrócę. Jakby Ci się bardzo nudziło, pod łóżkiem znajdziesz eseje do sprawdzenia.

            Nie martw się, nie da się mnie tak łatwo zabić.

SS

           

            Hermiona przeczytała liścik i odłożyła go na szafkę nocną. Była przygotowana na to co przeczyta, dlatego była spokojna, na tyle ile można być spokojnym w takiej sytuacji.

- Eseje? Chciałbyś – mruknęła pod nosem i zdjęła z siebie szatę wierzchnią. Gdy była w zwykłej bluzce i majtkach, weszła do łóżka. Zewsząd otaczał ją jego zapach i poczuła się bezpieczna. Przymknęła oczy i niedługo później zasnęła.

            Severus obudził się wcześnie. Wnioskując po wysokości słońca, było około szóstej. Zerknął na Narcyzę, która leżała, przytulona do niego. Westchnął i odgarnął jej włosy z twarzy. Kiedy spała, ostre rysy łagodniały, pokazując jaką pięknością kiedyś była. Co tu dużo mówić. Wszystkie siostry Black, były ucieleśnieniem marzeń każdego mężczyzny. Wszystkie były niezaprzeczalnie piękne, jednak każda diametralnie różna od drugiej.

            Narcyza była opanowana, władcza i lodowata. Pasowała do Lucjusza, który był dokładnie taki sam. Niestety dla niej liczyła się również pozycja społeczna, a dzięki swojemu nieudolnemu mężowi, była coraz mniejsza.

            Bellatriks oszalała w swojej chorej miłości do Czarnego Pana. Azkaban również zostawił ślad na jej umyśle, czyniąc ją nieobliczaną i śmiertelnie niebezpieczną. Burza czarnych jak smoła loków i figura modelki już nikogo nie dały zwieźć. Jej nieodłącznym elementem były szalejące klątwy i nienawiść do mugoli. Nic dziwnego, że Czarny Pan pozwalał jej na wszystko.

            Andromeda była inna od swoich sióstr. Miała zdecydowanie łagodniejsze spojrzenie, a włosy, tak podobne do włosów Belli, dodawały uroku. Zawsze z trzech piękności Black, stawiał na tę ostatnią. Nic dziwnego. Miała gniazdo na głowie i nie należała do anorektyczek, jak Narcyza. Nie zdziwił się specjalnie, gdy usłyszał, że stanęła po stronie Zakonu Feniksa. Pomimo nazwiska, domu w Hogwarcie oraz rodziny, była dobra.

            Severus przewrócił teatralnie oczami. Rozmyślał już od dobrych dwudziestu minut! Już dawno powinien być w Hogwarcie z Hermioną. Ostrożnie wyszedł z łóżka i szybko się ubrał, nie chcąc jej budzić. Rzucił ostatnie szybkie spojrzenie na kobietę w łóżku, po czym zniknął w kominku.

            Wszedł na palcach na sypialni i ledwie powstrzymał się przed westchnięciem. Wreszcie zobaczył osobę, którą chciał. To z nią powinien spędzić wczorajszą noc. Podszedł do łóżka i zaczął się ponownie rozbierać.

- Severus? – zapytała sennie, nie otwierając oczu. Snape przytulił ją szybko do siebie i pocałował w skroń.

- Śpij, nic mi nie jest – wyszeptał, gładząc jej rękę. Uśmiechnęła się, po czym zmarszczyła czoło.

- Pachniesz damskimi perfumami…

- Śpij Hermiono, porozmawiamy za parę godzin.

            Dziewczyna pokiwała głową i ponownie zasnęła. Severus przymknął oczy, delektując się jej zapachem. Miał tylko nadzieję, że zrozumie i mu wybaczy.

            Hermiona obudziła się parę godzin później. Pamiętała, że wcześnie rano, przyszedł Severus. W jego objęciach od razu lepiej jej się spało. Czuła się miło wypoczęta.

- Cześć – powiedziała zachrypniętym głosem i odchrząknęła. Potem przeciągnęła się i uśmiechnęła lekko.

- Domyślam się, że wypracowań nie tknęłaś…? – zapytał, wznosząc teatralnie oczy ku niebu.

- Oczywiście, że nie. Co by było, gdyby dyrektor dowiedział się, że tak ważne sprawy powierzasz nastolatce i to w dodatku swojej uczennicy…!

- Przydałabyś się na coś, a nie, tylko leżysz.

- Wypraszam sobie! – zawołała, udając złą. Podniosła się na ręce i pocałowała go. Początkowo oddawał jej pocałunki, jednak po chwili odsunął ją od siebie łagodnie. Posłała mu pytające spojrzenie.

- Powinniśmy porozmawiać – przyznał i podniósł się do pozycji siedzącej. Hermiona za to usiadła po turecku i uśmiechnęła się.

- Wyduś to z siebie. Wyglądasz, jakbyś zaraz miał eksplodować!

- Nie przeginaj – mruknął, jednak pokiwał głową, na znak, że się zgadza. Odetchnął głębiej, po czym powiedział – Spałem z Narcyzą Malfoy.

            Hermiona zrobiła wielkie oczy, nie rozumiejąc tego, co właśnie powiedział. Jak to spadł z matką Draco? Przecież to nie możliwe.

- Co zrobiłeś? – zapytała, patrząc w piękne, obsydianowe oczy Severusa Snape’a.