Rozdział LI "Nikt nie mówił, że będzie łatwo"

Aut:
Rozdział wstawiam późno, ale miał być w poniedziałek, więc jest. Wyszedł mi trochę ckliwie i smutno... no ale i takie muszą być notki, nie? ;D
Dodałam nową muzykę, która według mnie całkiem nieźle pasuje do rozdziału. Posłuchajcie sobie.
No i oczywiście zapraszam do czytania, komentowania i udostępniania! ^^

Hermiona Granger obudziła się bardzo wcześnie rano. Od razu otworzyła oczy i wstała z łóżka. Otworzyła okno, a chłodne, ranne powietrze owiało ją, całkowicie wybudzając ze snu. Dzisiaj, po śniadaniu miała opuścić Hogwart na zawsze. Zakończy magiczną edukację. Możliwe było, że w przyszłości pójdzie na studia, ale na pewno nie teraz. Zbliżała się wojna, a co ważniejsze termin porodu. Już tak bardzo niedługo, zmieni się wszystko.

            Pamiętała, jak pierwszy raz przekroczyła próg zamku. Wszystko wydawało jej się takie ogromne. Szkoła stanowiła dla niej ucieleśnienie marzeń – od dłuższego czasu podejrzewała, że zwykły, szary świat mugoli nie jest do końca dla niej. Niestety, nie wszystko okazało się być takie różowe, jak z początku sądziła, że będzie. Nie potrafiła odnaleźć się wśród rówieśników, więc chowała się za książkami. Jedenastoletnie dzieci nie rozumiały jej zapału do nauki, wyśmiewały i pozostawiły samą sobie. Pierwsze tygodnie w Hogwarcie były na prawdę ciężkie. Dopiero z czasem poznała bliżej Harry’ego i Rona, a przygoda z górskim trollem, otworzyła całej trójce oczy. Stali się przyjaciółmi, na dobre i na złe. Zabawne było to, że z Ronem kłóciła się niemal cały czas, a z Harrym mogła porozmawiać, jednak, gdy przychodziło co do czego, oddałaby za nich życie. Udowodniła to zresztą wiele razy.

            Ich przyjaźń została poddana próbie na szóstym roku, gdy zaczęła spotykać się z Draconem. Z początku nie mogli zrozumieć, co w nim widzi – właściwie to do teraz się zastanawiają. Uważali, że Malfoy jest zły i koniec. Hermiona jednak zobaczyła w nim coś więcej, coś wartego ocalenia. Bardzo szybko się w nim zakochała, ale zeszli się dopiero miesiąc przed końcem roku. Wakacje były próbą ich związku, którą przeszli zwycięsko.

            Aczkolwiek walory życia odkryła dopiero przy Severusie. Hogwart nabrał dla niej całkiem innego wymiaru, wszystko się zmieniło. Całe swoje życie życie postawiła na jedną kartę, lecz nie żałowała.

            W końcu zamknęła okno i poszła do łazienki. Stanęła przed lustrem i przyjrzała się sobie krytycznie. Nie zmieniła się specjalnie od zeszłego roku, pomimo tego, w swoich oczach dostrzegła dorosłość.

- Ciekawe jak będę wyglądać po wojnie… o ile ją przeżyję – wyszeptała i związała włosy w luźny, koński ogon.

            Po raz ostatni założyła na siebie szkolną szatę. Gdy ją zdejmie w pociągu, aby przebrać się w mugolskie ubrania, przestanie być dzieckiem, a stanie się dorosłą osobą. Będzie podejmować własne decyzje, samodzielnie za siebie odpowiadać. Z jednej strony to była nieco przerażająca perspektywa, ale z drugiej, nie mogła się doczekać.

            Ale czy naprawdę tak wiele się zmieni? Na wakacje jedzie do Nory, tak jak zawsze. Spokojnie będzie mogła udawać, że w przyszłym roku, ponownie czeka ją Hogwart, brak jakiejkolwiek odpowiedzialności. Pomimo tego, że zakończy dziecięcy etap w swoim życiu i tak nie będzie mogła powiedzieć na głos o pewnych sprawach. Severus na zawsze pozostanie „profesorem Snape’em”, a Aleksander synem Draco.

- Nikt nie mówił, że będzie łatwo – powiedziała cicho, zaciskając pięści.

            Ostatni raz rozejrzała się po swoim nowym – starym pokoju. Ubrania i książki zostały spakowane do kufra, a łóżko pościelone. Już nigdy nie miała tutaj powrócić. Hermiona zagryzła wargę, czując, że zaraz się rozklei. Nie chciała płakać, wiedziała jednak, że takiego dnia jak dzisiaj, będą robić to wszyscy. Ci, którzy byli lepiej poinformowani będą płakać, bo mają świadomość, że mogą już nigdy nie zobaczyć przyjaciół – w końcu szykowała się wojna. Inni będą szlochać za utraconą niewinnością i dzieciństwem. Jeszcze inni po prostu za nauczycielami, duchami i szkołą – takich będzie zdecydowanie najwięcej.

- Weź się w garść, Hermiono! – rozkazała sobie, unosząc wysoko głowę do góry. Potem wyszła z pokoju, zamykając cicho drzwi.

            Wielka Sala wypełniona była po brzegi roześmianymi uczniami, biegającymi od stołu do stołu. Niby dzień jak co dzień, jednak w powietrzu wyczuwało się to napięcie – zbliżające wakacje.

            Hermiona usiadła obok Harry’ego i Rona. Pomimo tego, że wstała wcześnie rano, nim zeszła na śniadanie, zrobiła się całkiem późna godzina. Chłopcy kończyli właśnie owsiankę i dyskutowali z Ginny, która siedziała naprzeciwko nich, o Quidditchu.

- Smacznego – rzuciła na przywitanie i zabrała się za robienie tosta z dżemem.

- Ginny, Harpie z Holyhead nie zdobędą w tym roku mistrzostwa – zawołał rozdrażniony Harry, spoglądając z pode łba na swoją dziewczynę.

- Zobaczymy – zaperzyła się, po czym zwróciła się do Hermiony – jak czujesz się ze świadomością, że ukończenia szkoły?

- Niepewnie. Z jednej strony…

- Daj spokój! Przecież każdy się cieszy z wakacji! – przerwał jej Ron i wepchał sobie całą parówkę do buzi. Obie spojrzały na niego z niesmakiem.

- Jesteś obleśny – stwierdziły zgodnie, parskając śmiechem.

           

            Severus Snape nie był w dobrym nastroju, co było tylko trochę dziwne. Po pierwsze, on zawsze miał zły humor, niezależnie od sytuacji. Po drugie zaczynały się wakacje, co oznaczało wyjazd rozwydrzonych dzieciaków. Ten fakt powinien dobrze na niego wypływać, jednak tak nie było. Koniec roku oznaczał również wyjazd Hermiony, a tego nie chciał. Nawet nie zauważył, kiedy zaczęło mu na niej zależeć. Z początku była to tylko irytująca dziewucha, bawiąca się w Pannę – Wiem – To – Wszystko, aczkolwiek z czasem wszystko uległo zmianie. Powoli przebijała się przez jego mury obronne, aż dotarła do serca i zajęła je, nie zostawiając miejsca na odrzucenie.

- Co teraz? – zapytał Marcel, siedzący obok. Spokojnie rozglądał się po Sali, ale w gruncie rzeczy nie odrywał spojrzenia od stołu Gryffindoru.

- Nie wiem jak ty, ale ja skończę śniadanie – mruknął, sięgając po kawę.

- Nie o to pytałem.

- Wiem – warknął.

- Pozwolisz jej odejść? Tak po prostu?

            Severus rzucił Marcelowi nieprzyjemne spojrzenie, jednak starszy czarodziej nawet nie zareagował. Za bardzo był przyzwyczajony do jego humorków, aby robiły na nim jakiekolwiek wrażenie.

- Będziemy widywać się na treningach…

- Mega romantycznie – skomentował Marcel, kręcąc głową z politowaniem.

- Nie musisz wracać do Polski? Najlepiej teraz?

- Nie, zostaje do wojny. Ktoś musi wam pomóc, no i przede wszystkim zająć się tobą. Chociaż w sumie Hermiona radzi sobie całkiem nieźle.

            Snape pogratulował sobie w duchu rozsądku i na początku rozmowy, rzucił zaklęcie wyciszające, aby nikt nie mógł ich podsłuchać. Marcel nie miał w sobie nic ze szpiega – wszyscy mogli go przejrzeć.

- Czy ty czasem nie po to zostałeś księdzem, aby uniknąć wojny? – zapytał z sarkazmem, kończąc kawę i z rozżaleniem patrząc po uczniach. Szkoda, że nie będzie mógł już pozbawić ich punktów…

- Zmieniłem zdanie. Stęskniłem się za tobą, Severusku – Marcel pochylił się, aby go przytulić, ale ten w ostatnim momencie się odsunął, prze okazji prawie spadając z krzesła. McGonagall zachichotała.

- Zabieraj łapy! – warknął i jęknął, gdy zorientował się, jak siedzi. Minerva po prawej stronie, Marcel lewej.

- Nie bądź taki… niedługo możemy nie żyć, trzeba korzystać z okazji – wtrąciła, śmiejąc się.

- Śmierć uznam, jako wybawienie od waszej dwójki!

- Jak zwykle czarujący – podsumował go Marcel i mrugnął do Hermiony, która obserwowała całą akcję, chichocząc pod nosem.

            Gdy śniadanie skończyło się, uczniowie mieli pół godziny wolnego na dopakowanie rzeczy. Siódmoklasiści jednak zostali zgodnie w Wielkiej Sali, aby pożegnać się z nauczycielami. Był to bardzo miły zwyczaj, sprawiający wiele radości obydwu stronom, oczywiście poza Seversem. On nie widział potrzeby w publicznych rozstaniach.

            Hermiona wraz z chłopcami w pierwszej kolejności podeszła do dyrektora, który uśmiechał się dobrodusznie. Lubiła tego staruszka, częstującego wszystkich dropsami. Pomógł jej parę razy i przede wszystkim był szczery.

- Jest pan wspaniałym dyrektorem – zaczęła, gdy zapadła pomiędzy nimi krępująca cisza. Ron  uparcie patrzył w coś ponad nimi, a Harry nie wiedział co powiedzieć.

- Oh, nie przesadzajmy, panno Granger. Lata praktyki – Dumbledore zachichotał, aby po chwili spoważnieć – będziemy widywać się przez te wakacje na treningach i spotkaniach Zakonu. Wspierajcie siebie nawzajem, bez względu na wszystko, bo to w was młodych jest nasza nadzieja.

            Dyrektor umilkł i zerknął na nich, niemal przyszpilając spojrzeniem. Harry wolno pokiwał głową, doskonale rozumiejąc jakie ma zadanie do wykonania.

- Dziękuję, panie profesorze. Za wszystko – wyszeptał i oddalił się szybko.         

            Hermiona uśmiechnęła się słabo i razem z Ronem podążyli za przyjacielem. Mogła się tylko domyślać, jakie to było dla niego trudne. Stracił rodziców, Syriusza, wszystkich najbliższych. Dopiero Dumbledore okazał serce, pokazał, że mu na nim zależy. Był kimś w rodzaju mentora.

- Dobrze się czujesz? – zapytała łagodnie, siadając obok Harry’ego na ławce. Ron usiadł z drugiej strony, przyglądając mu się badawczo.

- Tak, tylko…

- Rozumiem – wyszeptała i przytuliła go do siebie. Po chwili wahania, Ron zrobił to samo.

- Jesteśmy z tobą, stary – dodał, klepiąc go po plecach.

            Hermiona pociągnęła nosem, czując, że drugi raz dzisiaj się rozklei. Szybko zaczęła mrugać i po chwili przeszło.

– Idziemy do McGonagall?

- Powinniśmy – przytaknęli i ruszyli do swojej opiekunki domu.

- Sprawialiście mi dużo kłopotów, szczególnie, gdy musiałam odejmować Gryffindorowi punkty – zaczęła surowo, ale Hermiona mogłaby przysiąc, że dostrzegła nikły uśmieszek – jednakże, dzięki wam wygrałam też sporo zakładów z profesorem Snape’em.

- Zakładała się pani ze S… - zaczął Harry, ale szybko urwał, gdy dostrzegł spojrzenie przyjaciółki. – to znaczy… fajnie, że mogliśmy pomóc.

            McGonagall uśmiechnęła się lekko i położyła Hermionie dłoń na ramieniu, zwracając się teraz bezpośrednio do niej. Chłopcy taktownie zostawili ją samą, podchodząc do Flitwicka, który akurat z nikim nie rozmawiał.

- Masz ogromny potencjał… popełniłaś pewne błędy… – spojrzała znacząco na jej brzuch – niemniej, jestem pewna, że naprawdę jesteś najzdolniejszą czarownicą tego stulecia. To, że radzisz sobie z przeciwnościami losu z podniesioną głową, tylko to potwierdza. Nie zdziwiłabym się, gdybyś za dziesięć lat, została Ministrem Magii!

- Nie mam wyjścia, pani profesor. Gdybym… uciekła od odpowiedzialności, okazałabym się zwykłym tchórzem – wyszeptała i tym razem nie potrafiła zapanować nad cisnącymi się do oczu łzami. Otarła je szybko wierzchem dłoni, odwracając przy tym głowę. McGonagall przytuliła ją bez słowa do siebie.

- Jesteś najodważniejszą młodą kobietą, jaką znam, Hermiono – odparła poważnie.

- Dziękuję – mruknęła drżącym głosem i odsunęła się od nauczycielki. Kobieta uśmiechnęła się ledwie zauważalnie i zostawiła ją samą, aby mogła się do końca uspokoić.

            W następnej kolejności podeszła do profesora Flitwicka, Sprout, Babbling, Vector i Hooch. Severusa specjalnie zostawiła sobie na sam koniec. Stał z boku, pogrążony w rozmowie z Marcelem. Mało uczniów do niego podchodziło, właściwie tylko Ślizgoni. Westchnęła cicho i ruszyła w jego kierunku.

- Dzień dobry, profesorze Snape – przywitała się oficjalnie. – Marcel… - jemu  również skinęła głową. Nie mogła tego człowieka rozgryźć, jednak nie chciała w tej chwili się nad tym zastanawiać.

- Chyba Albus mnie wołał… - mruknął pod nosem i już miał odejść,  ale Snape uniemożliwił mu ucieczkę.

- Później do niego pójdziesz – warknął - Streszczaj się, Granger, nie będę tu sterczał przez cały dzień.

            Hermiona nastroszyła się, mrużąc oczy, pomimo tego odezwała się spokojnie.

- Chciałam podziękować.

- Doprawdy?

- Tak – odetchnęła głębiej i uśmiechnęła się na przekór Severusowi, który się skrzywił. – jest pan całkiem niezłym nauczycielem, tylko nie może się pan cały czas wydzierać…

            Marcel zachichotał, a Severus spojrzał na nią wściekły.

- Granger, zapominasz się!

- Przecież nie odejmie mi pan punktów, ani nie da szlabanu – zawołała wesoło i niemal pokazując mu język. W ostatnim momencie się powstrzymała.

- Tracę już do ciebie cierpliwość… - zagroził, ale wtrąciła się.

- Wiele się dzięki panu nauczyłam i za to chciałam podziękować – zawahała się, jednak po chwili kontynuowała – wiele razy narażał pan za nas życie, chronił Harry’ego i… zarywał noce przez nasze eskapady – roześmiała się cicho – to wiele dla mnie znaczy, profesorze.

- Robiłem to co mi kazano.

- Wiem, co nie umniejsza pańskich zasług – powiedziała tym razem całkowicie poważnie. Marcel, przeczuwając, że zapomnieli o obecności innych, rzucił Muffliato. I miał rację. - jesteś wielkim człowiekiem, Severusie, musisz to wreszcie zrozumieć. Obie strony biją się o ciebie! Dumbledore poniósłby sromotną klęskę, gdyby nie ty i to samo się tyczy Czarnego Pana.

- Nie czuję się z tego powodu wielkim – warknął, kręcąc głową.

- Oczywiście, że nie! W końcu jesteś Severusem Snape’em. Gdybyś był zadufanym w sobie dupkiem, z pewnością nawet bym na ciebie nie spojrzała. A tak jesteś tylko dupkiem.

- Faktycznie, to wiele zmienia – żachnął się, zakładając ręce na piersi. Hermiona zachichotała.

- Nawet nie wiesz, jaka to różnica – odpowiedziała cicho, patrząc na niego czule. Marcel chrząknął, co przywróciło ich do rzeczywistości. – Ymm… do zobaczenia, profesorze – dodała i pośpiesznie wyszła z Wielkiej Sali.

            Szybkim krokiem szła przez korytarz, starając się nie wpadać na młodszych kolegów, biegających pod jej nogami. W końcu stanęła pod ścianą i zaczerpnęła głębiej powietrza. Nie chciała opuszczać Severusa! Niby była otoczona przez kochających ją ludzi, ale tak na prawdę została sama. Jak często będzie mogła się z nim widywać? Raz na tydzień? Może nawet rzadziej, a zbliżała się wojna, z której mogli nie wyjść cało. Jęknęła głośno i zagryzła mocno wargę.

- Hermiona, tutaj jesteś! – zawołał zasapany Draco, dobiegając do niej. Złapał się pod boki i zamknął na moment oczy, aby uspokoić oddech. – widziałem w jakim stanie wyszłaś z Wielkiej Sali. Wszystko gra?

- Niee… - wyjąkała, pociągając nosem. Miała już dosyć. – Ja… my… Draco, możemy widzieć się… ostatni raz! – zaszlochała, rzucając mu się na szyję. Chłopak objął ją, zaskoczony. Spokojnymi ruchami gładził jej plecy. 

- Zrobię wszystko, abyś przeżyła – oświadczył uroczyście, odsuwając ją na moment, aby po chwili ponownie przytulić.

- Musisz mi coś obiecać – zażądała, ściskając mocno jego rękę.

- Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko.

- Jeżeli… coś mi się stanie, musisz się zająć… naszym synem! – wbiła w niego załzawione spojrzenie, oczekując przytaknięcia. Malfoy zamarł, wpatrując się w nią.

- Nic ci nie będzie.

- Obiecaj mi to! – krzyknęła, odpychając go od siebie. Draco zrobił krok do tyłu i przez chwilę milczał. W końcu skinął głową.

- Obiecuję.

- Dziękuję – wyszeptała i otarła łzy z twarzy. Potem zamknęła oczy, aby się uspokoić. Zaczęła się zachowywać jak zwykła Puchonka, a nie Gryfonka. Żałosne. – Przepraszam, za moje zachowanie, ale…

- Daj spokój, Hermiono. Martwisz się, to zrozumiałe.

            Malfoy ponownie podszedł bliżej, co nie umknęło jej uwadze. Zmarszczyła lekko czoło, chcąc coś powiedzieć, tylko nie wiedziała co. Nie miała zielonego pojęcia, co mówi się w takich sytuacjach. Draco po dłuższym zastanowieniu, delikatnie dotknął jej policzka. Miał ciepłą i miękką dłoń, dokładnie taką samą jak zapamiętała.

- Co…? – zaczęła, ale nie zdążyła skończyć, bo pocałował ją.

            Uczucie było zdecydowanie dziwne i nie na miejscu. Pomimo tego, nie zakończyła pocałunku. Pozwoliła Draconowi przyciągnąć się bliżej i odgarnąć włosy na plecy, ukazując szyję. Opuszkami palców gładził ją po karku. Przymknęła oczy i wtedy wszystko ustało. Nie  była specjalnie zaskoczona jego reakcją.

- Wiesz, że nie powinieneś tego robić – stwierdziła cicho, a Draco przytaknął. Uśmiechnęła się lekko.

- To był ostatni raz - odparł i odetchnął głębiej. Hermiona przeczuwała, że to co chce powiedzieć dalej, jest wyjątkowo dla niego trudne. – Kocham cię i pewnie zawsze będę. Jesteś zbyt ważną osobą w moim życiu, żebym od tak o tobie zapomniał.

            Umilkł na moment, odgarniając jej kosmyk włosów za ucho. Uśmiechnął się po swojemu, tak jak lubiła najbardziej.

- Jednak, chcę sobie ułożyć życie na nowo. Chcę być z kimś, kto odwzajemni moje uczucia… Rozumiesz, co mam na myśli?

- Tak, Draco. Cieszę się, że dojrzałeś do tej decyzji. Mimo wszystko, przykro mi, że zmusiłam cię do jej podjęcia. To wszystko moja wina…

- Nie prawda. Tak się po prostu zdarza – wzruszył niedbale ramionami.

- Żałujesz?

- Nigdy w życiu – powiedział poważnie, chwytając ją za rękę. Kiedy spojrzała na niego sceptycznie, kontynuował. – Nie żałuję niczego, do czego doszło między nami. Przysięgam.

            Hermiona skinęła głową i roześmiała się. Nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek dojdzie do tej rozmowy. Tyle się między nimi wydarzyło, a dalej mogli nazywać się przyjaciółmi. Jednakże, w tym samym momencie przypomniała sobie słowa Ginny: „On się kiedyś dowie i będzie mieć pełne prawo, aby przestać ci ufać.” Nagle zrobiło jej się zimno. Co będzie, jeżeli Draco faktycznie się od niej odsunie?

            Zagryzła wargę i odwróciła głowę. Nie mogła znieść tego przeszywającego spojrzenia. Może i nie chciała z nim już być, ale nie mogła sobie wyobrazić życia bez niego. To było nie możliwe, fizycznie bolesne. Wzdrygnęła się w duchu i oparła o ścianę.

- Co jest? – zapytał, zauważając zmianę jaka w niej zaszła.

- Nic, Draco. Po prostu, dzisiejszy dzień jest trudny… - uśmiechnęła się niemrawo i wskazała ręką korytarz prowadzący do wyjścia ze szkoły. – Powinniśmy iść już do powozów. Zaraz odjazd pociągu.

            Hermiona zajęła przedział wraz z Harrym, Ronem i Ginny. Usiadła pod oknem i oparła głowę o szybę. Pociąg rozpędzał się coraz bardziej i bardziej. Ledwie minęli Hogsmeade, a zaczęły się pola i lasy. Teren zlewał się w jedno, był nudny i monotonny.

- Możecie uwierzyć, że to już koniec? – zapytała, poprawiając się na siedzeniu. Spojrzała na chłopców, którzy grali w eksplodującego durnia, zaśmiewając się do rozpuku.

- Fakt, szybko zleciało – przytaknął Ron. Rzucił jej krótkie spojrzenie i ponownie zajął się grą.

- Wydaje się, jakbyśmy poznali się wczoraj… pamiętacie górskiego trolla?

- O smarkał mi różdżkę... – Harry parsknął śmiechem – Który rok wspominacie najlepiej?

- Na pewno nie pierwszy – mruknęła Ginny, wzruszając ramionami – Opętanie przez Toma Riddle’a jakoś nie kojarzy mi się zbyt dobrze.

- Nic dziwnego – zgodziła się – Najlepszy rok… W sumie takiego nie mam. Każdy pod pewnym względem był dobry i zły zarazem.

            Nastała cisza. Chłopcy powrócili do gry, a Hermiona do wyglądania przez okno. Ten rok był inny niż wszystkie. Zawsze to Harry był bohaterem, wszystko kręciło się wokół niego. Teraz zajęła się sobą – zakochała się, podwójnie. Pod tym względem, nie mogła narzekać. Zyskała dwóch wspaniałych mężczyzn. Każdy był jedyny w swoim rodzaju. Draco - młody, nieziemsko przystojny arystokrata, z urzekającym uśmiechem i nienagannymi manierami. Marzenie każdej nastolatki. Za to Severus był mężczyzną jej życia. Miał zawsze własne zdanie, nie ulegał. Był irytująco złośliwy, wygadany i opanowany. Z pewnością poświęcił dla niej więcej, niż ona dla niego.

            Co prawda, nie zawsze było przecież różowo. Śmierć rodziców z pewnością na długo pozostanie traumą w jej życiu. Straciła za jednym zamachem, dwie najważniejsze osoby. Nie musiała wybaczać Severusowi – z powodzeniem mogła sobie w mówić, że to nie musiało się stać, jednak nie widziała w tym sensu. Uratował ją, narażając tym samym siebie i cały Zakon Feniksa. Gdy Voldermot dowiedział, że jest szpiegiem i jej pomógł, to z pewnością byłby ostatni moment, w którym się widzieli.

- Hermiona, obudź się! Jesteśmy w Londynie – Ginny łagodnie potrząsnęła ją za ramię, wybudzając ze snu. Otworzyła gwałtownie oczy i usiadła prosto, rozglądając się dookoła.

- Szybko… - mruknęła pod nosem i przeciągnęła się.

            I faktycznie. Niecałe dziesięć minut później, pociąg wjechał na dworzec King’s Cross i powoli się zatrzymał. Z przedziałów wylała się fala uczniów, witających się z rodzicami. Hermiona wyszła jako jedna z ostatnich. Nie śpieszyło jej się. Parę metrów od siebie zobaczyła czekających Weasley’ów. Jedynie siłą woli zmusiła się, aby unieść wysoko głowę i nie wrócić ponownie do pociągu. Zacisnęła pięści i uśmiechnęła się lekko. Nie ważne, że na nią nikt nie czeka… ma przyjaciół, którzy byli dla niej najważniejsi.

            Nagle podszedł do niej Harry i bez słowa chwycił ją za rękę. Spojrzała na przyjaciela, który uśmiechnął się niepewnie. Jako jedyny wiedział co czuła.

- Nie zostawimy cię – powiedział cicho i ruszyli do pani Weasley, niecierpliwie na nich czekającą. Chwilę później wszyscy zaczęli ją przytulać i poczuła się prawie jak w domu.